"Το συμπέρασμα είναι πως, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, η νέα Δεξιά δεν έχει πολιτική αυτοπεποίθηση. Η ιδεολογική αυτάρκεια μιας Θάτσερ, ενός Ρήγκαν ή ενός Κολ ανήκουν στο παρελθόν. Τα δεξιά κόμματα της εποχής μας νιώθουν λίγο σαν στρατός κατοχής σε ανυπότακτη χώρα. Αν και αυτό τα οδηγεί σε ακραίες ή στρεβλές πολιτικές συμπεριφορές, είναι μια διαπίστωση που δικαιολογεί αισιοδοξία. Αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι οι προοδευτικές αριστερές αξίες έχουν επικρατήσει στην πολιτική. Άρα- παρά τις αποστασίες ή τις συκοφαντίες- είναι αναπόφευκτο ότι θα επανέλθουν και αυτοί που τις εκφράζουν."
Με αυτή την ελπιδοφόρα διαπίστωση καταλήγει το άρθρο του Δ. Μητρόπουλου στα ΝΕΑ του Σαββάτου. Με την πίστη δηλαδή πως η Ευρωπαϊκή κοινωνία είναι διαποτισμένη από αριστερές αξίες και ιδέες, τις οποίες σε μια περίοδο δεξιάς πολιτικής κυριαρχίας δεν αποβάλει και συνεχίζει ενδόμυχα να αναζητεί τρόπους έκφρασης.
Αν η διαπίστωση είναι ορθή και συγχρόνως αποδεχθούμε το αξίωμα πως η πολιτική είναι η τέχνη της επίτευξης πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας σε μια κοινωνία τότε καταλήγουμε στο παράδοξο: η σημερινή κυβερνώσα νέο-δεξιά να έχει επικρατήσει πολιτικά αλλά να μην έχει επιβάλλει μια ουσιαστική ιδεολογική κυριαρχία.
Εξ ου και η αποτυχία της πολιτικής της, στηριζόμενη σε ασθενή ιδεολογήματα (ενίοτε καθαρά επικοινωνιακά κατασκευάσματα) είτε της λαϊκίστικης δεξιάς, είτε της σκληρής και αντιδραστικής δεξιάς, είτε της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής θεωρίας και δίχως να υπάρχουν οι βάσεις (στήριξη από τον πνευματικό κόσμο, επικοινωνία με τη λαϊκή βάση) δεν καταφέρνει να προτείνει λύσεις αποδεκτές και υλοποιήσιμες. Υπάρχει μια κοινωνία με συγκεκριμένη (αριστερόστροφη) κατεύθυνση που αδυνατεί να εκφρασθεί και μια κυβερνητική πολιτική (δεξιόστροφη) που εκφράζεται αλλά αδυνατεί να επιβληθεί σε βάθος.
Το παράδοξο μοιάζει πολύ καλό για να είναι και αληθινό… ακόμα και αν συμφωνήσουμε πως ζούμε σε μια ευρωπαϊκή πολιτική κοινωνία με βαθειά αριστερές πεποιθήσεις και ιδέες, η ιδεολογική καθαρότητα των πολιτικών λόγων και έργων του κ. Σαρκοζύ στη Γαλλία από τη στιγμή που έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία των Γάλλων γεννά ερωτηματικά για τον τρόπο αντίδρασης μπροστά στη δεξιά επέλαση. Εκτός αν είμαστε όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι, αριστεροί σε κρίση και σκεπτικιστές ως προς τα αποτελέσματα της αριστερής και σοσιολδημοκρατικής πολιτικής και πειραματιζόμαστε με το νεοφιλελευθερισμό της δεξιάς. Ίσως…
Σε κάθε περίπτωση, η κρίση της αριστεράς και του κοινωνικού κράτους οδηγούν σε μια γενικευμένη εντύπωση υποχώρησής της απέναντι στα νέα δεδομένα της εποχής μας, της παγκοσμιοποιημένης και φιλελεύθερης οικονομίας, των hedge funds, της ενεργειακής αστάθειας και της εν γένει διεθνοποίησης των προβλημάτων περιγράφεται με μια «καβαφική παραδοξολογία». Από τη μια, φυλά Θερμοπύλες (αρχές και αξίες του κοινωνικού κράτους και πολιτικές ελευθερίες) και αντιμάχεται κάθε προσπάθεια ενάντια στα κεκτημένα της, αδυνατώντας όμως να επεκτείνει, να προσαρμόσει και να εκσυγχρονίσει τα ιδανικά του κοινωνικού κράτους. Από την άλλη, αδρανεί περιμένοντας τους βαρβάρους (τη Δεξιά εν προκειμένω) να δώσουν τις λύσεις και τις απαντήσεις στις προκλήσεις της νέας εποχής και εκ των υστέρων να συγκρουστεί αντί να προπορευτεί, να κυριαρχήσει πολιτικά και να προωθήσει τις δικιές της λύσεις. Το ζήτημα είναι όταν οι πρώτοι ολοκληρώσουν το (επιεικώς) κακό τους έργο και αναδειχτεί η αναποτελεσματικότητά τους στα μάτια του λαού να μην αναρωτιούνται οι δεύτεροι: « και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; ».
