Το τελευταίο σύμπτωμα αστυνομικής βίας ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής απέναντι και στον νυν υπουργό δημόσιας τάξης και στην κυβέρνηση που αποδέχεται και συγκαλύπτει αυτή την πολιτική καταστολής , γιγάντωσης του αστυνομικού κράτους και απροκάλυπτης κομματικοποιήσης των σωμάτων ασφαλείας.
Η μεγαλύτερη θεσμική επιτυχία της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης ήταν η συνταγματική αναθεώρηση 2001 που επιδίωξε και ως ένα βαθμό πέτυχε την εμπέδωση ενός ουσιαστικού κράτους δικαίου, μέσω των ανεξάρτητων αρχών, προστατεύοντας τα ατομικά δικαιώματα και επιδιώκοντας σταθερά μια κοινωνία ενεργών και ελεύθερων πολιτών. Η επιτυχία αυτή συνδυάστηκε με την εξάρθρωση της 17Ν, τρία χρόνια μετά δίχως να θίγονται τα ατομικά δικαιώματα και αναδεικνύοντας την αποτελεσματική λειτουργία της αστυνομίας όταν δεν κηδεμονεύεται απροκάλυπτα από κόμματα, όταν η αξιοκρατία και το δημόσιο συμφέρον υπερισχύουν του κομματικού.
Πέντε χρόνια αργότερα, οι ανεξάρτητες αρχές περιορίζονται με συντονισμένη κυβερνητική προσπάθεια, τα ατομικά δικαιώματα παρακάμπτονται, π.χ. Πακιστανοί και υποκλοπές, η αστυνομία είναι πλήρως αναποτελεσματική, απολύτως κομματικοποιημένη, π.χ. αντιτρομοκρατική, όργανο καταστολής ενάντια σε αθώους διαδηλωτές, π.χ. φοιτητικές διαδηλώσεις, πεδίο εκτόνωσης ακραίων στοιχείων, π.χ. αστυνομική βία.
Από την εμπέδωση του κράτους δικαίου και της κοινωνίας της ασφάλειας στην ταχεία αποδόμηση του πρώτου και την σταδιακή εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, ανίκανου να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα, ικανού μόνο να καταστείλει τη λαϊκή αντίδραση.
