H Πολωνία μετά τις εκλογές

Πέρασε κιόλας μία εβδομάδα από την πτώση του συστήματος εξουσίας των αδερφών Καζίνσκι και πλέον η νέα κυβέρνηση έχει πολλή δουλειά μπροστά της. Από την ένταξή της και μετά η Πολωνία υπήρξε κυρίως λόγω των ηγετών της τροχοπέδη των εξελίξεων και ενοχλητικός σύμμαχος για όλους. Ο επαρχιωτισμός των δύο αδερφών καθοδηγούσε τη συμπεριφορά τους στη διπλωματική σκηνή και παρολίγο να τινάξει τις προσπάθειες για τη νέα μεταρρυθμιστική συνθήκη στον αέρα.

Η αντίδραση πρωτίστως των νέων και των αστικών πληθυσμών οδήγησε το PiS σε εκλογική ήττα. Ο νέος πρωθυπουργός Donald Τusk έχει μπροστά του σκληρή δουλειά για να ανατρέψει τα αποτελέσματα της προηγούμενης πολιτικής που αποδιοργάνωσε το κράτος δικαίου, να εκμεταλλευτεί την αντίδραση για το προηγούμενο καθεστώς δημιουργικά, να αποκαταστήσει τη διεθνή εικόνα της χώρας. Οι δυτικοί ηγέτες όμως έχουν χρέος να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της ένταξης της Πολωνίας και να αντιμετωπίσουν τα νέα δεδομένα συμπεριλαμβάνοντας στα σχέδια για την ενεργειακή πολιτική και αποφεύγοντας κινήσεις που υποβαθμίζουν τη θέση της χώρας.

Σχετικά διαβάστε στο άρθρο του Neal Ascherson, "Poland after PiS: handle with care" στο opendemocracy.

Η δράση προκαλεί αντίδραση κύριε Βενιζέλο

Αυτό το βασικό κανόνα της φυσικής λησμόνησε ο πρώην υπουργός ξεκινώντας από το Ζάππειο την κούρσα διαδοχής. Η προσπάθεια να αρπάξει το κόμμα σε 48 ώρες, τον οδήγησε σε κραυγαλέα πολιτικά σφάλματα μέσα στα πρώτα δύο και καθοριστικά 24 ωρα. Σε μια νύχτα ποδοπάτησε τον πεσμένο και πλήγωσε τους ήδη πληγωμένους. Κινήθηκε σε λάθος στιγμή με λάθος τρόπο προκαλώντας έντονη και διακιολογημένη δυσαρέσκεια, αποδεικνύοντας όμως -ευτυχώς- τον πραγματικό χαρακτήρα του. Με ταχύτητα υιοθέτησε τους εκσυγχρονιστές και τον Κ. Σημίτη. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα φίλα προσκέιμενα ΜΜΕ που του έκαναν τόσο κακό ώστε περίτρανα επιβεβαιώνεται η φράση "αν έχεις τέτοιους φίλους τι να τους κάνεις τους εθρούς".

Ένα μήνα ακριβώς μετά από αυτά τα λάθη, μπορώ να πω πως ο κύριος Βενιζέλος ήδη έχασε χάρη στα σφάλματα των πρώτων κρίσιμων 48 ωρών που με επιτυχία ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποίησε για την πολιτική του ανάσταση. Η κίνηση του κυρίου Βενιζέλου είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Έχει υποστεί τέτοιο πλήγμα που και πρόεδρος να εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα πετύχει νέα πολιτική κυριαρχία.

Η εκτίμησή μου για τον κ. Παπανδρέου δεν αλλάζει. Σπατάλησε το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού πολιτικού κεφαλαίου του με τρόπο επιπόλαιο και στένεψε τα περιθώρια ελιγμών του. Δύσκολα θα μπορέσει να ανακάμψει σε όλα τα επίπεδα, αν και έχοντας νικήσει το Βενιζέλο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του θα διαφοροποιηθούν και σε σχέση με τον κ. Καραμανλή. Η επιλογή του όμως είναι μονόδρομος για όσους θα ψηφίσουν στις 11 Νοέμβρη. Είναι ο μόνος που μπορεί να αναμορφώσει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα και επιπλέον δεν μπορεί να πληγώση άλλο με τα λάθη του το κόμμα. Ό,τι στραβό κάνει από εδώ και μπρος θα το χρεωθεί αποκλειστικά ο ίδιος, έχει και αυτό τη σημασία του.

Κείμενο για τη νέα Κεντροαριστερά (2)

Η επεξεργασία θέσεων και ιδεών σε ένα αναγεννημένο κόμμα είναι μια εξίσου απαραίτητη διαδικασία πέραν των οργανωτικών αλλαγών. Προταιρεότητες ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στο κυβερνητικό του πρόγραμμα θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι:

Νέα εξωτερική πολιτικη

Άμεση επίλυση όλων των εκκρεμών εθνικών διαφορών που καθυστερούν την ανάπτυξη της χώρας στο διεθνές περιβάλλον.

Το Σκοπιανό είναι ένα ζήτημα με λάθος χειρισμούς που κόστισαν και προεξοφλούν μια ήττα την οποία δύσκολα θα αποφύγουμε. Ας δοθεί μια ύστατη μάχη και ας καταλήξουμε σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό που θα κλείσει όμως το ζήτημα οριστικά. Ας δοθεί μετά η ουσιαστιή μάχη για την ενημέρωση των ευρωπαίων και άλλων αλλοδαπών πολιτών για το Μ. Αλέξανδρο και τη Μακεδονία. (παλαιότερο post)

Τα ελληνοτουρκικά χρονίζουν χωρίς λόγο. Η λύση είναι μονόδρομος. Προσπάθεια για εδώ και τώρα λύση στο πλαίσιο της Ε.Ε. Από εκεί και πέρα οφείλουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της συνεργασίας και της αλληλεγγύης με τους γείτονες ώστε να καταστούμε από κοινού ένας ισχυρός πόλος στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αν υπολογίσουμε ποτέ πόσα κέρδη μπορούμε να έχουμε από τη συνεργασία μας με την Τουρκία τότε θα συνειδητοποιήσουμε και το τεράστιο κόστος των χρόνιων διαφορών.

