Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Τηλεθέαση και δημοκρατία... το δέντρο και το δάσος


Ξέσπασε εκ νέου μεγάλη και διακαναλική συζήτηση για το γνωστό θέμα των τηλεμετρήσεων, την αξιοπιστία τους και την επίδρασή τους στον πολιτικό-τηλεοπτικό διάλογο. Τελευταία εκδοχή του ζητήματος είναι πως δεν αποτελεί μόνο θέμα της αγοράς αλλά και της δημοκρατίας...

Υπερβολές, έχω να σχολιάσω...

Καταρχήν, βασική μου αρχή είναι πως η τηλεθέαση δεν ταυτίζεται επ' ουδενί με την "ψήφο" του τηελεθεατή, με τη θετική αποδοχή δηλαδή αυτού που παρακολουθεί, γεγονός που συστηματικά αγνοούμε. Η τηλεθέαση καταγράφει ενδιαφέρον, είτε θετικό, είτε αρνητικό. Και το ενδιαφέρον είναι πολύ εύκολο να το προκαλέσεις είτε προβάλλοντας τα πιο απλά, όπως η ανθρώπινη βλακεία, οι ανθρώπινες σχέσεις, ένας καβγάς, είτε επιστρατεύοντας τα πιο σύνθετα θεάματα, όπως το ακραίο, το εκκεντρικό, το περίεργο. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσοι βλέπουν ένα τηλεοπτικό προϊόν γιατί το επιδοκιμάζουν και πόσοι γιατί το κατακρίνουν ;

Οι μετρήσεις είναι θέμα καθαρά της αγοράς και σε καμία περίτπωση της δημοκρατίας. Η διεξαγωγή του πολιτικού διαλόγου από τηλεοράσεως, προκαλεί εκ της φύσεως του μέσου την ανάγκη του εντυπωσιασμού, τον πειρασμό να εντυπωσιάσεις καλύτερα, λόγω της κυριαρχίας της εικόνας, όχι των μετρήσεων.
Η εικόνα μετέβαλλε αποφασιστικά τον πολιτικό διάλογο και μπορεί να ασελγεί στο σώμα της δημοκρατίας, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται. Τα μηχανάκια από την άλλη δεν καταγράφουν παρά το αυτονόητο, ότι ο καβγάς, η φασαρία, ο τσαμπουκάς, η ακρότητα προκαλούν ενδιαφέρον, προσοχή ενδιαφέρον όχι επιδοκιμασία.

Πρώτα, λοιπόν, οι πολιτικοί οφείλουν να κάνουν μια γενναία αυτοκριτική για τον τρόπο που διαχειρίζονται την εικόνη-τηλεόραση και να καταλήξουν από κοινού σε έναν κώδικα συμπεριφοράς τους στον δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο, που θα διαφυλλάτει και το δικό τους κύρος και το κύρος της δημοκρατίας και της τηλεόρασης.

Έπειτα, οι δημοσιογράφοι έχουν χρέος απέναντι στη δουλειά τους να τη διαφυλλάξουν και να θέσουν όρους και στην έρευνα τους και στην διεύθυνση του διαλόγου και στην επιλογή των καλεσμένων και σε όλα. Και για το ρόλο του δημοσιογράφου, παραθέτω τα λόγια του Έντουαρντ Μόροου, πριν αρκετά χρόνια, όπως παρουσίαζονται την εξαιρετική ταινία "Καληνύχτα και Καλή τύχη", (από χθεσινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας)

«Η ιστορία μας είναι αυτό που κάνουμε. Αν υπάρξουν ιστορικοί σε 50 ή 100 χρόνια κι αν υπάρχουν αρχεία από εκπομπές των τριών δικτύων, θα βρουν καταγραμμένα μαυρόασπρα ή έγχρωμα στοιχεία παρακμής, φυγής και απομόνωσης από τις πραγματικότητες του κόσμου που ζούμε. Είμαστε τώρα εύποροι, παχείς, άνετοι και μακάριοι. Εχουμε έμφυτη αλλεργία σε δυσάρεστα ή ενοχλητικά νέα. Τα μαζικά μέσα μας αυτό αντανακλούν. Κι αν δεν αναγνωρίσουμε ότι η τηλεόραση χρησιμοποιείται κυρίως για να μας εξαπατά και να μας αποπροσανατολίζει, τότε η τηλεόραση, οι παραγωγοί, οι θεατές και οι εργάτες της ίσως δουν, πολύ αργά, μια ολότελα διαφορετική εικόνα...».

Αν θέλουμε κάτι να μας απασχολεί ουσιαστικά για την εποχή μας αυτό μπορεί να είναι η κυριαρχία του marketing, της εικόνας, της διαφήμισης, της αγοράς που διαμορφώνει πρότυπα, που διαπαιδαγωγεί και όχι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να διερευνά το περιβάλλον στο οποίο απευθύνεται. Αν θες να σταματήσεις τον πόλεμο, δεν καταστρέφεις τα όπλα (γιατί εν τέλει δε μπορείς), βοηθάς για την ειρήνη.

Είναι άδικο να χάνουμε με τόση ευκολία το δέντρο πίσω από το δάσος σε ένα τόσο σημαντικό θέμα.

buzz it!

Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Kαι η άλλη άποψη...

Μια διαφορετιή άποψη για το Σκοπιανό εκφράζει στο σημερινό άρθρο του στην "Καθημενρινή" ο δημοσιογράφος Α. Παπαχελάς. Μια άποψη που σίγουρα θα προκαλέσει εντάσεις σε εθνικιστικούς κύκλους. Προσωπικά συμφωνώ στα μισά από όσα αναφέρει το άρθρο και συγκεκριμένα στο ότι η υπόθεση της ονομασίας έχει εξελιχθεί σε μία χαμένη υπόθεση, ότι τα Σκόπια δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εθνικό κίνδυνο, αντίθετα με τη συμβολή μας μπορούν να είναι σταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή.

