Το προεδρικο συμφωνο της Σεγκολεν Ρουαγιαλ μια εβδομαδα μετα την παρουσιαση του πετυχε ηδη δυο πραγματα ενω δειχνει να αποτυγχανει στο ενα και σημαντικοτερο. Πετυχε να διαψευσει οσους την κατηγορουσαν για ελλειψη ιδεων και παραλληλα να κατακτησει το χωρο της Γαλλικης Αριστερας. Αποτυγχανει ομως, προς το παρον, να πεισει τους Γαλλους βασει των δημοσκοπησεων πως η αριστερη της προταση ειναι καλυτερη απο τη δεξια του Σαρκοζι.
Το τελευταιο για αρκετους οφειλεται στο εντονο πνευμα ατομισμου που διακρινει πια τους Γαλλους και σε συνδυασμο με την εντονη οικονομικη ανασφαλεια εχει οδηγησει σε μια δεξια στροφη της Γαλλικης κοινωνιας. Με αυτο το σκεπτικο τα περιθωρια νικης της Σεγκολεν ειναι ιδιαιτερα περιορισμενα.
Η λογικη αυτη με βρισκει αντιθετο. Ενας υποψηφιος πρεπει να παλεψει ετσι ωστε με το προγραμμα του να επιδιωξει την αναδιαταξη των ιδεων που κυριαρχουν σε μια κοινωνια και την ανατροπη των συσχετισμων που δεν τον ευνοουν. Μπορουν να πετυχουν κατι τετοιο στη Γαλλια οι 100 ιδεες ;
Μαλλον οχι.
Οι οικονομικες της προτασεις, οπως αυξηση του βασικου μισθου στα 15οο ευρω, αυξηση 5 % των χαμηλων συνταξεων, κυρωσεις κατα εταιρειων που καταβαλουν μερισματα και οχι τα κερδη απο τις αποδοσεις των επενδυσεων, ατοκο δανειο 10000 ευρω για καθε 18χρονο και επιδομα ανεργιας ισο με το 90 % του μισθου αποτελουν σημαντικες και ελκυστικες προτασεις.
Ομως, διχως να υπαρχει οργανωμενο σχεδιο για τη χρηματοδοτηση τους, τη στιγμη που και η ιδια επεκρινε το δημοσιο χρεος που εφθασε το 65 % του ΑΕΠ.
Διχως να υπαρχουν ουσιαστικες λυσεις ουτε για τον ελεγχο της γραφειοκρατιας, ουτε για τη φορολογηση του κεφαλαιου και οχι της εργασιας.
Και κυριως διχως να υπαρχουν προτασεις για μεγαλες τομες και αλλαγες στην οικονομια της Γαλλιας και την εκμεταλλευση της οικονομιας της αγορας σε ωφελος της ευρειας μαζας, οι προτασεις αυτες ειναι περισσοτερο μια λιστα ενδιαφεροντων ιδεεων για την αναδιανομη του πλουτου παρα αμεσα εφαρομσιμες λυσεις.
Παραλληλα, η προταση της για τη δημιουργια ελεγκτικων σωματων που θα επιβλεπουν το εργο των εκλεγμενων πολιτικων στη λογικη της εφαρμογης μιας ιδιοτυπης αμεσης δημοκρατιας δεν μπορει να αποτελει ρεαλιστικη προταση στην κριση των αντιπροσωπευτικων θεσμων.
Οποτε οι αντιπροσωπευτικοι θεσμοι περνουν κριση, η αμεση δημοκρατια επιστρατευεται για να δωσει τη λυση. Μονο που ετσι διαστρεφεται η πολτικη και μεταπιπτει σε μια αγονη και στειρα ηθικολογια.
Επιπλεον, η ιδεα της τοποθετησης ανηλικων παραβατων σε ενισχυμενα επιμορφωτικα κεντρα με στρατιωτικα πλαισια και η δημιουργια αποσπασματων ανηλικων στα ατυνομικα τμηματα των μεγαλων πολεων ως μεσα αντιμετωπισης της εγκληματικοτητας των ανηλικων αποτελουν ενα ξεκαθαρο οπισθοδρομισμο, μια γνησια δεξια προταση. Δεν μπορει αυτη η προταση να ειναι μια αριστερη αντιμετωπιση του ζητηματος.
Η Σεγκολεν, λοιπον, πετυχε να κατακτησει τη γαλλικη αριστερα με τις ιδεες της, οχι ομως να τη μετασχηματισει, να την εκσυγχρονισει, να εκφρασει εναν πραγματικο μεταρρυθμιστικο κεντροαριστερο λογο που θα οδηγησει και στην ανατροπη των κοινωνικων συσχετισμων υπερ της Δεξιας. Επιχειρησε δε να συμπορευτει με το δεξιο πνευμα της γαλλικης κοινωνιας σε ενα κρισιμο τομεα κοινωνικης πολιτικης με τροπο που, για μενα, δεν τιμα ουτε την ιδια, ουτε την αριστερα που την αποδεχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου