Το πολιτικό σκηνικό στη Βρετανία ανατράπηκε ! Οι Νέοι Εργατικοί του Γκόρντον Μπράουν πέρασαν μπροστά στις δημοσκοπήσεις από τους Τόρις του Ντέιβιντ Κάμερον με τη συμπλήρωση 30 ημερών πρωθυπουργίας του πρώτου που μόνο μήνας του μέλιτος δε θα μπορούσε να τον αποκαλέσει κανείς. Το μέλλον των Συντηρητικών μοιάζει ζοφερό με τρεις καταγεγραμμένες ήττες, την τέταρτη να διαφαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα και την πέμπτη να βρίσκεται ήδη στο μαυλό των πλέον αισιόδοξων.
Οι εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2009, όμως ο Κάμερον από την ημέρα της αλλαγής σκυτάλης στην πρωθυπουργία ζητά επίμονα εκλογές προκειμένου να εκμεταλλευθεί το δημοσκοπικό πλεονέκτημα, τις πρόωρες μάλλον θα τις έχει (το Σεπτέμβρη), το πλεονέκτημα όχι. Ο Μπράουν κολύμπησε στα βαθιά και με επιτυχία. Ένα μήνας με τρομοκρατικές απόπειρες, διπλωματική κρίση και πλημμύρες. Όχι μόνο εξέρχεται αλώβητος αλλά και ενισχυμένος. Πρόσφατα στον Τύπο γράφτηκε ότι ο προβληματισμός για τον Βρετανό πρωθυπουργό σε σχέση με τον προκάτοχό του είναι ο εξής: τον Μπλερ όλοι τον άκουγαν αλλά δεν είχε κάτι να πει πια, ο Μπράουν έχει κάτι να πει αλλά ποιος θέλει να τον ακούσει ; Κι όμως θέλουν. Οι Βρετανοί αναζητούν ουσιαστικές διαφορές πολιτικής από τον Μπλερ και τις έχουν, κυρίως στην εξωτερική πολιτική, αλλά και διαφορά ήθους και ύφους πρωθυπουργού και επίσης το έχουν. Ο "χαρισματικά άδειος" (όπως έγραφε ο Μίμης Άνδρουλάκης) Τ. Μπλερ προσέφερε για δέκα χρόνια το τέλειο επικοινωνιακό πρόσωπο των Νέων Εργατικών, έδωσε σάρκα και οστά στην πολιτική του Τρίτου δρόμου. Ταυτίστηκε με επιλογές και στιγματίστηκε από ορισμένες (Ιράκ) και τελικά μισήθηκε περισσότερο από όσο αγαπήθηκε.
Μοιραία, ο επόμενος πρέπει να είναι διαφορετικός και είναι, πιο σεμνός, πιο μετριοπαθής, πιο συγκρατημένος, πιο political correct τύπος, λιγότερο επικοινωνιακός, πιο δουλευταράς, ίσως και πιο δογματικό και απόλυτος και μάλλον πιο ηγέτης. Ο Μπράουν καλύπτει τις τωρινές απαιτήσεις των Βρετανών και δικαιώνεται. Ο Κάμερον χάνει εξίσου μοιραία. Είναι ο νεόκοπος Μπλερ των Τόρις που κατάφερε να ξεπεράσει το πρωτότυπο την εποχή της παρακμής του δεύτερου. Αδυνατεί, όμως, να αντιμετωπίσει τον Μπράουν που δεν είναι Μπλερ και νομοτελειακά σχεδόν βλέπει το άστρο του να σβήνει ταυτόχρονα με το πρωτότυπο. Οι Τόρις φαίνεται πως θα πληρώσουν στις ερχόμενες εκλογές το στρατηγικό λάθος του ηγέτη του.
Για τους πιο αισιόδοξους Εργατικούς με τη νέα τάξη πραγμάτων στη Βρετανική πολιτική σκηνή ανατέλλει το άστρο του Ν. Μίλιμπαντ, 41 ετών, υπουργός εξωτερικών και επίδοξος διάδοχος του νυν ηγέτη των Εργατικών ίσως και πρωθυπουργός. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. όπως λένε και οι Αμερικανοί η εσωτερική πολιτική σε φθείρει, η εξωτερική μπορεί να σε σκοτώσει. Αυτός είναι και ο κίνδυνος για το συμπαθή Μιλιμπαντ. Ως τότε κυρίαρχος θα είναι ο Μπράουν και οι Νέοι Εργατικοί, των οποίων ο άλλοτε αφανής ήρωας, γίνεται πετυχημένος πρωταγωνιστής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου