H λογική της απάθειας

Αν έχει σημειωθεί κάποιος θρίαμβος την τελευταία τριετία είναι αυτός της λογικής της απάθειας και της αποχής. Σε όλη την περίοδο της διακυβέρνησης ο Πρωθυπουργός απέχει συστηματικά από κάθε εμφάνιση στα μέσα και από κάθε ανάμειξη στα ενδοκυβερνητικά ζητήματα. Όσο για τις μεγάλες πολιτικές της κυβέρνησεις του αρκούν μερικές σποραδικές κινήσεις-δηλώσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα και αμφίβολου αποτελέσματος. Και το ερώτημα επανέρχεται ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο ?

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να υποστηρίξει ότι στη σύγχρονη εποχή απαιτείται μια πιο αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση με περισσότερες πρωτοβουλίες στους υπουργούς και έναν λιγότερο παρεμβατικό Πρωθυπουργό. Ορθον. Όμως, όταν οι υπουργοί που διθέτει είναι παλιάς και ξεπερασμένης νοοτροπίας, έχουν ζήσει άλλες εποχές και έχουν μάθει να δουλεύουν διαφορετικά, είναι δε και επιρρεπείς σε διάφορες άλλες παρασπονδίες, τότε δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη συγκεκριμένη επιλογή. Ιδιαίτερα σε ένα αμιγώς Πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, όπως το Ελληνικό. Ούτε φυσικά έχεις τη δυνατότητα να εκπαιδεύεις τους υπουργούς επί τρία χρόνια σε ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, τη στιγμή που δεν προωθείς καμία σχετικά μεταρρύθμιση, που αναπροσαρμόζει τα δεδομένα και τη μορφή της διοίκησης.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως πρόκειται μάλλον για επικοινωνιακή επιλογή, με απώτερο στόχο να διατηρηθεί στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο της κυβερνητικής παράταξης, δηλαδή ο αρχηγός της. Και πάλι όμως, η αποδοχή αυτού του ενδεχόμενου αναδεικνύει έναν Πρωθυπουργό, αμέτοχο σε κορυφαία ζητήματα, όπως οι υποκλοπές, το Σινούκ, τα ομόλογα, η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., η επίλυση του Κυπριακού. Ζηήματα τα οποία οι αρμόδιοι υπουργοί ήταν ανίκανοι να διαχειριστούν. Έναν ηγέτη δηλαδή που διατηρεί μια θέση προς το συμφέρον της παράταξης του και όχι του Ελληνικού λαού.
Η τυφλή προσκόλληση ενός Πρωθυπουργου στην παραξιακή και μικροκομματική λογική είναι επιζήμια για την ίδια τη χώρα στο βαθμό που τον εμποδίζει να δρα υπέρ του συμφέροντος του ίδιου του λαού.

Αμφιβάλλω, αν συμβαίνει και στη περίπτωση Καραμανλή κάτι ανάλογο. Η συνολική δεκάχρονη παρουσία του στην ηγεσία της Ν.Δ. και η θητεία του ως πρωθυπουργός μου δίνει την αίσθηση της αναγκαστικότητας. Φαίνεται δηλαδή, η τακτική Καραμανλή, που έξοχα παρουσιάζει στα ΝΕΑ ο Π. Τσίμας "εγώ σας κέρδισα τις εκλογές, σας έκανα υπουργούς, τώρα κάντε ό,τι νομίζετε, χωρίς να με ενοχλείτε, θα επιστρέψω εγκαίρως για να σας κερδίσω και τις επόμενες εκλογές, ώς τότε γεια..." να είναι μια ψυχολογική επιλογή του ανθρώπου Καραμανλή που υποχρεώθηκε να παίξει έναν ρόλο που δεν ήθελε. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η στάση του σε συνδυασμό με το εξαιρετικά περιορισμένο ουσιαστικό πολιτικό έργο αυτής της κυβέρνησης που μόνο μεταρρυθμίσεις δεν έχει κάνει. Μάλλον ως προς το δεύτερο ήταν εξαιρετικά πετυχημένη η πρόβλεψη παλαιότερα του νυν εκπροσώπου Τύπου του ΠαΣοΚ οτι " Ο Καραμανλισμός αποτελεί την ύψιστη μορφή του Αβραμοπουλισμού".

Σε καθε περίπτωση, πιστεύω πως μάλλον η Ελλάδα έχει αποκτήσει τον πρώτο κατ' ανάγκην Πρωθυπουργό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της.

-Ο αγώνας για τη Σεγκολέν συνεχίζεται, επισκεφθείτε το blog http://voteasegolen.blogspot.com δηλώστε και εσείς τη στήριξή σας στο εγχείρημα μας!

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΗΣ SEGOLEN ROYAL

Οι απόψεις μου για την υποψήφια πρόεδρο της Γαλλίας είναι ήδη γνωστές, τώρα το blog παίρνει μέρος στην προσπάθεια στήριξής της μαζί με άλλους bloggers, δείτε το http://voteasegolen.blogspot.com και στηρίξτε και εσείς την προσπάθεια μας.