Όταν κλείσουμε αυτά τα ζητήματα, τότε χωρίς βαρίδια η χώρα μας θα πρέπει να προσδεθεί εκ νέου στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., να δώσει τη μάχη για την ουσιαστική Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, για τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Κρατών με ισχυρή οικονομία, διεθνή παρουσία, ασφαλές κοινωνικό κράτος, ποιότητα ζωής, αποδοτικούς δημοκρατικούς θεσμούς και στόχο την ειρήνη και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος.

Ριζική αναδιαμόρφωση του πολιτικού συστήματος

Οι απόψεις μου βρίσκονται σε αυτά τα παλαιότερα post (η πολιτική απαξιώνεται, οι πολιτικοί εθελοτυφλούν, προεδρικές αναζητήσεις, εκλογικά μαγειρέματα). Θεωρώ το συγκεκριμένο σημείο κομβικό για την αναζωογόνηση της πολιτικής, ενώ η εφαρμόγή μια τέτοιας μεταρρύθμισης μπορεί να γίνει πράξη μόνο από μία ισχυρή Κεντροαριστερή παράταξη και επ' ουδενί από μία παλαιοκομματική και παρωχημένη νεο Δεξιά.

Διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας

Είναι το σημείο που απαιτεί ρήξη με το παρελθόν. Είναι μια μεταρρύθμιση που μπορεί να γίνει μόνο από τη σοσιαλδημοκρατία, με αποφασιστικότητα και διάθεση να "ματώσει" για να πετύχει. Είναι αδήριτη ανάγκη για το καλό της ίδιας της Εκκλησίας, της Θρρησκείας για την ακρίβεια. Την εξάλειψη του παρεμβατισμού του κλήρου σε πολιτικά θέματα, τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, την "εκκοσμίκεση" της παρεχόμενης παιδείας.

Παιδεία-Υγεία

Η θέση πρέπει να είναι σαφής. Εκεί που αποτυγχάνει η αγορά και προέχει η κοινωνία, το κράτος πρέπει να έχει ουσιαστικό ρόλο όχι όμως υπερσυγκρετωτικό. Αντίθετα να δημιουργήσει συνθήκες αγοράς (market like) που θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό, παράλληλα με την πλήρη αυτονόμηση της λειτουργίας των ΑΕΙ και των μεγάλων ιατρικών κέντρων, τη μεταφορά αρμοδιοτήτων για τα σχολεία στην τοπική αυτοδιοίκηση. (σχετικά posts 1,2).

Kράτος

Ο περιορισμός των προσλήψεων, η ανακατανομή των υπαλλήλων, η σύνδεση της εργσίας με τα αποτελέσματα, η κωδικοποίηση της νομθεσίας και η περιστολή της γραφεικρατίας με σύμπτυξη υπηρεσιών είναι μερικά από τα απαραίτητα. Και όλα αυτά συνδιασμένα με την αποκομματικοποίηση των προσλήψεων. Πως; Με την υποχρεωτική υπαγωγή όλων των προσλήψεων σε διακομματική επιτροπή της Βουλής και τη λειτουργία ανεξάρτητης αρχής υπεύθυνης για το αδιάβλητο των διαδικασιών. Τέλος ανεξάρτητος οργανισμός να αναλάβει την αξιολόγηση των υπαλλήλων και την αποδοτικότητα της εργασίας τους.

Κείμενο για τη Νέα Κεντροαριστερά (1)

Eπείδη η συζήτηση για το ΠΑΣΟΚ έχει φουντώσει και μόνο πολιτική δεν είναι, διατυπώνω ξεκάθαρα τις απόψεις μου για ένα νέο ΠΑΣΟΚ, μια νέα Κεντροαριστερή Ενιαία Δημοκρατική Κυβερνώσα Παράταξη. Ελπίδα μου είναι να προκαλέσω και εγώ το διάλογο επί των ιδεών και όχι των προσώπων.

Νέο κόμμα

Ένα νέο κίνημα απαιτεί μια διαφορετική, ανατρεπτική δομή προσαρμοσμένη στις κοινωνικές ανάγκες και τις σύγχρονες απαιτήσεις. Η αυτο-οργάνωση και η κοινωνία των πολιτών είναι κομβικά σημεία αυτής της ριζοσπαστικής διαδικασίας. Προσωπικά, θεωρώ αναγκαία την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ, τόσο σε επίπεδο ιδεών και προσώπων, όσο και σε σημειολογικό με νέο σύμβολο και τίτλο.

Μία νέα δομή, πιο χαλαρή που θα ενισχύσει το συλλογικό χαρακτήρα της ηγεσίας, θα εγκαταλείψει τον αρχηγισμό και θα επανασυνδέσει το κίνημα με την υγιή του βάση, εξαφανίζοντας τον καθεστωτισμό. Χρήσιμες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση είναι:

- Προγραμματικές συμφωνίες με φορείς, κόμματα, ΜΚΟ, λοιπά κινήματα για συγκεκριμένες δράσεις. Επανασύνδεση με την κοινωνική αριστερά.

- Εκλογή προέδρου ανά 4 χρόνια, με ανοικτή ψηφοφορία, μόνο για 3 θητείες
(όπως ισχύει)

- Τακτικό συνέδριο ανά διετία που θα ψηφίζει το κυβερνητικό πρόγραμμα με πλειοψηφία άνω των 2/3. Η εκλογή των συνέδρων θα γίνεται από τα μέλη και τους φίλους (με ποσόστωση) του κόμματος. Θα προηγείται εξαντλητική και ουσιαστική προσυνεδριακή συζήτηση. Για κρίσιμα θέματα θα γίνεται εσωκομματικό δημοψήσμα που θα εγκρίνει και το πρόγραμμα στην τελική μορφή του.

- Εκλογή Εκτελεστικής Επιτροπής (300 μελών) και Πολιτικού Συμβουλίου (14 μελών) από το Συνέδριο. Επίσης από το συνέδριο θα εκλέγεται και ο Γραμματέας ως ανεξάρτητο κομματικό όργανο υπεύθυνο για την ενότητα και την οργάνωση του ΠΑΣΟΚ με αδυναμία να είναι υποψήφιος πρόεδρος αμέσως μετά την παραίτησή του. Ανώτατο όριο εκλογής σε κάθε όργανο 4 θητείες.

- Κατοχύρωση τάσεων και άλλων οργανώσεων με την αναγνώρισή τους από το Συνέδριο του κόμματος.

- Δημιουργία Κοινοβουλευτικού Συμβουλίου, όταν το κόμμα είναι στην αντιπολίτευση, με ασυβίβαστο με τη θέση στο Πολιτικό Συμβούλιο. Ανάλογα όταν το κόμμα βρίσκεται στην εξουσία με αποχωρισμό των υπουργών από τις κομματικές τους θέσεις.

- Ασυμβίβαστο κυβερνητικής θέσης με πολιτική στο κόμμα.

- Ανώτατο όριο εκλογής βουλευτών 3 θητείες ή εναλλακτικά παραίτηση ανά διετία των βουλευτών με στόχο την πλήρη ανανέωση της κοινοβουλευτικής εβδομάδας.

- Aπόλυτη ψηφιοποίηση το κόμματος με στόχο την αποκέντρωσή του και τη χρήση του διαδυκτίου για την κινητοποίηση των πολιτών.

Προσωποπαγής εξουσία στο μεγαλείο της...

Γνωρίζαμε ανέκαθεν ότι η εξουσία αναζητά τον ηγέτη και αντιστρόφως. Ότι όλοι προσπαθούν να αποκτήσουν μια μοναχική και έντονα προσωπική σχέση μαζί της. Όμως ότι εν έτη 2007 θα συνέβαιναν τέτοια "δημοκρατικά όργια" όπως σε Ρωσία πρωτίστως και Γαλλία έπειτα είναι σοκαριστικό. Βλαντιμήρ Πούτιν και Νικολά Σαρκαζύ είναι οι δύο υπερ-ηγέτες της εποχής μας μπροστά στους οποίους ο πλανητάρχης ωχριά... εκεί τουλάχιστον η "γυναίκα του Καίσαρα" φαίνεται τίμια.

Η "Δημοκρατία" λάστιχο

Ο νυν (...και αεί) πρόεδρος της Ρωσίας ανακοίνωσε την απόφασή του να μετακινηθεί στον πρωθυπουργικό θώκο, τροποποιώντας τις εξουσίες του αξιώματος, μεταβάλλοντας προσωρινώς το πολίτευμα σε πρωθυπουργοκεντρικό, περιστέλλοντας της προεδρικές εξουσίες και διορίζοντας ένα απόλυτα ελεγχόμενο άνθρωπο ως νέο πρόεδρο-μαριονέτα. Και όλα αυτά για να παραμείνει ο εθνικός manager στη θέση του και να εξυπηρετήσει την οικονομική σταθερότητα-αναγέννηση, με περιορισμένα για την ευρεία πλειοψηφία κοινωνικά αποτελέσματα, με βάση την ενεργειακή ανάπτυξη και ουσιαστικά μεγάλα κέρδη για λίγους.

Το σκηνικό είναι γελοίο, παραπέμπει σε άλλα καθεστώτα και η προσπάθεια του Κασπάροφ και των υπόλοιπων αντι-Πούτιν είναι ενδιαφέρουσα αλλά λίγη... Η ενός ανδρός αρχή και ολίγων ισχυρών βρίσκει εδώ το καλύτερο μοντέλο παραβίασης κάθε δημοκρατικής λογικής.

Η κακόηχη "ορχήστρα"

Τον αποκαλούν άνθρωπο-ορχήστρα, προσθέτω εξαιρετικά κακόηχη. Παρατήρησαν ότι έχει το σύνδρομο των κοντών, συμφωνώ και επαυξάνω. Το τελευταίο όμως, αφού έχει εκμηδενίσει την κυβέρνησή του, εξαφανίσει το κόμμα του, ταυτίσει τη χώρα του με τον εαυτό του, ήταν να ορίσει υποψήφιο Δήμαρχο σε πόλη της Γαλλίας διαφορετικό από αυτό του κόμματός του.

Νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, αγνοώντας τους πάντες, ότι μπορεί σώσει τον κόσμο, χωρίς τον ίδιο τον κόσμο, ότι μπορεί να συγκεντρώνει εξουσία χωρίς να φθείρει τον εαυτό του. Κάνει με τακτ όσα ωμά κάνει ο Πούτιν. Οι διαφορές λίγες, οι ομοιότητες πολλές. Σε μια εποχή που απαιτείται περισσότερη δημοκρατία, δύο από τις μεγαλύτερες χώρες προχωρούν στο μοντέλο μοναδικού ηγέτη, χωρίς καν να διαθέτουν τον άξιο ηγέτη.

Το πέρασμα από το δίπολο Καπιταλισμού-Σοσιαλισμού, η οικονομική εξέλιξη με το τέλος των βιομηχανικών κοινωνιών, ο κοινωνικός μετασχηματισμός με την πρόταξη του ιδιωτικού οδηγούν και σε μια πολιτική διαφορετική, μια πολιτική που προσωποποιείται, ιδιωτικοποιείται, ενισχύει τα φέουδα και τους φεουδάρχες, το ατομικό συμφέρον σε βάρος του συλλογικού.