Επίσης, συμφωνώ πως ο διπλωματικός χειρισμός ήταν εσφαλμένος και με έντονο συναισθηματισμό (ίσως γιατί καλούμασταν να υπερσπιστούμε την αλήθεια έναντι στο ψέμα), πως το ζήτημα διογκόθηκε από τα ΜΜΕ και κυρίως πως βασικό εθνικό μας πρόβλημα είναι και πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με τα ελληνοτουρκικά και κυρίως με τον Αλβανικό εθνικισμό που επικίνδυνα αναπτύσσεται και διαθνή στηρίγματα βρίσκει.

Για να ασχοληθεί η εξωτερική μας πολιτική με αυτά τα σοβαρά και επείγοντα πρέπει άμεσα να λύσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Και εδώ διαφωνώ με το άρθρο που αφήνει να εννοηθεί πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχθούμε την υπάρχουσα κατάσταση. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διπλωματικά μέσα για να πετύχουμε έναν ανεκτό συμβιβασμό, πρέπει να δώσουμε αυτή τη διπλωματική μάχη, ακόμα και αν είναι χαμένη, συνειδητοποιώντας τα λάθη μας και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Έπειτα να ξεκινήσουμε τον αγώνα που δεν έχουμε χάσει, αυτόν της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας και της κατάρριψης της Σκοπιανής προπαγάνδας. Όχι για εθνικιστικούς λόγους, αλλά γιατί έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε την αλήθεια.

Αυτό, δηλαδή, που απαιτείται είναι η εδώ και τώρα λύση για να προχωρήσουμε με τα σοβαρά και επείγοντα, είτε αυτά είναι τα ελληνοτουρικά (που εξελίσσονται σε διηνεκές πρόβλημα), είτε αυτά είναι η "Μεγάλη Αλβανία" που ως ιδέα εξελίσσεται επικίνδυνα και προβάλλεται έντονα διεθνώς αποκτώντας δυστυχώς σε στηρίγματα.

buzz it!

Σάββατο 26 Μαΐου 2007

H δημοκρατία σε κρίση ;

Μια συνολική κριτική στο βιβλίο του πρώην Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη επιχειρεί ο Μ. Παπαγιαννάκης στα σημερινά "ΝΕΑ", θα τη βρείτε εδώ.
Μεταξύ άλλων θέτει το ζήτημα της πολυσυλλεκτικότητας των κομμάτων, της πορείας της Ε.Ε. και των ΜΜΕ.
Σε αδρές γραμμές συμφωνώ με τις ιδέες του, όποιος θέλει ας γράψει την άποψη του για το εν λόγω άρθρο και ας ανοίξουμε ένα σχετικό διάλογο.

buzz it!

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΧΑΘΗΚΕ ?

Φως στην άκρη του τούνελ των εκλογών, με τον εθνικό λόγο να βρέθηκε... η ονομασία των Σκοπίων. Πρωτοφανές, γιατί το μόνο που θα επιβεβαιώσει η κυβέρνηση σε αυτό το θέμα είναι η παταγώδη αποτυχία της στην εξωτερική πολιτική.
Επί ημερών της αναγνώρισαν οι ΗΠΑ τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα, επί ημερών τους δόθηκε η τελευταία δέσμευση πως θα ασκηθεί veto για την ένταξη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και τώρα οι υποσχέσεις δεν μπορούν να τηρηθούν. Οι πιέσεις είναι πολλές και η κυβέρνηση δεν αντέχει, επιθυμεί νέα λαϊκή εντολή, γιατί άραγε ; Δεν ισχύει ακόμα η απόφαση του συμβουλίου των αρχηγών των κομμάτων από το 1993 ; Δε στηρίζει απόλυτα η κοινή γνώμη αυτή την απόφαση ; Τι διαφορετικό θα έχει μια νέα κυβέρνηση να πράξει στο θέμα ; Και αν μιλάμε για οδυνηρό συμβιβασμό πως περιμένει να πετύχει την επανεκλογή της η κυβέρνηση με μια τέτοια λύση στον ορίζοντα ;

Δεκαπέντε χρονιά μετά κανείς δε ξέχασε το όνομα, όπως μας υποσχέθηκε ο τότε πρωθυπουργός. Για όλους τους Έλληνες είναι μια πληγή η ονομασία του κράτους των Σκοπίων, όχι για εθνικιστικούς λόγους, που καθόλου δεν ενστερνίζομαι, αλλά γιατι αποτελεί μια εξώφθαλμη και πρωτοφανή καπηλεία της ιστορικής αλήθειας, αποτελεί ένα φριχτό ψέμα πάνω στο οποίο οι Σλάβοι των Σκοπίων θέλουν να οικοδομήσουν το έθνος τους. Είναι αν θέλετε λογική η ανάγκη τους, όχι όμως και θεμιτό ότι γίνεται σε βάρος ένος άλλου λαού.

Τα δεκαπέντε χρόνια αδράνειας στο θέμα μας στοίχισαν, ενδεχομένως μας έκαναν να χάσουμε το παιχνίδι, τουλάχιστον στο ζήτημα του ονόματος. Αν ευσταθούν τα λεγόμενα των προηγούμενων κυβερνήσεων για διαπραγματεύσεις που είχαν αίσια έκβαση αλλά διακόπηκαν από τον εμφύλιο στη γείτονα χώρα, τότε μάλλον είμαστε και άτυχοι. Αν πάλι υπήρξε μια λογική συμβιβαστική λύση που η κυβέρνηση Σημίτη φοβήθηκε να προχωρήσει για λόγους πολιτικού κόστους, τότε ήταν ένα μεγάλο λάθος.

