H λογική της απάθειας

Αν έχει σημειωθεί κάποιος θρίαμβος την τελευταία τριετία είναι αυτός της λογικής της απάθειας και της αποχής. Σε όλη την περίοδο της διακυβέρνησης ο Πρωθυπουργός απέχει συστηματικά από κάθε εμφάνιση στα μέσα και από κάθε ανάμειξη στα ενδοκυβερνητικά ζητήματα. Όσο για τις μεγάλες πολιτικές της κυβέρνησεις του αρκούν μερικές σποραδικές κινήσεις-δηλώσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα και αμφίβολου αποτελέσματος. Και το ερώτημα επανέρχεται ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο ?

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να υποστηρίξει ότι στη σύγχρονη εποχή απαιτείται μια πιο αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση με περισσότερες πρωτοβουλίες στους υπουργούς και έναν λιγότερο παρεμβατικό Πρωθυπουργό. Ορθον. Όμως, όταν οι υπουργοί που διθέτει είναι παλιάς και ξεπερασμένης νοοτροπίας, έχουν ζήσει άλλες εποχές και έχουν μάθει να δουλεύουν διαφορετικά, είναι δε και επιρρεπείς σε διάφορες άλλες παρασπονδίες, τότε δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη συγκεκριμένη επιλογή. Ιδιαίτερα σε ένα αμιγώς Πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, όπως το Ελληνικό. Ούτε φυσικά έχεις τη δυνατότητα να εκπαιδεύεις τους υπουργούς επί τρία χρόνια σε ένα διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης, τη στιγμή που δεν προωθείς καμία σχετικά μεταρρύθμιση, που αναπροσαρμόζει τα δεδομένα και τη μορφή της διοίκησης.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως πρόκειται μάλλον για επικοινωνιακή επιλογή, με απώτερο στόχο να διατηρηθεί στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο της κυβερνητικής παράταξης, δηλαδή ο αρχηγός της. Και πάλι όμως, η αποδοχή αυτού του ενδεχόμενου αναδεικνύει έναν Πρωθυπουργό, αμέτοχο σε κορυφαία ζητήματα, όπως οι υποκλοπές, το Σινούκ, τα ομόλογα, η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., η επίλυση του Κυπριακού. Ζηήματα τα οποία οι αρμόδιοι υπουργοί ήταν ανίκανοι να διαχειριστούν. Έναν ηγέτη δηλαδή που διατηρεί μια θέση προς το συμφέρον της παράταξης του και όχι του Ελληνικού λαού.
Η τυφλή προσκόλληση ενός Πρωθυπουργου στην παραξιακή και μικροκομματική λογική είναι επιζήμια για την ίδια τη χώρα στο βαθμό που τον εμποδίζει να δρα υπέρ του συμφέροντος του ίδιου του λαού.

Αμφιβάλλω, αν συμβαίνει και στη περίπτωση Καραμανλή κάτι ανάλογο. Η συνολική δεκάχρονη παρουσία του στην ηγεσία της Ν.Δ. και η θητεία του ως πρωθυπουργός μου δίνει την αίσθηση της αναγκαστικότητας. Φαίνεται δηλαδή, η τακτική Καραμανλή, που έξοχα παρουσιάζει στα ΝΕΑ ο Π. Τσίμας "εγώ σας κέρδισα τις εκλογές, σας έκανα υπουργούς, τώρα κάντε ό,τι νομίζετε, χωρίς να με ενοχλείτε, θα επιστρέψω εγκαίρως για να σας κερδίσω και τις επόμενες εκλογές, ώς τότε γεια..." να είναι μια ψυχολογική επιλογή του ανθρώπου Καραμανλή που υποχρεώθηκε να παίξει έναν ρόλο που δεν ήθελε. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η στάση του σε συνδυασμό με το εξαιρετικά περιορισμένο ουσιαστικό πολιτικό έργο αυτής της κυβέρνησης που μόνο μεταρρυθμίσεις δεν έχει κάνει. Μάλλον ως προς το δεύτερο ήταν εξαιρετικά πετυχημένη η πρόβλεψη παλαιότερα του νυν εκπροσώπου Τύπου του ΠαΣοΚ οτι " Ο Καραμανλισμός αποτελεί την ύψιστη μορφή του Αβραμοπουλισμού".

Σε καθε περίπτωση, πιστεύω πως μάλλον η Ελλάδα έχει αποκτήσει τον πρώτο κατ' ανάγκην Πρωθυπουργό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία της.

-Ο αγώνας για τη Σεγκολέν συνεχίζεται, επισκεφθείτε το blog http://voteasegolen.blogspot.com δηλώστε και εσείς τη στήριξή σας στο εγχείρημα μας!