Σχολιάστε, δηλώστε αν συμφωνείτε, καντε ένα σχετικό post, βοηθείστε μας να κάνουμε μια δυναμική παρέμβαση στη γαλλική μπλογκόσφαιρα

Ένα κομμάτι της κοινής διακήρυξης μας:

Θεωρούμε ότι μια εκλογή Σαρκοζί θα πάει πολύ πίσω - ίσως και χωρίς επιστροφή - την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η δημιουργία ενός δεύτερου ισχυρού πόλου ευρωσκεπτικισμού στην ηπειρωτική (πια) Ευρώπη μετά από αυτόν της Βρετανίας και η υπόθαλψη του Γαλλογερμανικού Άξονα θα είναι ίσως η ταφόπλακα μιας Ενωμένης, όχι μόνο οικονομικά και νομισματικά, αλλά ουσιαστικά πολιτικά και κοινωνικά Ευρώπης.

Οι ακροδεξιές θέσεις του Σαρκοζί για κοινωνικά ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ανεργία των νέων, η παιδεία, εκτός από τις κοινωνικές συγκρούσεις που θα δημιουργήσουν με την εφαρμογή τους μέσα στην ίδια τη Γαλλία, θα δημιουργήσουν ζητήματα και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες και θα τορπιλίσουν τις προσπάθειες για μια Ευρώπη των πολιτισμών, των θρησκειών και των ίσων ευκαιριών για όλους.

Μια συντηρητική (έως ακροδεξιά) Γαλλία σημαίνει εκ των πραγμάτων και μια συντηρητική και ακόμη χαλαρότερη Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Γάλλοι μπορεί να μην συζήτησαν για τα ευρωπαϊκά σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, αλλά στην ουσία τα πάντα κινήθηκαν γύρω από αυτό.

Η μάχη για την επικράτηση της Κεντροαριστεράς και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο των Γάλλων, αλλά πρέπει να γίνει υπόθεση των Ευρωπαίων. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και αριστεροί ηγέτες και πολίτες πρέπει να σταθούν στο πλευρό της Γαλλικής Αριστεράς για το μέλλον της Ευρώπης και του πλανήτη. Ίσως για πρώτη φορά ξανά μετά από πολλά χρόνια θα πρέπει η Αριστερά να χρησιμοποιήσει το μεγάλο της όπλο που λέγεται διεθνισμός.

τα αδιέξοδα της γαλλικής κοινωνίας είναι και ευρωπαϊκά αδιέξοδα και ένα πισωγύρισμα της Γαλλίας είναι και πισωγύρισμα της Ευρώπης. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι ξέρουν ότι τα προβλήματα τους, που είναι προβλήματα όλων των Ευρωπαίων, θα λυθούν ισότιμα μέσα στην Ευρώπη. Και το σημαντικότερο γνωρίζουν και αυτοί ότι μια συντηρητική "αμερικανοποίηση" μιας σημαντικής , όπως η γαλλική, ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι ότι χειρότερο για την Ενωμένη Ευρώπη, για την ίδια τη Γαλλία αλλά και για τις άλλες αναπτυσσόμενες χώρες της.

Στο δεδομένο δίλημμα λοιπόν Σαρκοζί ή Ρουαγιάλ , Δεξιά ή Αριστερά, Πρόοδο ή Συντήρηση, η απάντηση πρέπει να είναι μια : ΕΥΡΩΠΗ !!! Και τότε η επιλογή είναι σαφέστατος μονόδρομος.

Ως ανήσυχοι προοδευτικοί Ευρωπαίοι πολίτες με αναφορές στην Αριστερά, την ευρύτερη Κεντροαριστερά και το φιλελεύθερο Κέντρο, με βαθιά πίστη στο όραμα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και αγωνία για το μέλλον της Ευρώπης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μέλλον της Γαλλίας, ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΟΥΝ ΤΗ ΣΕΓΚΟΛΕΝ ΡΟΥΑΓΙΑΛ.

Στο δεδομένο δίλημμα λοιπόν Σαρκοζί η Ρουαγιάλ, η απάντηση πρέπει να είναι μια : ΕΥΡΩΠΗ !!!

To αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο, επιβεβαιώθηκε η στροφή της Γαλλικής κοινωνίας στα δεξιά και συγεγκριμένα στην άκρα δεξιά αυτή τη φορά όχι του Λεπέν αλλά του Σαρκοζί.

Αν και μεγάλος επικριτής της συμπαθούς Σεγκολέν, πιστεύω πως αυτό το 15νθήμερο είναι η πιο κρίσιμη περίοδος για την Ενωμένη Ευρώπη που πρέπει να δώσει τον αγώνα της πολιτικής επιβίωσής της. Η εκλογή του Σαρκοζί θα είναι καταδικαστική, συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο στο blog "Θέλω να πω μια γνώμη" (θα το βρείτε εδώ).

Η απάντηση στο δίλημμα των Γάλλων πρέπει να είναι Ευρώπη και ως εκ τούτου ψήφο ελπίδας στη Σεγκό και ψήφο πλήρους αποδοκιμασίας στο Σαρκό.