Σε κάθε περίπτωση όλο αυτό το διάστημα πέρασε σε βάρος μας και όχι υπέρ μας. 119 χώρες του ΟΗΕ (μεταξύ αυτών Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ) αναγνώρισαν τα Σκόπια ως "Μακεδονία". Παντού διεθνώς αποκαλούνται έτσι, μόνο εμείς τηρούμε τα προσχήματα.

Το χειρότερο είναι ότι αποκτά διεθνώς ερείσματα και η Σκοπιανή προπαγάνδα, ενώ παράλληλα χάνεται εκείνη η γενιά ανθρώπων, κυρίως Ευρωπαίοι, που διαθέτοντας ευρύτερες γνώσεις γελούσαν και μόνο στο άκουσμα των ανυπόστατων ισχυρισμών των γειτόνων. Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε ένα δικό μας αγώνα για την αποκατάσταση της αλήθειας διεθνώς, αυτό το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμα.

Η επιμονή των ΗΠΑ για ένταξη στο ΝΑΤΟ με το όνομα "Μακεδονία", πολύ φοβάμαι πως θα μας οδηγήσει σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Για τα προσχήματα και μόνο ίσως ασκηθεί veto... όμως οι πιέσεις θα είναι κάτι παραπάνω από αφόρητες και αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση πριν ή μετά από εκλογές θα αντέξει. Αν λάβει δε κάποιος υπόψη του την εκλογική βάση της ΝΔ, μάλλον αυτό το γεγονός θα είναι και αρχή του τέλους της πολιτικής της κυριαρχίας, με ισχνή πλειοψηφία και πεντακομματική βουλή και με προσπάθεια για λύση του ασφαλιστικού το μέλλον της είναι κάτι παραπάνω από ζοφερό.

Άσχετα όμως με τις πολιτικές επιπτώσεις του ζητήματος, σημασία έχει η ουσία και ναι μεν τα πράγματα για το όνομα είναι εξαιρετικά δύσκολα, όμως για την αποκατάσταση της αλήθειας διεθνώς, μια "διαρκή μάχη" δηλαδή, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Με την πολτική τους τα Σκόπια το μόνο που επιτυγχάνουν είναι την αμοιβαία καχυποψία της πιο σταθερής και αναπτυγμένης χώρας των Βαλκανίων.

Η αλήθεια έχει σημασία, όχι οι ψευτοεθνικισμοί, αυτήν καλούμαστε να υπερασπιστούμε...

buzz it!

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Περί εκλογικών νόμων... και μαγειρεμάτων

Θα ξεκινήσω με κάποιες βασικές διαπιστώσεις:

  • 1) δεν υπάρχει το τέλειο εκλογικό σύστημα, εφόσον δεν γνωρίζουμε ακόμη αν η δημοκρατία είναι και το τέλειο πολίτευμα.
  • 2) αυτό που καλούμαστε να κάνουμε στην περίπτωση του εκλογικού συστήματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επίλογη του καλύτερου δυνατού με βάση τις δικιές μας ιδέες και προσδοκίες από το δημοκρατικό σύστημα.
  • 3) τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα δεν έχουν διαχειριστεί κανένα θεμελιώδες ζήτημα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος με πιο επιπόλαιο και καιροσκοπικό τρόπο από ότι έχουν κάνει με τον εκλογικό νόμο.
  • 4) είναι ιδιαίτερο ζήτημα και απαιτεί μιας ξεκάθαρης απάντησης τι στόχο έχουμε με έναν εκλογικό νόμο, μια ισχυρή και αταλάντευτη κυβέρνηση χωρίς κανέναν περιορισμό πέραν της πατροπαράδοτης εκλογολογίας άνευ λόγου ή την αναλογικότερη δυνατή έκφραση των τάσεων της κοινωνίας στο κοινοβούλιο.
Η συζήτηση αναφορικά με την αλλαγή του εκλογικού νόμου από την κυβέρνηση επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την τρίτη από τις πραπάνω διαπιστώσεις, όπως την επιβεβαιώνει και η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να νομοθετήσει λίγο πριν φύγει από την εξουσία ένα εκλογικό σύστημα που θα δυσχαιράνει το πρώτο κόμμα στις εκλογές, δηλαδή τη ΝΔ (δεν αναφέρομαι στην ουσία του νόμου, αλλά στη λογική που οδήγησε στη ψήφισή του).

Ο σημερινός, λοιπόν, ανεφάρμοστος προς το παρόν νόμος είναι από τους αναλογικότερους που είχαμε ποτέ. Για την ακρίβεια πλησιάζει πάρα πολύ την πρόταση σύσσσωμης της αντιπολίτευσης το 1974 για ένα πάγιο εκλογικό σύστημα.
Το γεγονός αυτό της μεγάλης αναλογικότητάς του δημιουργεί προβλήματα για μια αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση όταν πολλαπλασιάζονται τα κόμματα της Βουλής. Το κρίσιμο για να τον αξιολογήσουμε δεν είναι παρά να αποφασίσουμε τι εμείς θέλουμε να προκύπτει από της εκλογές και ποιο θα είναι το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας.

Αν επιλέξουμε να έχουμε απλά και μόνο μια ισχυρή κυβέρνηση και ένα περιθωριοποιημένο και με λίγα κόμματα κοινοβούλιο, δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε το πλειοψηφικό ή ένα σύστημα ενισχυμένης (υπερ-ενισχυμένης) αναλογικής.

