Τις τελευταίες εβδομάδες πλανιέται στην πολιτική ατμόσφαιρα ένας άσκοπος προβληματισμός αναφορικά με το χρόνο των εκλογών, ο οποίος γιγαντώνεται με τον καιρό. Κακά τα ψέματα ο χρόνος των εκλογών είναι ένα ήσσονος σημασίας τεχνικό ζήτημα και ψευδές πλεονέκτημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας ιδιαίτερα σε περιόδους μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας.
Πρώτιστο ζήτημα είναι το θέμα των εκλογών, όχι ο λόγος που θα προκηρυχθούν αλλά αυτό που θα κυριαρχήσει στην προεκλογική περίοδο και θα βαρύνει στην κρίση των ψηφοφόρων. Παραδοσιακά κάθε εκλογική μάχη έχει ένα καίριο ζήτημα, ένα διακύβευμα στο οποίο και κρίνεται τελικά η πολιτική μάχη.
Το '74 ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας, το '77 η συνέχιση της ομαλότητας, το '81 η Αλλαγή, το '85 η εμπάδωση της αλλαγής και η επέκταση της, το '89 η κάθαρση, το '94 η δικαίωση του Παπανδρέου και η αποδοκίμασια της αντιλαϊκής πολιτικής Μητσοτάκη, το '96 και το 2000 ο εκσυγχρονισμός και το 2004 η νέα διακυβέρνηση και η επανίδρυση.
Το 2007 ποιο θα είναι; Η συνέχεια της νέας διακυβέρνησης, όπως θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς; Ποιο έργο να συνεχιστεί; η τριετής λιτότητα ή τα μεγάλα έργα που δεν εκπονήθηκαν; οι άδικες και αναποτελεσματικές φοροαπαλλαγές ή μη-μεταρρύθμιση της υγείας; η μη-μεταρρύθμιση της παιδείας και οι επικοινωνιακές συγκρούσεις στην ανώτατη εκπαίδευση; η απουσία εξωτερικής πολιτικής ή η αντιδραστική πολιτική των σωμάτων ασφαλείας; η μη-επανίδρυση ή τα σκάνδαλα των ομολόγων; Από όποια πλευρά και να το δει κανείς η ΝΔ δεν έχει να υπερασπιστεί κάτι ώστε να προβάλλει τη συνέχεια του ως ανάγκη επανεκλογής της. Αντίθετα, η βαθειά κρίση που διέρχεται ο τόπος τα τρία τελευταία χρόνια επεκτάθηκε και ανάγκη για τομές και αλλαγές έγινε περισσότερο απαιτητική από ποτέ.
Αυτή είναι και η βασική τακτική αδυναμία της κυβερνητικής παράταξης μπροστά στις κάλπες. Δεν μπορεί να επιβάλλει πολιτικό διακύβευμα, ενώ θέματα και προβλήματα υπάρχουν, ενώ την πολιτική ηγεμονία την κατέχει αδιαμφισβήτητα. Διακύβευμα όμως πολιτικοκοινωνικό υπάρχει σήμερα για τους ίδιους τους πολίτες;
Φυσικά και υπάρχει. Η πολλαπλότητα όμως των προβλημάτων, η σύγχυση των πολιτικών ιδεολογιών και ο κάλπικος ριζοσπαστισμός δημιουργούν ένα απροσδιόριστο κλίμα ευρείας σύγχυσης και προβληματισμού. Η Ελληνική πολιτεία διανύει μια κρίσιμη φάση "μεγάλης παρακμής" *, όπου η πολιτεία δεν είναι κυβερνήσιμη, η σχέση κράτους-πολίτη διέρχεται κρίση, οι θεσμοί αμφισβητούνται έντονα και πανταχόθεν, η αξιοπιστία του δικαστή έχει χαθεί, η πολιτική ιδιωτικοποιείται, τα ΜΜΕ αποκτούν ρόλο διαφορετικό από αυτό που τους αντιστοιχεί...
Συνδυαστικά με αυτά υπάρχει η κρίση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και της ίδιας της ένωσης που σε μια εποχή διεθνοποίησης των προβλημάτων και διάνοιξης των οριζόντων φαντάζει πιο αναποτελεσματική από ποτέ.
Το θέμα λοιπόν που θα παρουσιαστεί ως η λύδια λίθος της επόμενης διακυβέρνησης μπορεί να μην υπάρχει εμφανώς, για δύο λόγους, γιατί τα προβλήματα είναι παντού και η ελπίδα (όραμα) πουθενά.