Στρατηγικό σφάλμα

Η κίνηση Παπανδρέου σήμερα έφερε το ΠΑΣΟΚ στην κρισιμότερη και δραματικότερη στιγμή της ιστορίας του. Το κίνημα βιώνει με καθυστέρηση την μετά-Ανδρέα εποχή, μακριά από το κράτος, με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Τώρα θα αποδειχθεί πραγματικά αν το κόμμα ήταν ο Ανδρέας και τα πάντα οφείλονταν σε αυτόν ή αν μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτόν παράλληλα με την οριστική απώλεια της εξουσίας.

Ο Γ. Παπανδρέου επιδίωξε να καταγράψει μια δυναμική, πολώνοντας το εσωκομματικό τοπίο και οδηγώντας τα πράγματα στα άκρα. Απέτυχε οικτρά. Αιφνιδίασε τους πάντες, έθεσε εχθρούς, φίλους και ουδέτερους απέναντι του. Πρόκειται για άλλη μία γκάφα, δώρο στο Ε. Βενιζέλο. Δεν ξέρω αν ευθύνονται οι συνεργάτες του, πάντως μετά από τόσα λάθη δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά για τον ίδιο.

Αυτός που εκτέθηκε επίσης ανεπανόρθωτα είναι ο τέως πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, εμφανίστηκε ψευτο-ενωτικός και κλασσικός "κομματάρχης", να οδηγεί βουλευτές στο πλευρό του κ. Βενιζέλου. Κρίμα για τον ίδιο.

Τα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο και όλα πια δείχνουν πιθανά...

(στο blog λειτουργεί πιλοτικά newsletter, όσοι ενδιαφερόμενοι εγγραφείτε
το blog αναζητά αρθρογράφους, όσοι ενδιαφερόμενοι στείλτε e-mail
πληροφορίες δίπλα)

Το βιβλίο αποσύρθηκε. Ζήτω το βιβλίο!

Ο κύβος ερρίφθη, το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού αποσύρθηκε. Μπροστά στο πολιτικό κόστος, τεράστιο μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση έκρινε πως ήρθε η ώρα της απόσυρσης. Έτσι όπως διαχειρίστηκε το θέμα το τρίγωνο συγγραφείς-κυβέρνηση-τηλεπαράθυρα εδώ και περίπου ένα χρόνο αυτή ήταν και η μοναδική έντιμη λύση. Ο λαός άλλωστε μίλησε, το εν λόγω βιβλίο πλήγωσε τα ποσοστά της ΝΔ, έβαλε το ΛΑΟΣ στο Βουλή, έβγαλε από αυτήν τη κα Γιαννάκου και τον κ. Καλό.

Ο κόσμος πείστηκε πως το βιβλίο αλλοιώνει την εθνική μας ταυτότητα, παραχαράσει την εθνική μας ιστορία και τιμώρησε τους υπαίτιους. Και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Πρόκειται για το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχθηκε η κυβέρνηση Καραμανλή και το μόνο θέμα που κάθε επικοινωνιακή διαχείριση απέτυχε. Και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει.

Η ιστορία της ιστορίας γεννά ερωτηματικά για τον τρόπο που αντιδρούμε ως λαός, για το ποιοι και πως μας παρασύρουν, για το τι πιστεύουμε πραγματικά, για το πως λειτουργούν οι πολιτικοί ταγοί.

Όσο για το βιβλίο η άποψη μου είναι γνωστή εδώ και μήνες (βρείτε την εδώ).

(στο blog λειτουργεί πιλοτικά newsletter, όσοι ενδιαφερόμενοι εγγραφείτε
το blog αναζητά αρθρογράφους, όσοι ενδιαφερόμενοι στείλτε e-mail
πληροφορίες δίπλα)

Περιφρούριση της πολιτικής αυτονομίας

Όπως σημειώνει ο έγκριτος δημοσιογράφος της "Καθημερινής" τα ΜΜΕ έπαιζαν και θα συνεχίσουν να παίζουν όλο και σημαντικότερο ρόλο στα τεκταινόμενα εντός των πολιτικών κομμάτων. Εξ ου και η αδήριτη ανάγκη για ουσιαστική περιφρούρηση της πανθομολογούμενης πολιτικής αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ.

Σε συνδυασμό με την αλλαγή των εποχών και την επιλογή των πολιτών για μια πιο χαλαρή συμμετοχή στα κόμματα, μάλλον το κίνημα θα έπρεπε πρώτα να ανοίξει τη συζήτηση για μια νέα σχέση κόμματος-μέλους για μια σαφή οριοθέτηση των μελών και της πολιτικής αυτονομίας του.

Οφείλουν να διασφαλίσουν τη διαδικασία αλλά και την ουσία που προκύπτει από αυτή. Οι εποχές και οι κοινωνίες αλλάζουν, τα κόμματα υποχρεούνται να συμμορφώνονται, όχι να κλείνονται στο καβούκι τους και να αποκόπτονται από την κοινωνία, ούτε να αφήνονται στα νέα ήθη και να ισοπεδώνονται.

clipped from news.kathimerini.gr Διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη, τα ΜΜΕ διεμβολίζουν τη βούληση του κόμματος στο όνομα της κοινωνίας. Μ’ αυτήν την έννοια, κατασκευάζουν περισσότερο από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ τον αυριανό αρχηγό του. Εμμέσως πλην σαφώς χειραγωγούν τη διαδοχή πριν αυτή τεθεί επί τάπητος. Αυτό υπήρχε και πριν, αλλά κυριαρχεί πλήρως με τη συμμετοχή στην ψηφοφορία των «φίλων». Το είδαμε το 2004 με τον Γ. Παπανδρέου. Το βλέπουμε τώρα και με τον Β. Βενιζέλο. Υπάρχει, βεβαίως, και η άλλη όψη του νομίσματος. Είναι η επιθυμία των πολιτών για συμμετοχή σε πολιτικές διαδικασίες. Λύση στο πρόβλημα, όμως, δεν είναι «να ψηφίζει όποιος περνάει απέξω»! Θα μπορούσε να είναι ο επανακαθορισμός της έννοιας του κομματικού μέλους. Η σχέση μπορεί να γίνει πιο χαλαρή, αλλά θα χάσει το νόημά της εάν δεν εμπεριέχει το στοιχείο της πολιτικής «στράτευσης».