Πιστεύω και εγώ πως απαιτείται μια "πανστρατιά" της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο πλευρό της Σεγκό σε κάθε επίπεδο. Εκτιμώ πως η δύναμη του διαδυκτίου (κυρίως του blogging) είναι σημαντική σε αυτό, γιαυτό και όλοι όσοι τοποθετούμαστε στο χώρο της Αριστεράς ή Κεντροαριστεράς καθώς και στο φιλελεύθερο κέντρο πρέπει να δώσουμε τη διαδυκτιακή μάχη μας.

Όσοι συμφωνείτε, προτείνετε τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε να συνδέσουμε την παρουσία μας στα blogs και στο δίκτυο με τη στήριξη στη Σεγκολέν και την αποδοκιμασία του Σαρκοζί, ενδεχομένως και με παρέμβαση στα γαλλόφωνα blogs που ασχολούνται με τις εκλογές και διαθέτουν σημαντική δύναμη(όποιος γνωρίζει τέτοια blogs ας τα καταγράψει σε σχόλια).

To banner αυτό το δημιούργησα εγώ στο bannercreator.nu, όποιος θέλει να συμμετέχει στην εκστρατεία υπέρ της Σεγκολέν ας το βάλει στο blog του μαζί με το banner που βρήκα στο "Θέλω να πω μια γνώμη" και βρίσκεται κάτω από τον τίτλο του blog.

Προτείνω να συνθέσουμε ένα κείμενο-διακύρηξη υπέρ της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που θα τονίζει τη σημασία που έχει η ενίσχυση και όχι ο παραμερισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο να τοποθετηθεί σε ένα ανεξάρτητο blog, όπου θα μπορούν να το σχολιάζουν και να το συμπληρώνουν οι bloggers, να μεταφραστεί στα γαλλικά και να προσπαθήσουμε να καταχωρήσουμε τις απόψεις μας αυτές στα γαλλόφωνα blogs που έχουν σημαντική δύναμη στη Γαλλία.

Παράλληλα, να τοποθετήσουμε banners υποστήριξης στα δικά μας blogs μαζί με το κείμενο-διακύρηξη (ως βάση του προτείνω το κείμενο του "Θέλω να πω μια γνώμη").
Προτείνετε άλλες μορφές δράσης υπέρ της Σεγκολέν !

Προεδρικές αναζητήσεις...

Η δημόσια συζήτηση μέχρι τώρα περιοριζόταν στον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, από σήμερα επεκτείνεται και στο ρόλο και στις αρμοδιότητες του. Στη δημοσκόπηση του Βήματος της Κυριακής για τα 40 χρόνια από τη δικτατορία, το 47 % των ερωτηθέντων επιθυμεί Προεδρική Δημοκρατία! Η απάντηση δε με εξέπληξε ομολογώ αλλά με έβαλε σε βαθύτερες σκέψεις σχετικά με τη λειτουργία της δημοκρατίας σε αυτή την πιο ήρεμη περίοδο της πολιτικής μας ιστορίας και στις αλλαγές που θα απαιτηθούν στο μέλλον.

Καταρχήν, το πλέον σημαντικό συμπέρασμα είναι πως η κοινή γνώμη παρουσιάζεται δυσαρεστημένη σε μεγάλο βαθμό με τη σημερινή λειτουργία του πολιτειακού μας συστήματος και γιαυτό ζητά σημαντικές και θεμελιώδεις αλλαγές.
Δε θέλω να σταθώ όμως μόνο σε αυτή τη γενική διαπίστωση, αλλά να προχωρήσω λίγο στην ουσία. Αν δηλαδή θα είμαστε περισσότερο ωφελημένοι από την Προεδρική απ' ό,τι από τη Προεδρευομένη Δημοκρατία.
Άλλωστε για την ανάγκη σημαντικών αλλαγών ώστε να πάψει η διαρκής απαξίωση της πολιτικής, που και εν προκειμένω έχει τη σημασία του, έχω αναφερθεί και άλλη φορά.

Επί της ουσίας όμως τι θα άλλαζε αν υιοθετούσαμε μια (γαλλικού τύπου) Προδερική Δημοκρατία, όπως ζητά η κοινή γνώμη, όπως ανεπιτυχώς το Σύνταγμα του 1975 επιχειρούσε να καθιερώσει;

Πρώτο και κυριότερο, η εκλογή θα γινόταν από το ίδιο το λαό. Θα επιλεγόταν δηλαδή μια ηγετική μορφή με αυξημένες ευθύνες, με άμεση νομιμοποίηση, που η εκλογή του θα αντανακλούσε την πίστη των πολιτών τόσο στις πολιτικές του ιδέες όσο και στις ικανότητες του. Ενώ παράλληλα θα αποσυνδεόταν η κρίση προς τον ηγέτη, που σε κάθε μορφής αστική δημοκρατία έχει βαρύνοντα ρόλο, από την κρίση για το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό μιας παράταξης.

Σε αυτό το σημείο να υπογραμμίσω οτι θεωρώ ανεδαφική πρόταση την εκλογή του ΠτΔ από το λαό με τις εξουσίες που έχει σήμερα. Η διαδικασία σήμερα είναι η καλύτερη δυνατή σε συνάρτηση με τις εξουσίες του Προέδρου και το ρόλο του.

Δεύτερον, θα εξασφαλιζόταν μια πενταετής τουλάχιστον σταθερότητα ιδιαίτερα στο πεδίο της Εξωτερικής πολτικής και θα δινόταν η ευκαιρία στον Πρόεδρο να εφαρμόσει το πρόγραμμα του δίχως τις αγωνίες των πρόωρων εκλογών που στην Ελλάδα είναι ο κανόνας.

Επιπλέον, οι δύο θητείες του Προέδρου θα λειτουργούσαν ως ένας μοχλός διαρκούς ανανέωσης της θέσης του ανώτατου άρχοντα, εν αντιθέσει με τον Πρωθυπουργό που σε πολλές περιπτώσεις αποδεικνύεται "ισόβιος" εφόσον δεν υπάρχουν συνταγματικοί περιορισμοί για το αξίωμά του.

Συγχρόνως, θα οδηγούμασταν σε μία άλλη μορφή οργάνωσης των πολιτικών κομμάτων και χαλάρωσης της στυγνής κομματικής πειθαρχίας. Η επιλογή των υποψηφίων Προέδρων θα γινόταν με δημοκρατικές ανοικτές συμμετοχικές διαδικασίες, τα στελέχη θα ήταν πιο ελεύθερα να εκφράσουν τη γνώμη τους εφόσον δε θα υπήρχε ο Πρόεδρος-μπαμπούλας του κόμματος αλλά ένας γραμματέας υπεύθυνος κυρίως για οργανωτικά θέματα και για τη διασφάλιση της ενότητας του κόμματος.

Ακόμη, η χαλάρωση των ισχυρών μεγάλων κομμάτων θα μπορούσε να οδηγήσει αλλά και να συνδυαστεί με πιο πολυφωνικό και ποικιλόχρωμο κοινοβούλιο υπό πολλές και διαφορετικές προϋποθέσεις βέβαια.

Σαφέστατα υπάρχουν και πολλές ενστάσεις για την Πορεδρική δημοκρατία, όπως ότι έχει αρχίσει να φθίνει ιδίως στη Γαλλία, εξού και στο πρόγραμμα της Σεγκολέν προτεινόταν μείωση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου. Καθώς επίσης πως η απομόνωση του Προέδρου και η έλλειψη πολλές φορές του καθημερινού πολιτικού άγχους λειτουργεί ανασταλτικά, όπως και ότι η έλλειψη μεγάλων ηγετών στην εποχή μας ενδεχομένως να απαιτεί την ενίσχυση πολυπρόσωπων οργάνων και όχι μονοπρόσωπων.

Προσωπικά πιστεύω, ότι ένα πολιτικό σύστημα πρεπει να ανατποκρίνεται στις ιδιομορφίες κάθε λαου και στις συνακόλουθες ανάγκες του. Ευτυχώς ή δυστυχώς οι Έλληνες δείχνουν μια ροπή προς τον ηγέτη και τον αρχηγό, εξου και το σημερινό καθαρά πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης. Ένα μοντέλο που λίγες διαφορές έχει απο μια Προεδρική δημοκρατία στα βασικά του χαρακτηριστικά. Αντιθέτως η ευθεία υιοθέτηση της Προεδρικής μορφής της δημοκρατίας θα ήταν δημοκρατικότερη, δικαιότερη και καλύτερη από την "πλαγία" καθιέρωση του πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος.


(Περιμένω με σχόλια σας τη δική σας τοποθέτηση σε αυτό το σημαντικό ζήτημα. Είστε υπέρ ή κατά της Προεδρικής Δημοκρατίας όσο και αν δεν είναι επίκαιρο το ερώτημα.)

Το μη χείρον βέλτιστον

Ένα καθαρά πολιτκό blog δεν μπορεί να αφήσει ασχολίαστες τις σημερινές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, γιαυτο και αποφάσισα να πάρω θέση στο μεγάλο ερώτημα των ημερών ανάμεσα στους Σαρκοζί, Σεγκολέν, Μπαϊρού και Λεπέν.

Έχω γράψει ήδη δύο (1, 2) post σχετικά με τη σιδηρά κυρία του Σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας και πλέον μπορώ να δηλώσω απερίφραστα πως η πορεία της με έχει απογοητεύσει. Όπως με έχει απογοητεύσει όλη η προεκλογική κίνηση στη Γαλλία, που έχει άμεση επίδραση τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα.

Για την προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία και την αίσθηση που μου αφήνει δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με την άποψη του Sociothoughts, που σας καλώ να διαβάσετε.

