H μπάλα βάφεται με αίμα...

Ο θάνατος του 25άχρονου στα βίαια επεισόδια με αφορμή τον αγώνα βόλεϋ γυναικών στην Παιανία είναι ένα γεγονός που συγκλονίζει τους πάντες αλλά δεν εκπλήσσει κανένα. Αργά ή γρήγορα θα φτάναμε και εκεί... στους νεκρούς, όλες οι χώρες που αντιμετώπισαν προβλήματα βίας στον αθλητισμό είχαν νεκρούς και μετά βρήκαν το αντίδοτο...στην Ελλάδα ούτε αυτό δε θα συμβεί. Σε κάθε περίπτωση αυτή η ωμή βία μου προκάλεσε μια σειρά ερωτημάτων: υπάρχουν κοινωνικά αίτια σε αυτή τη βία; έχει πολιτικά κίνητρα; είναι εθνική μας παθογένεια αυτός ο φανατισμός και χαρακτηριστικό του εκρηκτικού μεσογειακού χαρακτήρα μας; θέλει πραγματικα η πολιτεία να καταστείλει αυτή τη μορφή βίας ή εξυπηρετεί κάποιον αυτή η εκτόνωση; αν θέλει τι μέτρα έχει τη δυνατότητα να πάρει η πολιτεία;

Καταρχήν, δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν κοινωνικές αιτίες πίσω από τόσο εκτεταμένα φαινόμενα βίας και φανατισμού. Οι κοινωνικές ανισότητες, η οικονομική δυσπραγία, οι αποκλεισμοί, η απουσία ουσιαστικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας στην κοινωνία μας, η υπερβολικά εξατομικευμένη εποχή μας και η συναισθηματική αναλγησία που μας χαρακτηρίζει είναι εν πολλοίς λόγοι που ωθούν στη βία. Η βία στον αθλητισμό δεν είναι παρά μια ακραία μορφή εκτόνωσης περιθωριοποιημένων, καταπιεσμένων και απελπισμένων ανθρώπων.

Αν η βία ήταν προϊόν μόνο αυτών των κοινωνικών συνθηκών σίγουρα δε θα εκδηλωνόταν κατ' αυτό τον τρόπο, τόσο οργανωμένα. Υπάρχουν πολιτικά κίνητρα γι' αυτούς που τους καθοδηγούν, που μεταβάλλουν σκόπιμα την αγέλη των απελπισμένων περιθωριακών οι οποίοι ζητούν εκτόνωση σε οργανωμένο στρατό αθλητικής τρομοκρατίας που ενδυναμώνει τον υποκινητή του και αποκτά φυσική εξουσία στο γήπεδο. Μια καλοκουρδισμένη αγέλη χειροκροτητή του ηγέτη της και παράλληλα όργανο του, ώστε να πιέζει πρώτα σε όλες τις σχετικές με τον αθλητισμό διεργασίες, έπειτα σε όποιες άλλες σχέσεις-συναλλαγές με την εξουσία και το κράτος και τέλος ως άλλοθι για όλα τα κακά και άσχημα του αθλητισμού.
Μια άλλου τύπου φεουδαρχία... δηλαδή

Στο πλαίσιο αυτό αξιοποιείται και η έμφυτη τάση του Έλληνα προς το φανατισμό, ο ενθουσιώδης χαρακτήρας του και ο παρορμητισμός του. Κακά τα ψέματα είμαστε ένας λαός με έντονα πάθη που δεν απαιτεί μεγάλη προσπάθεια για να μας παρακινήσει κανείς να υπερβούμε τα όρια, να χάσουμε το μέτρο. Πόσο μάλλον σε περιπτώσεις καταπιεσμένων ανθρώπων που έχουν χάσει την πίστη (ή δεν την είχαν ποτέ) σε αξίες και ιδέες και απλά ταυτίζονται με πρόσωπα, τα θεοποιούν και τα ακολουθούν τυφλά.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν υπάρχει η πολιτική βούληση να αντιμετωπιστεί η βία στα γήπεδα ή αυτή η μορφη εκτόνωσης εξυπηρετεί την εξουσία και ως ένα βαθμό και την κοινωνία; Είναι πρόθυμη η οποιαδήποτε εξουσία να αντιμετωπίσει τους οργανωμένους ιδωτικούς στρατούς και τους υποκινητές τους; Αν ναι, γιατί δεν το έπραξε όταν ο πρόεδρος της Α.Ε.Κ. Ντέμης Νικολαϊδης ξεκίνησε για πρώτη φορά μια ουσιαστική προσπάθεια καταπολέμησης;

Πάντως αν υπάρχει η βούληση, τα μέτρα θα βρεθούν είτε σε άλλα μοντέλα από το εξωτερικό, είτε με την υιοθέτηση νέων καινοτόμων ρυθμίσεων. Ενδεικτικά αναφέρω μερικές προτάσεις: κατάργηση όλων των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών, δημιουργία ταυτότητας του φιλάθλου από τη διοργανώτρια αρχή κάθε αθλήματος για όλους όσους εισέρχονται στα γήπεδα με αναφορά της ομάδας που υποστηρίζουν, κατάργηση των μετακινήσεων φιλάθλων, απόσυρση της αστυνομίας από τα γήπεδα, τη φύλαξη τους θα αναλάβουν αποκλειστικά οι ΠΑΕ, εξοντωτικά πρόστιμα στις ομάδες, αποκλεισμός από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις για όλες τις ομάδες αν επαναληφθούν τα επεισόδια.

Η μπάλα του αθλητισμού βάφτηκε με αίμα και θα συνεχίσει να βάφεται όσο αρνούμαστε να συλλάβουμε το πρόβλημα σε όλες τις διαστάσεις του και να το αντιμετωπίσουμε πρώτα ως κοινωνία και έπειτα ως πολιτεία.