To αυτονόητο...

Μετά τις εκλογές η εφημερίδα επαναφέρει στο προσκήνιο την αχίλλειο πτέρνα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το σύμβολο του καιροσκοπισμού που διακρίνει την κοινωνία και τους πολιτικούς μας, το εκλογικό σύστημα και τις αναρίθμητες αλλαγές του.

Πρόκειται για ένα θέμα που θα λυθεί μοναχά με σοβαρό, ανοικτό και διαφανή διακομματικό διάλογο, με ουσιαστική συναίνεση για προχωρήσουμε στην υιοθέτηση ενός πάγιου εκλογικού συστήματος και στη συνταγματική κατοχύρωση της τετραετίας.

Ενδεχόμενο πρότυπο, το γερμανικό ή και το βρετανικό σύστημα. Απόλυτη αναγκαιότητα όμως είναι να ρυθμίζουμε το αυτονόητο !

clipped from news.kathimerini.gr Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ερώτημα. Γιατί η Ελλάδα δεν έχει ένα πάγιο εκλογικό σύστημα, όπως οι περισσότερες μεγάλες δημοκρατίες του πλανήτη μας; Εχει ίσως φτάσει η ώρα που η διάρκεια της κυβερνητικής θητείας και το εκλογικό σύστημα θα ορίζονται από το Σύνταγμα. Οι πολιτικοί ηγέτες θα γνωρίζουν τους όρους του παιχνιδιού και τον πολιτικό ορίζοντα κάθε κυβέρνησης, ώστε να μην μπορούν να «παίξουν παιχνίδια» με τους θεσμούς. Τα κόμματα θα μπορούσαν να πάρουν την πρωτοβουλία να συζητήσουν το μείζον αυτό θέμα τώρα. Η κυβέρνηση δικαιούται να προτείνει την αλλαγή του εκλογικού νόμου, ο οποίος θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές, αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να ανοίξει η ίδια αυτόν τον διάλογο. Ωρα να γίνουμε ευρωπαϊκή δημοκρατία σε βασικά θεσμικά ζητήματα.

Έχουν δικαίωμα οι δημοσιογράφοι να λένε τη γνώμη τους;

Αυτό το ερώτημα βρίσκεται στα χείλη των περισσοτέρων μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Οι ανοικτές παρεμβάσεις συγκροτημάτων και δημοσιογράφων στο πλευρό υποψηφίων έχουν προκαλέσει οργή αλλά και προβληματισμό.

Προχωρώ σε μια κυνική διατύπωση , αλλά και άκρως ρεαλιστική: Τα συγκροτήματα, οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι σε ένα καθεστώς άκρατης διαπλοκής με την πολιτική και σε μια εποχή κυριαρχίας της εικόνας, της επικοινωνίας και της τηλεόρασης (δηλαδή των ισχυρότερων όπλων τους), μεταλλαγμένοι πλήρως σε όργανα προπαγάνδας και όχι αντικειμενικής ενημέρωσης και εκπρόσωποι συμφερόντων (των δικών τους συμφερόντων), δικαιούνται να έχουν λόγο για τις εξελίξεις εκφράζοντας ανοικτά απόψεις. Είναι ένα δικαίωμα που οι πολιτικοί με τη διασύνδεσή τους με δημοσιογράφους, εκδότες και καναλάρχες εκχώρησαν.

Οι πολίτες από την άλλη, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν το ρόλο των ΜΜΕ, να γνωρίσουν μέρα με τη μέρα τις πρακτικές τους και να συμπεριφερθούν ώριμα. Να μείνουν μακριά από τις σειρήνες, να θέσουν τους δικούς τους όρους, να απομυθοποιήσουν κάθε δημοσιογράφο και να αντιληφθούν πόσοι και ποιοι λειτουργούν ως "ηχεία" των αφεντικών τους, να αποφασίσουν δίχως επηρεασμό.

εσείς τι λέτε; έχουν δικαιώμα γνώμης και παρέμβασης οι δημοσιογράφοι;

(εγγραφείτε στο newsletter του blog, λειτουργεί σε πιλοτική μορφή)

Σοσιαλδημοκρατία σε κρίση ! (σχεδόν παντού)

Οι ομοιότητες είναι αρκετές. Μπορεί τα δύο κόμματα εξουσίας να μη συγκυβέρνησαν στην Ελλάδα, αλλά οι εντυπώσεις είναι ανάλογες, αντιμετωπίζονται από την πλειοψηφία σαν να το έχουν κάνει. Επίσης και εδώ αυξάνουν τη δύναμη τους Αριστερά κόμματα αντίδρασης, που επιτυχημένα διεμβολίζουν τα πάλαι ποτέ κραταιά Κεντροαριστερά κόμματα.
Εκτιμώ πως τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αντιμετωπίζουν ανά την Ευρώπη (Γερμανία, Γαλλία, Ελλάδα) το ίδιο πρόβλημα. Δεν προσφέρουν μια εναλλακτική διαφορετική πρόταση, ιδίως μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ενσωμάτωση του καπιταλισμού στην πιο άγρια μορφή του. Ενώ τα χαρακτηριστικά που τα κόμματα αυτά έδωσαν στην Ενωμένη Ευρώπη τα κάνουν επιπλέον αντιπαθή στο ευρύ κοινό.
Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσουν, άκρως επίκαιρο και για το ΠΑΣΟΚ: θα υποστηρίξουν μια ουσιωδώς εναλλακτική ριζοσπαστική εφικτή πρόταση με έμφαση στο κοινωνικό κράτος, επιχειρώντας την πολιτική ηγεμονία στο χώρο του Κέντρου και της προοδευτικής Αριστεράς; ή θα μεταβληθούν σε ένα σχήμα ανάλογο κεντρώου κόμματος, με στελέχη δεξιάς και αριστεράς που θα διεμβολίσει τα κυρίαρχα δεξιά κόμματα και θα υπερτονίσει τις διαφορές νοοτροπίας και όχι ουσίας από τη λαϊκή Δεξιά;

