Η ανατομία της πολιτικής ευθύνης

ή διαφορετικά η θεωρία της σχετικότητας στην πολιτική ευθύνη.

Επειδή τις τελευταίες μέρες γίνεται πολύς λόγος για παραιτήσεις υπουργών, ανασχηματισμούς κ.ο.κ. αποφάσισα να ανεφερθώ στο ζήτημα της πολιτικής ευθύνης όπως το αντιμετωπίζουμε κυρίως στην Ελλάδα, όπου εφαρμόζεται σχεδόν πάντα η θεωρία της σχετικότητας...

Ως γνωστόν, ο Αϊνστάιν απέδειξε ότι ,ο ίδιος μαθηματικός τύπος καθοδηγεί και την απόδωση της πολιτικής ευθύνης. Συγκεκριμένα, η πολιτική ευθύνη ισούται με την εμβέλεια του πολιτικού προσώπου, το οποίο κατά τα φαινόμενα ευθύνεται επί τις σχέσεις του με τον ηγέτη και το βαθμό ανοχής αυτού στο τετράγωνο.

Η πολιτική ευθύνη συνεπώς είναι ένα σχετικό μέγεθος στη σύγχρονη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που δεν εξαρτάται ουσιαστικά από έννοιες σαν τη δικαιοσύνη, την πολιτική ευθιξία, το μέτρο της δημοκρατικής μονιμότητας αλλά από λόγους καθαρά πολιτικού συμφέροντος και συγκυριών.

Αναλύοντας τους παράγοντες του "μαθηματικού τύπου", γίνεται κατανοητό πως για να θυσιαστεί ένα πρόσωπο (είτε με απόφαση του ίδιου, είτε κατ' εντολή του ηγέτη του) δεν πρέπει να έχει ισχυρό πολιτικό εκτόπισμα, να ελέγχει σημαντική μερίδα της κομματικής του βάσης και να διαθέτει ισχυρά ερείσματα στον τύπο.
Σε αυτούς τους παράγοντες συνοπολογίζονται οι σχέσεις και η εξάρτηση του ηγέτη από το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά και με την υπόθεση που είναι το αντικείμενο της ευθύνης καθώς και τις ανάγκες της στιγμής.

Έτσι, λοιπόν διαχρονικά ο ηγέτης για να ζητά παραιτήσεις ή να προχωρά σε διαγραφές κρίνει με δύο μέτρα και δύο σταθμά γιατί είναι πολιτικός και όχι δικαστής
και όταν κάποιος παραιτείται προκαταβολικά το κάνει είτε γιατί είναι η λαμπρή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, είτε γιατί η επιλογή του είναι μονόδρομος προκειμένου να μειώσει στο ελάχιστο το προσωπικό πολιτικό κόστος.