Οι χούλιγκανς, η Αγγλία και εμείς...

Στα σαββατιάτικα ΝΕΑ υπάρχει ένα άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου και φιλάθλου Παύλου Τσίμα για το χουλιγκανισμό το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ.
Αν και δε το συνηθίζω παραθέτω μερικά αποσπάσματα, καθώς συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με αυτό και ιδιαιτέρως με τον τρόπο που παρουσίαζει τι συνέβει στην Αγγλία και τι πρέπει ή μπορεί να γίνει στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα:

" [...] κι αν τα βρετανικά γήπεδα, που πριν από 20-30 χρόνια ήταν απρόσιτα στους φιλήσυχους πολίτες, είναι εδώ και χρόνια εντελώς αποστειρωμένα, τότε είναι φανερό πως ποδόσφαιρο, γήπεδο και βία δεν είναι τριάδα ομοούσια και αδιαίρετη. Πως η αποβολή της οργανωμένης βίας από τον κόσμο του ποδοσφαίρου είναι εφικτή.

Αυτό, βέβαια, δεν θα κάνει λιγότερο βίαιες τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Όπως δεν έκανε λιγότερο βίαιη την αγγλική κοινωνία η αποβολή των χουλιγκάνων από τα γήπεδά της. Δεν μείωσε τον συνολικό «όγκο» βίας που εκλύεται κάθε μέρα στην κοινωνική της ζωή - στα σπίτια, στα σχολεία ή στους δρόμους των πόλεων. Κάθε άλλο. Έπαψε όμως το ποδόσφαιρο να είναι το προνομιακό θέατρο του βίαιου δράματος και το γήπεδο να αποτελεί τόπο εύκολης στρατολόγησης νέων στη θρησκεία του μίσους για τον «εχθρό»."

" [...] Αρκεί να ξέρουμε τι ακριβώς είναι αυτό που καλούμαστε να μιμηθούμε.

Γιατί αυτό που συνέβη στην Αγγλία, δεν είναι μόνον ότι οι ομάδες της αποχώρησαν οικειοθελώς, για μερικά χρόνια, από τα Ευρωπαϊκά Κύπελλα και πως ανατέθηκε η αστυνόμευση των γηπέδων στις ίδιες τις ομάδες, με μέτρα δρακόντεια, κάμερες και ονομαστικά εισιτήρια. Το εγχείρημα δεν θα είχε επιτυχία αν δεν συνοδευόταν από τρεις κρίσιμες, μεγάλες αλλαγές."

" Η πρώτη ήταν η βαθμιαία αλλαγή του κοινωνικού στάτους του ποδοσφαίρου, η μετατροπή του σε ένα σπορ των σχετικά εύπορων μεσαίων τάξεων, που έχουν την οικονομική άνεση να απολαμβάνουν τις ανέσεις των νέων γηπέδων που οικοδομήθηκαν με μυθικές επενδύσεις, μοιάζουν περισσότερο με κινηματογράφους μούλτιπλεξ παρά με εκείνα τα κλασικά βρετανικά γήπεδα με τις εξέδρες των ορθίων που βρώμαγαν μπίρα και κάτουρο, και στα οποία η είσοδος κοστίζει πια ακριβά.

Η δεύτερη, είναι η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου των ποδοσφαιρικών ομάδων. Δεν υπάρχει πια η ομάδα του παράγοντα - φίλαθλου (ελληνιστί, λαμόγιου). Υπάρχουν εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες που έχουν διαχωρίσει αυστηρά την παραγωγή αθλητικού προϊόντος (δουλειά του ποδοσφαιρικού τμήματος) από την οικονομική του εκμετάλλευση (δουλειά του προέδρου ή του Δ.Σ.)

Και η τρίτη αλλαγή ήταν η θεσμοθέτηση ενός νέου τύπου «αδικήματος» και ενός νέου τύπου «ποινής» για τη βία στα γήπεδα, που υπερβαίνει (προβληματικά, ίσως) τον παραδοσιακό νομικό πολιτισμό. Είναι τα περίφημα FBA, οι ατομικές εντολές απαγόρευσης εισόδου σε αθλητικούς χώρους. Μια ειδική μονάδα της αστυνομίας, με προϋπολογισμό περί τα 5 εκατομμύρια λίρες τον χρόνο [...] "

Και όλα αυτά για να αντιληφθούμε όλοι επιτέλους πως η βία στα γήπεδα είναι ένα πρόβλημα κοινωνικό με πολιτικές απόχρωσεις που δεν αντιμετωπίζεται με πρόχειρους νόμους και άλλες ρυθμίσεις παρά μόνο όταν όλοι μαζί πολιτεία, παράγοντες, φίλαθλοι αποφασίσουν να αλλάξουν πολλά και διάφορα, μικρά και μεγάλα "πράγματα", τα οποία θα αλλάξουν και την κοινωνική θέση-διάσταση του ποδοσφαίρου, θα αποβάλλουν τη βία απο το άθλημα (όχι από την ίδια την κοινωνία).