clipped from www.enet.gr Στο εν λόγω κείμενο οι Σοσιαλδημοκράτες υπογραμμίζουν την προσήλωσή τους στο κοινωνικό κράτος -και μάλιστα στην κλασική μορφή του -, επαναφέρουν στον προγραμματικό λόγο τους το στόχο του «δημοκρατικού Σοσιαλισμού» και ασκούν δριμεία κριτική στα «καπιταλιστικά νεοπλάσματα»! Δεν αποκλείεται ο αριστερός βερμπαλισμός να «διώξει» από το κόμμα τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου και να γίνει τελικά μπούμερανγκ. Είναι ωστόσο σαφής η προσπάθεια της ηγετικής ομάδας τού SPD να αρθρώσει αριστερό πολιτικό λόγο προκειμένου να επαναφέρει στις γραμμές του κόμματος τους ψηφοφόρους εκείνους που δραπέτευσαν με κατεύθυνση το αριστερό κόμμα του Λαφοντέν. Το εάν θα τα καταφέρει ή όχι, θα εξαρτηθεί κυρίως από την αξιοπιστία της. Πάντως για καλό και για κακό η ομοσπονδία των γερμανικών συνδικάτων αποφάσισε να μη συστήσει στα μέλη του να ψηφίσουν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στις επόμενες εκλογές. Οι λευκές επιταγές τελείωσαν και στη Γερμανία.

Πρόωρες εκλογές στη Μ. Βρετανία ?

Οι κρίσεις για τους Νέους Εργατικούς ποικίλουν. Οι μεν εκτιμούν πως υπέκυψαν στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού, οι δε πως πέτυχαν την απόλυτη πολιτική ηγεμονία και συνιστούν μοναδικό παράδειγμα επιτυχημένου Σοσιαλιστικού ή Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος από τη δεκαετία του '90 και έπειτα.
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ένα, πως οι Νέοι Εργατικοί με τον Τρίτο Δρόμο και την ανασυγκρότηση του κόμματός τους πέτυχαν να εκφράσουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και να δημιουργήσουν συνθήκες σχετικής οικονομικής ευημερίας, που τους διατηρούν στην εξουσία. Πέρα από το ιδεολογικό τους στίγμα, όμως, οι Νέοι Εργατικοί είναι ένα θετικό παράδειγμα αναμόρφωσης ενός φθαρμένου κομματικού μηχανισμού και εκ βάθρων αναδιάρθρωσής του.
Όσο για τις εκλογές μάλλον θα προκηρυχθούν. Και αυτό γιατί θέλει σύντομα ο Μπράουν να κόψει τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με τον Τόνυ Μπλερ και να αυτονομηθεί.

clipped from www.enet.gr Μπορεί χθες, στην έναρξη του συνεδρίου στο Μπόρνμουθ της νότιας Αγγλίας να δήλωσε «ναι, υπάρχει φημολογία, όμως είμαι επικεντρωμένος στην ολοκλήρωση του έργου μου», αργότερα όμως -σε συνέντευξή του στο BBC- υποστήριξε ότι οι εκλογές θα προκηρυχθούν την «κατάλληλη στιγμή». Και οι σύμβουλοί του εκτιμούν ότι η στιγμή είναι «απολύτως κατάλληλη» για τον Μπράουν, που ανέλαβε το πρωθυπουργικό αξίωμα τον Ιούνιο, καθώς σειρά δημοσκοπήσεων δίνουν το προβάδισμα και με υψηλά ποσοστά στους Εργατικούς. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου ICM, που δημοσιοποιήθηκε χθες, οι Εργατικοί συγκεντρώνουν 39% στην πρόθεση ψήφου και διατηρούν προβάδισμα 6 ποσοστιαίων μονάδων έναντι των Συντηρητικών, του Ντέιβιντ Κάμερον. Η δημοτικότητα της κυβέρνησης των Εργατικών παραμένει υψηλή ανεξαρτήτως της εμπλοκής της χώρας στην επιχείρηση στο Ιράκ και στις εσωτερικές εξελίξεις: σοβαρότατη κρίση στη μεγάλη τράπεζα «Northern Rock», υψηλά επιτόκια, εκδήλωση επιζωοτίας.

Aνάγκη και (μάλλον) λύση ο τρίτος πόλος

Μετά την καταιγίδα, η ηρεμία. Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ καταλάγιασαν, για την ακρίβεια κορυφώνονται στο παρασκήνιο. Επιτέλους δρομολογήθηκε μια πολιτική διαδικασία που θα επιτύχει την οριστική λύση στο ζήτημα της ηγεσίας στο κίνημα.

Τάχθηκα από την αρχή κατά του κ. Βενιζέλου και εμμένω σε αυτή τη θέση. Το πολιτικό ήθος και ύφος του είναι ορατά, οι πολιτικές του θέσεις γνωστές και συντηρητικές, η αδυναμία του να αναμορφώσει την Ελληνική Κεντροαριστερά δεδομένη. Αυτό δε σημαίνει υποστήριξη του Γ. Παπανδρέου. Αντίθετα, ο κύριος Παπανδρέου έχει να διανύσει έναν μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο στην προσπάθειά του να πείσει ότι κατάλαβε τα λάθη του, ότι μπορεί να αλλάξει και ο ίδιος σε κάποια ζητήματα, ότι απέκτησε ηγετικές ικανότητες. Φέρει ευθύνη για αυτά τα τρία χρόνια, για όσα κακώς έκανε και ακόμα μεγαλύτερη για όσα κακώς δεν έκανε.