Αν στόχος μας είναι η όσο το δυνατό καλύτερη δυνατή αντιπροσώπευση του λαού στο κοινοβούλιο, με μία στοιχειώδη και επιβεβλημένη ενίσχυση το πρώτου κόμματος, που να το βοηθά οριακά να κυβερνήσει, μπορούμε να αρκεστούμε στο νόμο Σκανδαλίδη, ο οποίος κινείται πάνω σε αυτή τη λογική.

Αν πάλι νομίζουμε πως έτσι θα λύσουμε το βαθύ πολιτικό πρόβλημα, κάνουμε λάθος. Απαιτείται πλήρης αναμόρφωση του εκλογικού συστήματος, του μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας, της συνολικής πολιτειακής λειτουργίας. Έχω αναφερθεί και άλλες φορές σε αλλαγές, τώρα θα παρουσιάσω συγκεκριμένα τις προτάσεις μου, που δεν διεκδικούν πρωτοτυπία (αρκετές προτείνονται από το ΠΑΣΟΚ, βάση μου είναι το μοντέλο της Γερμανίας) πιστεύω όμως ότι εκφράζουν απόλυτα τις θέσεις μου:
  • Εφαρμογή του Γερμανικού εκλογικού συστήματος, που είναι απόλυτα αναλογικός. Διαίρεση της χώρας σε 200 μονοεδρικές περιφέρειες, που θα κρίνονται με βάση τη σχετική πλειψηφία. 100 έδρες με ψηφοδέλτια-λίστες, που θα κατανέμονται στις 7 (μετά από σύμπτυξη) περιφέρειες της χώρας (ενδεικτικά: Βόρεια Ελλάδα 24, Κεντρική 15, Δυτική και Ιόνιο 10, Αττική 25, Πελλοπόνησος 10, Κρήτη και Κυκλάδες 8. Αν. Αιγαίο και Δωδεκάνησα 8). Η κατανομή των 100 εδρών θα γίνεται με βάση τη δύναμη των κομμάτων πανελλαδικά.
  • Όριο για τα κόμματα το 1 % πανελλαδικά.
  • Περιφέρειες με αιρετούς περιφεριάρχες και συμβούλια, τα οποία θα έχουν διευρυμένες εξουσίες και θα ενεργούν ως μίνι-κυβερνήσεις.
  • Ασυμβίβαστο υπουργού-βουλευτή. Συγκεκριμένα, όποιος έχει εκλεγεί με λίστα θα δικαιούται να παραιτηθεί για να γίνει υπουργός, όποιος όμως είναι βουλευτής εκλεγμένος σε μονοεδρική δε διαθέτει αυτό το δικαίωμα. Σκοπός είναι τόσο ο πλήρης διαχωρισμός εκτελεστικής νομοθετικής εξουσίας, όσο και η ανεξαρτησία του βουλευτή και η ενίσχυση της θέσης του.
  • Για τον ίδιο λόγο αναμόρφωση της κοινοβουλευτικής λειτουργίας για την ανεξαρτησία του βουλευτή και την σταδιακή απελευθέρωσή του από τα δεσμά της κομματικής πειθαρχίας.
  • Ορισμός 3 θητειών για όλα τα αξιώματα, πλην του πρωθυπουργικού.
  • Υποχρεωτική τετραετής θητεία της κυβέρνησης.
Πιστεύω και ελπίζω

σε ένα αναλογικό εκλογικό σύστημα που θα προωθεί τη σύνθεση πολυκομματικών κυβερνήσεων, όχι συγκεντρωτικού αλλά επιτελικού χαρακτήρα.

σε μία πλήρως αποκεντρωμένη διοίκηση

σε μια ισχυρή κοινοβουλευτική δημοκρατία, και όχι σε αυτή του χειροκροτητή βουλευτή, δεσμευμένου από κόμματα, παράγοντες και ρουσφέτια.

στην ανανέωση διαρκώς των στελεχών των κομμάτων.

σε ελεγχόμενους από το ανεξάρτητο κοινοβούλιο υπουργούς.

σε κόμματα με σαφή ιδεολογία και πρόγραμμα, πρόθυμα για διακομματικό διάλογο και συνεργασία και σύνθεση πάνω στα κοινωνικά ζητούμενα.

buzz it!

Σάββατο 12 Μαΐου 2007

Κάποτε έρχεται το τέλος...

Θέλοντας να γράψω μια απάντηση στο τελευταίο σχόλιο του degreece στο post για τις Γαλλικές εκλογές σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Τόνυ Μπλαιρ από την πρωθυπουργία της Μ. Βρετανίας, για την κρίση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορώ να συμπυκνώσω τη γνώμη μου σε μία φράση:<< κάποτε τελειώνουν όλα, κάποτε όλες οι πολιτικές χρεοκοπούν, μάλλον εκφυλίζονται, μόνο ορισμένες αξίες παραμένουν σταθερές...>>.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το μεγάλο πλήγμα για την αριστερά ήταν η κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης, το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού. Έκτοτε οι μεγάλες πολιτικές διαφορές-αντιπαραθέσεις με την Δεξιά χάθηκαν, όλα μπήκαν σε μικροδιαφοροποιήσεις, σε επικοινωνιακές λογικές, στη διαχειριστική αντιμετώπιση της εξουσίας.