Για τους υποψηφίους τώρα, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να φανταστώ επανάληψη της "φάρσας Λεπέν" των προηγούμενων εκλογών, είναι τραγικό μια χώρα σαν τη Γαλλία να εγκλωβίζεται στο δόκανο της ακροδεξιάς. Δεν διανοούμαι ακόμα ότι μπορεί να γίνει προέδρος ένας άνθρωπος δίχως θέσεις και όραμα, που αιωρείται μεταξύ της Αριστεράς και Δεξιάς ο Γάλλος Αβραμόπουλος, Φρανσουά Μπαϊρού.

Επίσης, κανένας πολίτης που τοποθετεί τον εαυτό του στην Κεντροαριστερά και διαπνέεται από τις αρχές της δημοκρατίας και του πολτικού φιλελευθερισμού δε μπορεί να ελπίζει και να στηρίζει, έναν φιλόδοξο, καθαρόαιμο δεξιό, φιλοαμερικανό υποψήφιο. Σχετικά με την περίπτωση του Σαρκοζί, με καλύπτει το σχόλιο του Μίμη Ανδρουλάκη στο βιβλίο του "Zητούνται αλχημιστές": <<Όσο κεντροποιείται το πολιτικο σύστημα, τόσο επικαλύπτεται από τον κάλπικο ριζοσπαστισμό ο λόγος των εκπροσώπων του>>.

Τέλος, δε θεωρώ πως η Σεγκολέν Ρουαγιάλ είναι λύση για τη χώρα της, αμφιβάλλω και για τις ιδέες και για τις ικανότητες της. Αν όμως έπρεπε να επιλέξω θα προτιμούσα αυτή ως το μη χείρον βέλτιστον για τους Γάλλους αλλά και γιατί είναι η πιο συμφέρουσα επιλογή για την Ευρωπαϊκή Ένωση και για την Ελλάδα.
Η επιλογή της φιλοατλαντικής πολιτικής του Σαρκό θα αδρανοποιήσει την Ένωση και η αντιτουρκική του πολιτική θα μας εγκλωβίσει περισσότερο στα Ελληνοτουρκικά απ' ότι η πολιτική Καραμανλή στο θέμα.

21 Απριλίου 2007: 40 χρόνια μετά τα τανκς

Έχουν περάσει 40 χρόνια μετά τη χειρότερη στιγμή της νεότερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας και ακόμη προσπαθούμε να αποτιμήσουμε την τραγική εκείνη επταετία. Τα όσα έγιναν κρυφά ή φανερά εκείνη την περίοδο αποτελούν πια ιστορία και δυστυχώς το μόνο που ως γνωστόν μας διδάσκει η ιστορία είναι ο,τι δε διδασκόμαστε από αυτήν.

Αυτό που με προβλημάτισε συμμετέχοντας σε μια από τις πολλές έρευνες που γίνονται με αφορμή τη θλιβερή αυτή επέτειο ήταν ένα συγκεκριμένο ερώτημα: αν δεν είχε επιβληθεί η χούντα σήμερα θα είμασταν καλύτερα ή χειρότερα ή στην ίδια κατάσταση; Το ερώτημα είναι υποθετικό αλλά και εύλογο.

Προσπαθώντας να απαντήσω, ζύγισα τα αρνητικά με τα όποια "θετικά" της χουντας.

Καταρχήν, πρόκειται για μια περίοδο κορύφωσης των πολιτικών διώξεων, καταπάτησης κάθε έννοιας προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας, έξαρσης εθνικισμού, λογοκρισίας, παρέμβασης του εξωτερικού παράγοντα, πολιτιστικήε καμπής.

Πράγματα γνωστά και αρκετά για να καταδικάσει κανείς κάθε στρατιωτικό καθεστώς, πόσο μάλλον αυτό που λίγο πριν το τέλος διέπραξε ενσυνείδητα το έγκλημα της Κύπρου.

Ψάχνωντας να ανακαλύψω κάποια θετικά στοιχεία, όχι φυσικά στην επταετία αλλά στην πορεία των εξέλίξεων πριν και μετά από αυτή συνειδητοποιήσα πως η χούντα υπήρξε για τους Έλληνες πολιτικούς και το λαό ακόμα ένα ιδιόμορφο "σχολείο", μια περίοδος που τους επέτρεψε να κατανοήσουν τα αμοιβαία λάθη και να αλλάξουν οι ίδιοι σημαντικά στη μεταπολίτευση.

Η χούντα ήταν από τη μία η κορυφαία στιγμή της παράλυσης του μετεμφυλιακού πολιτικού συστήματος που όχι μόνο δεν έδινε λύσεις αλλά γεννούσε προβλήματα και από την άλλη το ζενίθ του παρεμβατισμού άλλων γνωστών και αγνώστων παραγόντων στη Ελληνική πραγματικότητα.

Την επαύριο της επταετίας όλη η πολτική ζωή έμοιαζε αλλαγμένη ουσιαστικά και όχι φαινομενικά. Η Δεξιά να αποδέχεται το ΚΚΕ και την Αριστερά και να βάζει τέρμα στον αδιέξοδο κύκλο πολιτικών διώξεων και συγκρούσεων, η Κεντροαριστερά με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ να επιθυμεί να αναλάβει την εξουσία σοβαρά και με όραμα στη θέση του παράλυτου και πολύπαθου κέντρου. Η Δεξιά να παύει να αναζητεί δεκανίκια στον εξωτερικό παράγοντα για να στεριώσει την εξουσία της και κυρίως να συμπορεύεται με την Αριστερά ενάντια στο θεσμό της βασιλείας. Το ΚΚΕ να οργανώνεται ως νόμιμο κόμμα και να μετέχει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τέλος, η καταδίκη των υπαιτίων του πραξικοπήματος με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ανοίξει ένας νέος κύκλος αίματος και εμφυλίων συγκρούσεων, καθώς επίσης να συντελείται χωρίς μεγάλα προβλήματα το 1981 η άνοδος μη-δεξιάς κυβέρνησης.

Μοιάζει σαν μέσα απο τη χούντα η Ελλάδα να αποφάσισε να γίνει καλύτερη, δημοκρατικότερη, Ευρωπαϊκότερη, περισσότερο ανεξάρτητη.

Μοιάζει σαν η επταετία να ήταν το ισχυρότατο σοκ που έδωσε σε όλους να καταλάβουν τα τεράστια λάθη της μετεμφυλιακής περιόδου. Φαίνεται όντως χάρη σε αυτή και μετά από αυτή η χώρα να γίνεται περισσότερο ανεξάρτητη και αυτοδύναμη με διεθνη παρουσία και φωνή και όχι φθηνή μαριονέτα του ενός ή του άλλου.

Βέβαια, υπάρχει και η αντίθετη άποψη που θα υπενθυνίσει ότι σήμερα έχουμε περάσει από τη δικτατορία των συνταγματαρχών στη δικτατορία του μέσου ή των μέσων, γεγονός που αποτρέπει οι εξωγενείς ή και εσωτερικοί παράγοντες που νέμονται την εξουσία να δρουν πιο συγκαλυμμένα και όχι με τόσο ωμό τρόπο ώστε να προκλούνται μεγάλες αντριδράσεις.

Σε κάθε περίπτωση η χούντα για μένα μάλλον είναι το αναπόφευκτο που η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά (πολύ ακριβά) αλλά μακροπρόθεσμα την οφέλησε περισσότερο από όσο την έβλαψε χωρίς βέβαια αυτή να είναι η θέληση των υπαιτίων.

Η ηλεκτρονική μας δημσκόπηση

Μετά από ένα μήνα ψηφοφορίας σχετικά με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού τα αποτελέσματα της ηλεκτρονικής μας κάλπης ήταν: να αποσυρθεί 44% (7), να μείνει ως έχει 6% (1), να διορθωθούν ορισμένες ανακρίβειες αλλά να μην αλλάξει η επιστημονική του μέθοδος 50% (8).
Δύο νέες κάλπες, η πρώτη αφορά τη γνώμη σας για το blog και μια δεύτερη ως πρόθεση ψήφου περισσότερο για να ανιχνεύσω την προέλευση των επισκεπτων του blog.
Ευχαριστώ όσους ψήφισαν και ελπίζω να συνεχίσουν στις νέες κάλπες παλιοί και καινούριοι επισκέπτες.

Η ανατομία της πολιτικής ευθύνης

ή διαφορετικά η θεωρία της σχετικότητας στην πολιτική ευθύνη.

Επειδή τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για παραιτήσεις υπουργών, ανασχηματισμούς κ.ο.κ. αποφάσισα να ανεφερθώ στο ζήτημα της πολιτικής ευθύνης όπως το αντιμετωπίζουμε κυρίως στην Ελλάδα, όπου εφαρμόζεται σχεδόν πάντα η θεωρία της σχετικότητας...

Ως γνωστόν, ο Αϊνστάιν απέδειξε ότι ,ο ίδιος μαθηματικός τύπος καθοδηγεί και την απόδωση της πολιτικής ευθύνης. Συγκεκριμένα, η πολιτική ευθύνη ισούται με την εμβέλεια του πολιτικού προσώπου, το οποίο κατά τα φαινόμενα ευθύνεται επί τις σχέσεις του με τον ηγέτη και το βαθμό ανοχής αυτού στο τετράγωνο.

Η πολιτική ευθύνη συνεπώς είναι ένα σχετικό μέγεθος στη σύγχρονη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που δεν εξαρτάται ουσιαστικά από έννοιες σαν τη δικαιοσύνη, την πολιτική ευθιξία, το μέτρο της δημοκρατικής μονιμότητας αλλά από λόγους καθαρά πολιτικού συμφέροντος και συγκυριών.

Αναλύοντας τους παράγοντες του "μαθηματικού τύπου", γίνεται κατανοητό πως για να θυσιαστεί ένα πρόσωπο (είτε με απόφαση του ίδιου, είτε κατ' εντολή του ηγέτη του) δεν πρέπει να έχει ισχυρό πολιτικό εκτόπισμα, να ελέγχει σημαντική μερίδα της κομματικής του βάσης και να διαθέτει ισχυρά ερείσματα στον τύπο.
Σε αυτούς τους παράγοντες συνοπολογίζονται οι σχέσεις και η εξάρτηση του ηγέτη από το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά και με την υπόθεση που είναι το αντικείμενο της ευθύνης καθώς και τις ανάγκες της στιγμής.

Έτσι, λοιπόν διαχρονικά ο ηγέτης για να ζητά παραιτήσεις ή να προχωρά σε διαγραφές κρίνει με δύο μέτρα και δύο σταθμά γιατί είναι πολιτικός και όχι δικαστής
και όταν κάποιος παραιτείται προκαταβολικά το κάνει είτε γιατί είναι η λαμπρή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, είτε γιατί η επιλογή του είναι μονόδρομος προκειμένου να μειώσει στο ελάχιστο το προσωπικό πολιτικό κόστος.

Οι χούλιγκανς, η Αγγλία και εμείς...

Στα σαββατιάτικα ΝΕΑ υπάρχει ένα άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου και φιλάθλου Παύλου Τσίμα για το χουλιγκανισμό το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ.
Αν και δε το συνηθίζω παραθέτω μερικά αποσπάσματα, καθώς συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με αυτό και ιδιαιτέρως με τον τρόπο που παρουσίαζει τι συνέβει στην Αγγλία και τι πρέπει ή μπορεί να γίνει στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα:

" [...] κι αν τα βρετανικά γήπεδα, που πριν από 20-30 χρόνια ήταν απρόσιτα στους φιλήσυχους πολίτες, είναι εδώ και χρόνια εντελώς αποστειρωμένα, τότε είναι φανερό πως ποδόσφαιρο, γήπεδο και βία δεν είναι τριάδα ομοούσια και αδιαίρετη. Πως η αποβολή της οργανωμένης βίας από τον κόσμο του ποδοσφαίρου είναι εφικτή.

Αυτό, βέβαια, δεν θα κάνει λιγότερο βίαιες τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Όπως δεν έκανε λιγότερο βίαιη την αγγλική κοινωνία η αποβολή των χουλιγκάνων από τα γήπεδά της. Δεν μείωσε τον συνολικό «όγκο» βίας που εκλύεται κάθε μέρα στην κοινωνική της ζωή - στα σπίτια, στα σχολεία ή στους δρόμους των πόλεων. Κάθε άλλο. Έπαψε όμως το ποδόσφαιρο να είναι το προνομιακό θέατρο του βίαιου δράματος και το γήπεδο να αποτελεί τόπο εύκολης στρατολόγησης νέων στη θρησκεία του μίσους για τον «εχθρό»."

" [...] Αρκεί να ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτό που καλούμαστε να μιμηθούμε.

Γιατί αυτό που συνέβη στην Αγγλία, δεν είναι μόνον ότι οι ομάδες της αποχώρησαν οικειοθελώς, για μερικά χρόνια, από τα Ευρωπαϊκά Κύπελλα και πως ανατέθηκε η αστυνόμευση των γηπέδων στις ίδιες τις ομάδες, με μέτρα δρακόντεια, κάμερες και ονομαστικά εισιτήρια. Το εγχείρημα δεν θα είχε επιτυχία αν δεν συνοδευόταν από τρεις κρίσιμες, μεγάλες αλλαγές."

" Η πρώτη ήταν η βαθμιαία αλλαγή του κοινωνικού στάτους του ποδοσφαίρου, η μετατροπή του σε ένα σπορ των σχετικά εύπορων μεσαίων τάξεων, που έχουν την οικονομική άνεση να απολαμβάνουν τις ανέσεις των νέων γηπέδων που οικοδομήθηκαν με μυθικές επενδύσεις, μοιάζουν περισσότερο με κινηματογράφους μούλτιπλεξ παρά με εκείνα τα κλασικά βρετανικά γήπεδα με τις εξέδρες των ορθίων που βρώμαγαν μπίρα και κάτουρο, και στα οποία η είσοδος κοστίζει πια ακριβά.

Η δεύτερη, είναι η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου των ποδοσφαιρικών ομάδων. Δεν υπάρχει πια η ομάδα του παράγοντα - φίλαθλου (ελληνιστί, λαμόγιου). Υπάρχουν εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες που έχουν διαχωρίσει αυστηρά την παραγωγή αθλητικού προϊόντος (δουλειά του ποδοσφαιρικού τμήματος) από την οικονομική του εκμετάλλευση (δουλειά του προέδρου ή του Δ.Σ.)