Μπορούν οι εκλογές να προσφέρουν λύση στη βαθειά κρίση της Ελληνικής κοινωνίας; Όχι, τουλάχιστον άμεσα. Η ΝΔ δεν μπορεί να υποστεί μετάλλαξη και το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα μπορέσει να κυβερνήσει αποτελεσματικά. Το ΚΚΕ έχει διαλέξει τη στείρα άρνηση, ο ΣΥΝ κερδίζει έδαφος στην Αριστερά πρωταγωνιστώντας στην αντίδραση και όχι στην πολιτική δράση, το ΛΑΟΣ λειτουργεί ως το τελευταίο καταφύγιο των απογοητευμένων.
Μόνο αν αυτές οι εκλογές σταθούν αφετηρία της μεταβολής του πολιτικού status quo, που θα προκαλέσει ανανέωση και σε πρόσωπα και σε ιδέες και θα θέσει τις βάσεις για ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, οι οποίες θα επιδιώξουν τομές και αλλαγές με περισσότερη δημοκρατία και όχι με αντιδραστική πολιτική. Και αυτή η ελπίδα μπορεί να βρεθεί μόνο στην Κέντροαριστερα, στην ανάδειξη εκεί ενός ενιαίου προοδευτικού φορέα.
" Όπως έχουν τα πράγματα, η δύναμη που μπορεί να σπάσει την ακινησία, να καταπολεμήσει την αδιαφορία και να δώσει καινούργια έμπνευση και πίστη σ' ένα μεγάλο σχέδιο για την ελληνική αναγέννηση και τη συμβολή της πατρίδας μας στην εποποιία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η Κεντροαριστερά: η συνάντηση κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, πάνω στη βάση ενός προγράμματος επεξεργασμένου, σε ανοιχτή διαβούλευση με την κοινωνία, ανοιχτή σε όλους τους πολίτες ", όπως λέει στο βιβλίο η ξεχωριστή και σεβαστή φωνή της Αριστεράς ο Λεωνίδας Κύρκος. Και αν κάτι τέτοιο δε μπορεί να συμβεί πριν τις εκλογές, ίσως αυτές σταθούν η αφετηρία αλλαγών και διεργασιών στον προοδευτικό χώρο και έτσι φανεί μια λύση στο αδιέξοδο...
* όπως περιγράφει ο Δ. Τσάτσος στο βιβλίο του η "Μεγάλη παρακμή"
2 σχόλια:
με οργή πληροφορήθηκα ότι ο Ζακ Λανγκ, το στέλεχος των σοσιαλιστών της Γαλλίας και παλαιότερα υπουργός, αποχώρησε από το κόμμα του και προσχώρησε στην πλευρά Σαρκοζύ !
Όταν αναφέρομαι σε διεργασίες στο πολιτικό τοπίο, δεν αναφέρομαι ποτέ σε τέτοιες λύσεις... σε ένα μεγάλο συνασπισμό δεξιάς-αριστεράς. Αυτό το σχήμα δε λειτουργεί απλά γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Υπάρχουν ακόμα σπουδαίες και μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών.
Στη μία βρίσκεται ο λαϊκισμός, ο άκρατος νεοφιλελευερισμός, η λιγότερη δημοκρατία, η αντιδραστική πολιτική, η εγκατάληψη της ευρώπης των λαών στην ευρώπη της αγοράς, η απουσία του κράτους στην παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, η θυσία του περιβάλλοντος χάριν της οικονομίας...
Στην άλλη υπάρχει η περισσότερη δημοκρατία, η οικονομία της δίκαιης αναδιανομής, ο κοινωνκός διάλογος, η πίστη σε μια ευρώπη των λαών, η πράσινη ανάπτυξη και η προστασία του περιβάλλοντος, η παρέμβαση τους κράτους στους ευαίσθητους τομείς που δε ρυθμίζει η αγορά...
Πολύ εύστοχοι οι προβληματισμοί και η αίσθηση μου είναι ότι φέτος οι ψηφοφόρι θα ψηφίσουμε τον λιγότερο κακό. Όμως είναι κρίμα να μη δώσουμε ευκαιρίες σε νέους φορείς όπως είναι η Φιλελεύθερη συμμαχία (www.greekliberals.net). Πρόσφατα γνώρισα τα παιδιά και μου είναι πολύ συμπαθείς, είναι απλοι προβληματισμένοι πολίτες με τολμηρές προτάσεις.
Για μένα είναι η μόνη επιλογή. Συμφωνούμε ότι η ΝΔ δεν έκανε τίποτα, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ουσιαστική πρόταση να κυβερνήση και αρκέστηκε στους λαϊκισμούς, και τα υπόλοιπα τρία κόμματα είναι εγκλωβισμένα στο μικροκόσμο τους
Δημοσίευση σχολίου