Τα σοσιαλιστικά κόμματα εξουσίας σε όλη την Ευρώπη απώλεσαν το μεγάλο στήριγμα τους που ακόμη και αν δεν το ακολουθούσαν ως οδηγό, ήταν πάντα εκεί για να υπενθυμίζει σε όλους πως υφίσταται η εναλλακτική πρόταση στον καπιταλισμό(με τα δικά της προβλήματα πάντα). Υπήρχε ένα ζωντανό παράδειγμα κομμουνιστικής πολιτικής που μεγέθυνε τις αντιθέσεις από τη Δεξιά και ωθούσε πάντα τα σοσιαλιστικά αυτά κόμματα εξουσίας να ανακαλύπτουν νέες πολιτικές, νέες προοδευτικές ιδέες.

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης κατέρρευσε όλο αυτό το σύστημα στην Ευρώπη και ώθησε τα σοσιαλιστικά κόμματα εξουσίας σε μια πιο διαφορετική συμβιβαστική πολιτική.

Τη σοσιαλδημοκρατία του Γερμανού Σρέντερ και κυρίως το Μπλαιρισμό των νέων Εργατικών... ως τον εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη. Οι πολιτικές αυτές ήταν η τελευταία ανάσα της σοσιαλιστικής, σοσιαλδημοκρατικής, κεντροαριστερής (όπως θέλετε πείτε το) πολιτικής στην Ευρώπη. Η πολιτική αυτή σήμερα έχει χρεοκοπήσει, έχει τελειώσει, έχει πεθάνει, ο Τρίτος δρόμος έφθασε σε ένα "αδιέξοδο".
Εξ ου και η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι σε μια βαθειά κρίση...

Σε αυτό το σημείο συμφωνώ με το σχόλιο του degreece, επισημαίνοντας ότι σήμερα αναζητούμε τι έιναι αριστερά...,

ποια είναι η εναλλακτική κεντροαριστερή διακυβέρνηση...

αυτό ίσως κάνουμε καταβάθως και εμείς οι bloggers με πολιτικό ενδιαφέρον, που θεωρούμε πως ανήκουμε σε αυτό το χώρο... ψάχνουμε με τα κείμενά μας να ανακαλύψουμε, να προσδιορίσουμε αυτό που μοιάζει πολύ θολό σήμερα... ποια είναι η εναλλακτική ιδεολογία της σύγχρονης κεντροαριστεράς σε ένα άγριο καπιταλιστικό περιβάλλον...

Το πρώτο βασικό λάθος που κάνουμε είναι ότι προσπαθούμε να ορίσουμε την σημερινή Αριστερά με βάση τη σημερινή μεταμφιεσμένη ακροδεξιά που κυριαρχεί και κυβερνά...

Συμφωνώ εξάλλου απόλυτα με το σημερινό σχετικό άρθρο του Π. Τσίμα στα Νέα (έχω αναφερθεί πάλι σε άρθρα του ίδιου δημοσιογράφου, πέραν του ότι εκτιμώ τη δουλειά του, οι απόψεις μου συμπίπτουν πολλές φορές με αυτές που διατυπώνει)

Προσωπική μου γνώμη είναι τέλος, πως οι όροι της Δεξιάς και της Αριστεράς δεν έχουν χρεοκοπήσει, δεν αναφέρονται δίχως νόημα και ουσία. Απλά πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και το γεγονός πως οι πολιτικές διαφορές έχουν αλλάξει επίπεδο, είναι πια "πολυεπίπεδες", "πολυδιάστατες".

Αυτό που έχουμε όμως πρώτα να κάνουμε είναι να κατάλαβουμε ποια είναι η εναλλακτική σημερινή Αριστερα, η διαφορετική κυβερνητική πρόταση της Κεντροαριστεράς. Και όταν το αντιληφθούμε τότε οι διαφορές με τη Δεξιά θα είναι οφθαλμοφανείς.

Το μανιφέστο του Γιώργου Παπανδρέου (όπως υπάρχει παρακάτω) είναι πολύ καλό σαν ιδέα και αντίληψη για τον κόσμο σήμερα και ίσως θα ήταν μια καλή αφετηρία για αυτήν την αναζήτηση, απέχει όμως πολύ ακόμα να συμπληρωθεί και να γίνει μια εναλλακτική, διαφορετική ιδεολογία και χρειάζεται εξειδίκευση σε μέτρα και "εργαλεία πολιτικής" για να ολοκληρωθεί.

"...Διαμορφώνονται σήμερα, νέες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του προοδευτικού και του συντηρητικού.

Η συντήρηση, στην παγκόσμια αλλά και στην εθνική οικονομία κάνει τους ισχυρούς πιο ισχυρούς και τους αδύναμους πιο αδύναμους. Αντίθετα, η πρόοδος, θέλει να διασφαλίζει την σιγουριά και την ενδυνάμωση όλων των πολιτών.

Οι συντηρητικοί μιλούν για φόβο. Εμείς μιλάμε για ασφάλεια.

Εκείνοι μιλούν για τείχη. Εμείς για γέφυρες.

Εκείνοι μιλούν για σύγκρουση. Εμείς για διάλογο.

Εκείνοι μιλούν για προληπτικούς πολέμους. Εμείς μιλάμε για προληπτική διπλωματία.

Εκείνοι μιλούν μόνο για ελεύθερη αγορά. Εμείς για ελεύθερους πολίτες.

Εκείνοι μιλούν για καλά ή κακά έθνη για καλούς ή κακούς ανθρώπους. Εμείς, αντίθετα, μιλάμε για καλές ή κακές πολιτικές.

Εκείνοι μιλούν για τον πόλεμο στην τρομοκρατία. Εμείς αντιτασσόμαστε στον τρόμο της βίας, από πού και εάν προέρχεται.