Μία τρίτη υποψηφιότητα είναι αναγκαία, προκειμένου να εκφραστούν όσο το δυνατό περισσότερες απόψεις, να υπάρξει μια πολυφωνία, μια διέξοδος για όσους δεν εκφράζονται από τους ήδη υποψήφιους αρχηγούς. Θα ήταν όμως και λύση καθώς εκ των πραγμάτων θα είναι περισσότερο ενωτική. Ελπίζω για αυτό τον τρίτο πόλο και εκτιμώ πως οι πιθανότητες είναι αυξημένες. Η λειτουργία του εκ των πραγμάτων θα πολιτικοποιήσει ακόμα περισσότερο τη διαδικασία και θα αποτρέψει το ενδεχόμενο να δοθεί στον επόμενο πρόεδρο "λευκή επιταγή". Η κα Διαμαντοπούλου ήδη δηλώνει έτοιμη και πρόκειται πιθανότατα για την καλύτερη λύση. Οι απόψεις της είναι γνωστές, πρωτοποριακές, ευρωπαϊκές, πιο κοντά στην άλλη Αριστερά, διαθέτει δε το επικοινωνιακό χάρισμα, ενώ το γεγονός πως είναι γυναίκα συνιστά από μόνο του μια ανυπέρβλητη δυσκολία για τον Κ. Καραμανλή. Συμπερασματικά, έχει και τις κατάλληλες απόψεις για να αναζωογονήσει ιδεολογικά το κίνημα και τον απαραίτητο δυναμισμό και το προσόν της εκλεξιμότητας, που έχει χάσει ο Γ. Παπανδρέου. Μόνο ερωτηματικό κατά πόσο μπορεί να ανατρέψει τις ισορροπίες στο κόμμα και να το εκσυγχρονίσει ως πρόεδρος αν πριν έχει στηριχθεί από τους λεγόμενους βαρόνους. Οψόμεθα...

Επισημαίνω πως στην διαδικασία πρέπει να κυριαρχήσουν πολιτικά χαρακτηριστικά. Πρέπει να συγκρουστούν πολιτικές και ιδέες, η επικοινωνία να μείνει κατά μέρους και η ουσία να έρθει στο προσκήνιο. Μέσα από όλες αυτές τις ζυμώσεις να προκύψει ένα νέο ΠΑΣΟΚ με σαφές ιδεολογικό στίγμα.

Τέλος, είναι ανάγκη να ξεκαθαριστεί έγκαιρα το εκλεκτορικό σώμα. Δεν μπορεί να είναι ο κάθε περαστικός, χρειάζεται σοβαρότητα. Να καταγραφούν σύντομα οι φίλοι και τα μέλη και να μην επιτρέπονται νέες εγγραφές μέχρι την 11η Νοεμβρίου. Ανάλογη σοβαρότητα απαιτείται και από τις δημοσκοπήσεις. Πως μπορεί μια τηλεφωνική δημοσκόπηση να εξασφαλίζει ότι αυτοί που απάντησαν είναι μέλη ή φίλοι και όντως θα πάνε να ψηφίσουν;

ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ ΚΑΤΑ

Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ είναι δραματική και εξοργιστική.

Για τους λόγους που έχω ήδη αναφέρει το ιστολόγιο τίθεται κατά του κ. Βενιζέλου.
Κατά της προσπάθειας να επιβληθεί στη βάση του κινήματος πρόσωπο με τη στήριξη των εφημερίδων.

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να διαφυλάξει την αξιοπρέπεια του, έχει μπροστά του δύο δρόμους, είτε να αποχωρήσει στηρίζοντας ένα στέλεχος που μπορεί να ανατρέψει την κίνηση Βενιζέλου, είτε να τραβήξει το δικό του δρόμο με δικό του κόμμα προβάλλοντας τις ριζοσπαστικές και νεωτερίστικες ιδέες του. Ότι και αν επιλέξει θα είμαστε στο πλευρό του μέχρι τέλους, έτσι και αλλιώς στη δημοκρατική παράταξη του κυρίου Βενιζέλου εμείς θέση δεν έχουμε.

Φίλοι συν-bloggers, δηλώστε ανοικτά την αντίδρασή σας στην κίνηση Βενιζέλου, ας δείξουμε και εμείς τη δύναμή μας.

Ξεκινώ τον κατάλογο των αντι-βενιζελικών, όποιος θέλει ας κάνει ανάλογο σχόλιο.

Αντιβενιζελικοί οι bloggers:

e-politis
γνωστός-άγνωστος

Bαθειά κρίση και ελπιδοφόρα μηνύματα...

Οι εκλογές έστειλαν ξεκάθαρα μηνύματα. Η ΝΔ είναι κυβέρνηση κατ'ανάγκη, ανίκανη να προχωρήσει σε οποιαδήποτε τομή με 152 βουλευτές και ανήμπορη να κατανοήσει πόσα και τι περιμένει ο λαός από την παράταξη. Είναι ορατό πως όσα κατάλαβε από την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004 άλλα τόσα είχε καταλάβει και η ΝΔ από τις συνεχείς ήττες του παρελθόντος.

Η άνοδος του ΚΚΕ αν συσχετιστεί με το λόγο και την πολιτική απομόνωσης του συγκεκριμένου κόμματος δεν προσφέρει τίποτα νέο, τίποτα ουσιαστικό. Αντίθετα η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ που είχε σαφείς θέσεις, νέα πρόσωπα, διαφορετικό ύφος και ήθος, χωρίς να είναι ιδανική επιλογή, συσνιστά ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για το μέλλον.