Και η τρίτη αλλαγή ήταν η θεσμοθέτηση ενός νέου τύπου «αδικήματος» και ενός νέου τύπου «ποινής» για τη βία στα γήπεδα, που υπερβαίνει (προβληματικά, ίσως) τον παραδοσιακό νομικό πολιτισμό. Είναι τα περίφημα FBA, οι ατομικές εντολές απαγόρευσης εισόδου σε αθλητικούς χώρους. Μια ειδική μονάδα της αστυνομίας, με προϋπολογισμό περί τα 5 εκατομμύρια λίρες τον χρόνο [...] "

Και όλα αυτά για να αντιληφθούμε όλοι επιτέλους πως η βία στα γήπεδα είναι ένα πρόβλημα κοινωνικό με πολιτικές απόχρωσεις που δεν αντιμετωπίζεται με πρόχειρους νόμους και άλλες ρυθμίσεις παρά μόνο όταν όλοι μαζί πολιτεία, παράγοντες, φίλαθλοι αποφασίσουν να αλλάξουν πολλά και διάφορα, μικρά και μεγάλα "πράγματα", τα οποία θα αλλάξουν και την κοινωνική θέση-διάσταση του ποδοσφαίρου, θα αποβάλλουν τη βία απο το άθλημα (όχι από την ίδια την κοινωνία).

Mέλος πολιτικής νεολαίας... ε και ?

Διεξήχθη το περασμένο τετραήμερο στην Αθήνα το συνέδριο επανίδρυσης της νεολαίας ΠαΣοΚ. Με αφόρμη αυτό αλλά και τη δράση των φοιτητικών παρατάξεων στην κρίση στην παιδεία θέλω να κάνω μια κριτική προσσέγγιση του ρόλου και της δράσης των πολιτικών νεολαιών και του φοιτητικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα.

Πρώτα απο όλα να περιγράψω την κατάσταση που επικράτησε στο συνέδριο της νεολαίας ΠαΣοΚ όπως τη μετέφεραν φίλοι μου σύνεδροι, όπως τη διάβασα στον τύπο και σε άλλα blogs:
Κυριάρχησε για άλλη μία φορά ο παραγοντισμός και η διάσπαση των συνέδρων σε ομάδες που συγκρούονταν μεταξύ τους. Αν και το συνέδριο έγινε για να διαλυθούν αυτές ακριβως οι ομάδες που στο παρελθόν έπαιζαν καρεκλοπόλεμο, τίποτα τέτοιο δε συνέβη επί της ουσίας με μόνη διαφορά ότι τώρα στις διαδικασίες συμμετείχε ένας μεγαλύτερος αριθμός συνέδρων και πάλι όμως εν πολλοίς κατευθυνόμενος.
Δεν έλλειψαν για άλλη μια φορά υβριστικά συνθήματα προς τους αντιπροσώπους των νεολαιών άλλων κομμάτων καθώς και άλλα γραφικά συνθήματα όπως: "Ανδρέα ζεις και στέλνεις εφιάλτες σε εκσυγχρονιστές και νεοδημοκράτες" (που το διάβασα και στο blog γενιά των 700 ευρώ). Με μεγάλη διαφορά το συνέδριο τοποθετήθηκε κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16, χωρίς να δεχτεί την πρόταση του προέδρου του ΠαΣοΚ.
Η κατάσταση που επικρατεί στη νεολαία ΠαΣοΚ δεν έχει μεγάλες διαφορές απο αυτή των άλλων νεολαιών ανάλογα βέβαια με τις ιδιομορφίες κάθε κόμματος.

Δυστυχώς, οι πολιτικές νεολαίες έχουν τρεις συγκεκριμένους στόχους, ή τουλάχιστον αυτούς εκπληρώνουν, να διαμορφώνουν πολιτικούς-επαγγελματίες, συνδικαλιστές-επαγγελαματίες και να εμπλουτίσουν το βιογραφικό όσων αναζητούν μια θέση στο δημόσιο. Οι εξαιρέσεις ανθρώπων που συμμετέχουν με πραγματικό ενδιαφέρον για την πολιτική και χωρίς στόχο να εξυπηρετήσουν συμφέροντα τους απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Με λίγα λόγια, πρόσωπα με πολιτικό ύφος και ήθος αναπαλαιωμένο, με στόχους κυρίως ιδοτελείς και ιδέες εν πολλοίς
παρηκμασμένες στελεχώνουν τις διάφορες νεολαίες. Ενώ, οι φοιτητικές παρατάξεις υπό το πέπλο μιας ψευδούς και υποκριτικής ανεξαρτησίας λειτουργούν ως παραφυάδα των νεολαιών και των κομμάτων επιδιώκοντας τη χειραγώγηση των φοιτητών και την προβολή των επαγγελματιών-συνδικαλιστών.

Έχοντας γράψει σε προηγούμενο post για την επιμονή στην ανακύκλωση του μεταπολιτευτικού πολιτικού staus quo, προσθέτω πως: η λειτουργία των κομματικών νεολαιών, μετά και την αποτυχημένη ανασύσταση της νεολαίας ΠαΣοΚ, επιδιώκει την ανακύκλωση ενός παρηκμασμένου πολιτικού status quo που εγκλωβίζει τη χώρα σε ακινησία και συμβάλλει στην καθιέρωση από τη μια ενός πολιτικού προσωπικού που λειτουργεί με όρους κάστας, αυτοτροφοδοτούμενο και αποκλεισμένο εν μέρει από την κοινωνία, και από την άλλη μιας κοινωνικής ομάδας χειροκροτητή των υπολοίπων συνδεδεμένη... με διορισμούς και άλλες εξυπηρετήσεις με το πολιτικό προσωπικό...