Εκείνοι μιλούν για την προσαρμογή του κόσμου στην παγκοσμιοποίηση. Εμείς θέλουμε να προσαρμόσουμε την παγκοσμιοποίηση στις ανάγκες του ανθρώπου και της βιώσιμης ανάπτυξης.

Εκείνοι μιλούν για ένα πιο μικρό κράτος αλλά εννοούν ένα κράτος που ευνοεί τους λίγους. Εμείς μιλάμε για ένα διαφορετικό κράτος που θέλει να δώσει εξουσία στους περισσότερους, να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.

Όταν μιλούν για τη λέξη «ηγεσία» εννοούν εξουσία. Όταν εμείς μιλάμε για τη λέξη «ηγεσία» εννοούμε εμπιστοσύνη.

Όταν αυτοί μιλούν για περιβάλλον το βλέπουν ως εμπόδιο στην ανάπτυξη. Όταν εμείς μιλούμε για περιβάλλον το βλέπουμε ως συγκριτικό πλεονέκτημα για μια εναλλακτική ανάπτυξη.

Όταν αυτοί μιλούν για πνευματικά δικαιώματα εννοούν την ιδιωτικοποίησή τους. Όταν εμείς μιλούμε για πνευματικά δικαιώματα μιλούμε για την καταξίωσή τους, ως κοινό πλούτο της ανθρωπότητας.

Όταν αυτοί μιλούν για Θεό πιστεύουν ότι έχουν μια αποκλειστική σχέση μαζί του. Όταν εμείς μιλάμε για Θεό αναφερόμαστε σε κάθε τύπο θρησκευτικού αισθήματος όπου κι αν υπάρχει στον κόσμο.

Αυτές είναι οι νέες διαχωριστικές γραμμές που διαμορφώνονται στις κοινωνίες μας, θα έλεγα σε όλο τον κόσμο, σε κάθε πολιτισμό..."

Υ.Γ. έχω και εγώ ανάλογη αίσθηση με αυτή του γνωστού-αγνώστου για το blogging και την εξέλιξή του, νομίζω όμως πως όποιος πραγματικά πιστεύει πως με τη δημοσιοποίηση των ιδεών του κερδίζει έστω και ελάχιστο η πολυφωνία, η δημοκρατία και η ελευθερία λόγου και οι προτάσεις του μπορούν να κερδίσουν το δικό τους "χώρο" πάνω στο "άγονο έδαφος" της πολιτικής σκέψης σήμερα και να κινητοποιήσουν τον πολιτικό διάλογο και προβληματισμό πρέπει να συνεχίσει.

Συνεχίζω το blogging όχι μόνο από προσωπικό εγωισμό, να εκτεθούν και να κερδίσουν οπαδούς οι απόψεις ή να αυξήσω τους αναγνώστες μου, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύω πως το διαδύκτιο σήμερα, είναι και πρέπει να παλέψουμε για να είναι το πιο δημοκρατικό και ελεύθερο μέρος για τη διακίνηση ιδεών και αντιλήψεων. Γιαυτό και με χαρά δέχθηκα να συμμετάσχω στον πολιτικό διάλογο του neolaia.gr και παρακινώ και άλλους bloggers, κυρίως νέους να κάνουν το ίδιο.

buzz it!

Κυριακή 6 Μαΐου 2007

H Θάτσερ στη Γαλλία άργησε 20 χρόνια...

Εναλλακτικός τίτλος: Πανευρωπαϊκή ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς

Η καθαρή νίκη του Νικολά Σαρκοζί, είναι ένα ιστορικό γεγονός. Συμβολίζει την επικράτηση και πολιτική κυριαρχία της ακροδεξιάς ρητορικής, της λογικής της σύγκρουσης και της καταστολής, του ξενοφοβισμού και του άκρατου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού σε μια ανοικτή χώρα με προοδευτικό πνεύμα και έμφαση στο κοινωνικό κράτος.

Το έργο παίχτηκε σε δύο πράξεις, η πρώτη με την επιτυχία του Λεπέν το 2002, και η δεύτερη την 6η Μαϊου 2007.

Ο αρσενικός Θάτσερ και το αγγλοσαξωνικό πρότυπό της με περίβλημα από ολίγο μπλερισμό ανέλαβε τα ηνία της Γαλλίας για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Οι επιπτώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα είναι ορατές και με σιγουριά θα οδηγήσουν σε ένα ντόμινο αντιδράσεων σε όλες τις άλλες χώρες.

Αυτό για το οποίο ο Σαρκοζί είναι άξιος συγχαρητηρίων και παράλληλα το πλέον ανησυχητικό για όλους τους προοδευτικούς είναι η καθαρότητα του λόγου του.
Δήλωσε με ευθύτητα δεξιός, ρατσιστής, φιλοαμερικανός, νεοφιλελεύθερος, υπέρ της κοινωνικής σύγκρουσης και των λογικών της καταστολής.
Και κέρδισε ως τέτοιος.

Η Γαλλική κοινωνία επιβεβαίωσε το δεξιό μετασχηματισμό της. Για να είμαστε ακριβείς επιβεβαίωσε την πανευρωπαϊκή κοινωνική μετατόπιση προς τα δεξιά.
Παντού οι Ευρωπαίοι αποδοκιμάζουν τη σοσιαλδημοκρατία, της καταλογίζουν λάθη και παραλείψεις σε συνδυασμό με ρηχό και θολό λόγο και σύγκληση με τη δεξιά.

Το περίεργο και συνάμα θετικό είναι πως καταδικάζουν και την έλλειψη ουσιαστικού διαφορετικού πολιτικού ιδεολογικού στίγματος της σύγχρονης Αριστεράς και Καντροαριστεράς. Επιλέγουν μία καθαρή δεξιά φωνή-πολιτική ζητώντας όμως και έναν καθαρό Αριστερό λόγο και όραμα. Αυτή είναι και η μεγάλη ελπίδα που απομένει στην καταρακωμμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία (εδώ ο σοσιαλισμός χάνει ακόμα και πολιτικά επιτυχημένος) σύντομα Μ. Βρετανία έχουν υποδεχθεί το συντηρητισμό.
Η Ιταλία έχει Κεντροαριστερή κυβέρνηση αλλά τόσο ασταθή...
Η Ισπανία έχει το μοναδικό σοβαρό σοσιαλιστή ηγέτη που μπορεί να παραδειγματίσει τους ομοϊδεάτες του.

buzz it!

Σάββατο 5 Μαΐου 2007

Πολιτική δημοσκοπήσεων: η επιτομή του λαϊκισμού


Η νυν κυβέρνηση διακρίνεται για τη λατρεία της στις δημοσκοπήσεις και τα αποτελέσματά τους. Γενικά, είναι αλήθεια πως η κοινή γνώμη στο σύνολό της έχει εγκλωβιστεί στο δόκανο των δημοσκοπήσεων, δίνοντας τους περισσότερη σημασία απ’ ό,τι επιβάλλεται συμβάλλοντας και αυτή με τον τρόπο της στην ποδοσφαιροποίηση του πολιτικού λόγου και διαλόγου, που όλο και συχνότερα περιορίζεται στο "εσείς είστε 5 μονάδες πίσω, είστε χαμένοι, με ποιο δικαίωμα μιλάτε" αντί να εκτίθενται οι απόψεις και οι αντιρρήσεις στο πλαίσιο ενός πολιτισμένου και δημοκρατικού διαλόγου.

Στην εποχή μας οι δημοσκοπήσεις συνιστούν ένα ποικιλόμορφο όπλο στα χέρια της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και κυρίως των ΜΜΕ.
Για τους πρώτους, όταν είναι ευνοϊκές, λειτουργούν ως η κολυμβίθρα του Σηλωάμ που τους αποκαθάρει από όλες τις εσφαλμένες επιλογές και τα ανεπίτρεπτα σκάνδαλα και κυρίως τους επιτρέπει να αλλάζουν με μεγάλη ευκολία την αντζέντα.
Για τους δεύτερους, μπορούν να αξιοποιηθούν ως μοχλός πίεσης ενάντια στην κυβέρνηση ώστε να υποπέσει σε ένα βιαστικό λάθος που θα της στοιχίσει ακόμα περισσότερο.
Για τα ΜΜΕ, είναι ο δικός τους τρόπος να καθορίζουν την πολιτική αντζέντα ενίοτε δε και με τους όρους που θέλουν τα ίδια...

Σίγουρα δεν αποτελούν καινούριο φρούτο στην πολιτική ζωή, πάντα οι πολιτικοί λειτουργούσαν με τη σκέψη τους στο πολιτικό κόστος και στον αντίκτυπο που έχουν οι ενέργειες τους στο λαό. Αυτό που είναι πρωτόγνωρο είναι ο μηδενισμός του χρόνου ανάμεσα στην πολιτική ενέργεια και την κρίση της από το λαό και την επίδραση που έχει αυτή η κρίση τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στους πολιτικούς.

Και εξηγώ: ο πολιτικές ενέργειες-επιλογές που γίνονται την Πέμπτη κρίνονται από τη δημοσκόπηση που έχει η εφημερίδα της Κυριακής και ή θεοποιούνται ή καταδικάζονται δίχως άλλο, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ανάλογο κλίμα τόσο μεταξύ των πολιτικών στελεχών όσο και στην ίδια την κοινωνία, που επηρεάζεται αυτόματα από την πρώτη της σκέψη πάνω στο θέμα (αν δεχθούμε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων) στις επόμενες σκέψεις της. Το θέμα δε της επικαιρότητας αλλάζει και μεταφέρεται από την ουσία της πολιτικής στην αποδοτικότητα της σε εκλογικά οφέλη.

Με λίγα λόγια, η πρώτη αντίδραση των πολιτών καταγράφεται με τέτοιο τρόπο που επηρεάζει ταυτόχρονα τη λειτουργία των πολιτικών αλλά και τη γνώμη που τελικά θα σχηματίσουν οι ίδιοι οι πολίτες εφόσον το κλίμα διαμορφώνεται από τις δημοσκοπήσεις. Ένας περίεργος κοινωνικός αυτισμός.

Ο πολιτικός αρχηγός, λοιπόν, είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει εκείνη την πολιτική επιλογή που θα φαίνεται πιο φιλολαϊκή ή τουλάχιστον θα συμβιβάζεται το ρεύμα της κοινωνίας προκειμένου να εξασφαλίσει την ηρεμία και την επιδοκιμασία από τα στελέχη του καθώς και από τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη, κερδίζοντας παράλληλα και χρόνο.

Υπάρχει φυσικά και η επιλογή απλά της σωστής επικοινωνιακής πολιτικής σε συνδυασμό με την "κυριαρχία της απουσίας". Όμως, όπως κατέδειξε και το πείραμα της ΝΔ κάτι τέτοιο είναι βραχύβιο και μπορεί να εφαρμοστεί μόνο τον καιρό που ο κόσμος ξεχνά τα πολιτικά και θέλει περισσότερη ηρεμία. Όταν ανακύψουν τα μεγάλα προβλήματα τότε η πολιτική παρουσία και οι ουσιαστικές κινήσεις και επιλογές είναι επιβεβλημένες.

Έτσι, λοιπόν, ο πολιτικός ηγέτης και γενικά ο πολιτικός κόσμος ακολουθεί λαϊκίστικες και εύκολες επιλογές, που καλλιεργούν την αυταρέσκειά του μέσω των δημοσκοπήσεων, με στόχο το σύντομο μικροκομματικό συμφέρον και όχι την μακροπρόθεσμη απόδοση σε κέρδος των πολιτών, ενισχύοντας παράλληλα την αυταρέσκεια και των ίδιων των πολιτών. Επιλέγει την ποσοτική και όχι την ποιοτική άσκηση της πολιτικής, κάνει συνειδητά ένα πρωτόγονο (για την πολιτική πρόοδο που έχουμε σημειώσει) πολιτικό σφάλμα, που παρουσιάζεται όμως πιο ελκυστικό σήμερα στα πιεστικά χρονικά όρια υπό το βάρος και του αδηφάγου μιντιακού συστήματος.

Ο λαϊκισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Λυπάμαι, πραγματικά τον πολιτικό ηγέτη που θεωρεί τα γκάλοπ κάτι παραπάνω από ένα ενδιαφέρον εργαλείο. Λυπάμαι, τον ηγέτη που ακολούθησε, επιλέγει ή θα υιοθετήσει στο μέλλον την καταδικασμένη πολιτική των δημοσκοπήσεων, γιατί
αν δεν ενθουσιαστεί γρήγορα από τα θετικά αποτελέσματα της υιοθέτησης φιλολαϊκών και συνθημάτων με αμφίβολα ωφέλη σε βάθος χρόνου,
τότε σίγουρα θα απογοητευθεί γρήγορα από τη μη ανταπόκριση του λόγου του και θα επιλέξει την πλέον λανθασμένη, την πολιτική του ώριμου φρούτου...

buzz it!

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

H δύναμη των blogs είναι μεγάλη


Όταν ξεκίνησα μαζί με άλλους bloggers την κίνηση στήριξης της συμπαθούς Σεγκολέν δεν περίμενα ότι θα είχε ιδιαίτερη απήχηση και αποτελέσματα, το έκανα κυρίως ως μια μορφή παρορμητικής αντίδρασης στην επερχόμενη κυριαρχία της ακροδεξιάς του Σαρκοζύ.

Και όμως η πραγματικότητα με διέψευσε, η πραγματικότητα των blogs για την ακρίβεια. Σε σύντομο διάστημα στήθηκε αυθόρμητα ένα δίκτυο ελληνικών ιστολογίων που στήριξαν και προώθησαν την προσπάθεια μας για της γαλλικές εκλογές.

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν για μένα η γαλλική μπλογκόσφαιρα. Εκεί κυριολεκτικά η πολιτική συζήτηση είναι πολύ πιο διευρυμένη και πολύ πιο έντονη, ενώ τα διάφορα blogs έχουν σημαντικά μεγαλύτερη απήχηση, προφανώς και λόγω της ευρείας χρήσης του διαδυκτίου.
Καταχωρώντας με comments σε διάφορα blogs τη στήριξη μας στη Σεγκολέν, με αναφορά στη διακήρυξη μας και το σχετικό blog που δημιουργήσαμε, ήμουν σχεδόν βέβαιος πως αυτή θα χανόταν ανάμεσα στα πολλά σχόλια και την έντονη συζήτηση που επικρατούσε.
Και αν και αυτό συνέβη σε ορισμένα φιλελεύθερα ιστολόγια που στρέφονταν ήδη προς το Σαρκοζύ, η αντιμετώπιση σε σε ιστολόγια που υποστήριζαν τη Σεγκολέν ήταν εντελώς διαφορετική. Ενθουσιάστηκαν με την ελληνική στήριξη, μετέφρασαν μόνοι τους το κείμενο μας, που δυστυχώς δε κατάφερα εγώ να μεταφράσω, το σχολίασαν και το διέδωσαν και φυσικά ορισμένοι έκαναν τα σχόλια τους στο http://voteasegolen.blogspot.com.

Το γεγονός αυτό πιστεύω πως αποδεικνύει την πραγματική δύναμη των blogs σήμερα αφού προσφέρει τη δυνατότητα για πολιτική συζήτηση και ζύμωση καθώς και οργανωμένη πολιτική δράση και πρωτοβουλία δίχως σύνορα και άλλους περιορισμούς.

Αν και είμαστε πίσω σε σχέση με τις άλλες μπλογκόσφαιρες, είμαι πεπεισμένος πως οι εκλογές που έρχονται θα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και από αυτή την άποψη. Θεωρώ πως η οργανωμένη δράση και συμμετοχή bloggers στον πολιτικό διάλογο θα έχει τη δικιά της ξεχωριστή δυναμική, σημασία και απήχηση στην προεκλογική περίοδο.

Γι' αυτό και με αφορμή την κίνηση μας στο πλευρό της Royal και τα σχετικό σχόλιο του γνωστού-αγνώστου, θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα η δημιουργία ενός blog από σοσιαλδημοκράτες bloggers και άλλους του προοδευτικού χώρου ώστε να συμβάλλουμε οργανωμένα και αποφασιστικά στα προεκλογικά γεγονότα στην Ελλάδα και να προωθήσουμε πιο συλλογικά και οργανωμένα κοινές μας ιδέες και απόψεις.



Υ.Γ.// αναζητώντας στη γαλλική μπλογκόσφαιρα βρήκα εξαιρετικό το blog francoismitterand2007, πολύ και έξυπνη ιδέα, αν και δε θα ήθελα να φαντάζομαι τι αντιδράσεις θα προκαλούσε στην Ελλάδα ένα αντίστοιχο blog για τον Α. Παπανδρέου.

buzz it!