Η παρουσία του ΛΑΟΣ είναι ένδειξη ανοχής της δημοκρατίας απέναντι σε πολιτικά μορφώματα και αυτό δεν είναι κακό.

Η ήττα του ΠΑΣΟΚ είναι βαθειά πολιτική και όχι σχετική απόλυτα με τον αρχηγό του. Οι ευθύνες είναι 65-35, αν μπορούμε να κάνουμε τέτοιους πολιτικούς υπολογισούς. 65 για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, για τα πρόσωπα που ήταν και είναι στο προσκήνιο για την ασάφεια του πολιτικού λόγου. 35 για τα λάθη πολιτικής και την έλειψη ιδεολογικού στίγματος του αρχηγού. Δυστυχώς, ο Γ. Παπανδρέου ξόδεψε ανώφελα το πολιτικό του κεφάλαιο και πολύ φοβάμαι ότι αν είναι εκ νέου υποψήφιος θα χάσει πανηγυρικά και εξευτιλιστικά. Συντάσσομαι με την γνώμη του blog "Θέλω να πω μια γνώμη" για τον κ. Βενιζέλο. Τον θεωρώ ως το συσντηρητικότερο στοιχείο του ΠΑΣΟΚ, και σφόδρα αντιπαθή. Όχι στα κομματικά πραξικοπήματα με τις πλάτες άλλων. Δεν είναι λύση για το ΠΑΣΟΚ. Λύση είναι η στροφή στα Αριστερά και όχι στα Δεξιά. Ισχύει επ' αυτού ότι έχει γράψει ο Μίμης Ανδρουλάκης για τον Σαρκοζύ: " Όσο κεντροποιείται το σύστημα τόσο ενισχύεται ο κάλπικος ριζοσπαστισμός." Η κίνηση για το Ζάπειο και οι δηλώσεις του είναι μνημείο πολιτικής υπερβολής και τα αφήνω ανοιχτά.
Προτιμώ και ελπίζω στην Άννα Διαμαντοπούλου, ένα πρόσωπο ικανό, φερέγγυο συνομιλητή της Αριστεράς, με θέσεις και ιδέες.

Από εμάς εξαρτάται !

Μπορούμε ! Με τη δικιά μας ψήφο, η δεξιά θα γίνει παρελθόν !

Μονόδρομος η ψήφος στο Γιώργο Παπανδρέου για την τελευταία ελπίδα, για να απαλλαγούμε από τη Νέα Δημοκρατία.

Στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται ο τόπος αυτό είναι και το μόνο που μπορώ να πω από αυτό εδώ το ιστολόγιο.

H ΔΥΣΟΣΜΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΕΝΤΟΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ

Το πόρισμα Ζορμπά επιτέλους δημοσιοποιήθηκε ! 8 μήνες μετά το ξέσπασμα της υπόθεσης των ομολόγων και 25 μέρες πριν τις εκλογές φέρνει στο προσκήνιο το μοναδικό θέμα, που τείνει να καταστεί και διακύβευμα αυτών των εκλογών, την διαφάνεια στην πολιτική ζωή. Η απολύτως πετυχημένη επικοινωνιακή πολιτική της ΝΔ άλλωστε έχει καταφέρει να αποσιωπήσει από το δημόσιο διάλογο της προεκλογικής περιόδου κορυφαία θέματα όπως η Παιδεία, το Ασφαλιστικό, η Πράσινη ανάπτυξη, το νέο μοντέλο διοίκησης της χώρας.

Το πόρισμα λοιπόν επαναφέρει το ζήτημα της διαφθοράς και της διαπλοκής ως διακύβευμα των εκλογών, εντείνοντας παράλληλα την εντύπωση της αφερεγγυότητας αμφότερων των κομμάτων εξουσίας επί του θέματος.

Οδηγούμαστε σε μια πολιτική μάχη με ένα θέμα σημαντικό αλλά όχι το σημαντικότερο, με την απογοήτευση για τους θεσμούς και τον πολιτικό κόσμο να εντείνεται, με το φαβορί να επιβάλλει άνετα τους όρους του, με περιορισμένο δημοκρατικό διάλογο.

Ο κόσμος μοιάζει εγκλωβισμένος και απογοητευμένος και με βαριά καρδιά η πλειοψηφία δείχνει έτοιμη να συμβιβαστεί με την ανίκανη κυβέρνηση και να της χαρίσει παράταση ζωής. Οι προοδευτικοί άνθρωποι της Κεντροαριστεράς δικαίως δεν δείχνουν πεπεισμένοι από το ΠΑΣΟΚ και πολλοί εξ αυτών εκφράζονται στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο τρόπος λειτουργίας του προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν εκφράζει πια αξιοπιστία διακυβέρνησης και τα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν ομοίως.

Με αυτές τις συνθήκες πεποίθηση μου είναι πως η χώρα θα χάσει στις εκλογές άλλη μια ευκαιρία και αυτές θα αποτελέσουν μια παρένθεση στην κακή και αποτυχημένη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση. Θα αρχίσει όμως η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της, την ένταση των κοινωνικών προβλημάτων, τις διεργασίες στον προοδευτικό χώρο.

Oι Ελληνες bloggers πρέπει να έχουν λόγο και θέση στις εκλογές

Πιστεύω ακράδαντα πως όπως συνέβει στη Γαλλία, όπως γίνεται και στις ΗΠΑ, οι Έλληνες bloggers οφείλουν να πάρουν μέρος στην προεκλογική αντιπαράθεση και να δώσουν το δικό τους στίγμα σε μια καθαρά πολιτική διαδικασία που η κυβέρνηση πλασάρει ως απολίτικο προϊόν. Έχουμε χρέος όσοι πιστεύουμε πως η συμμετοχική δημοκρατία και ο πολιτικός διάλογος προωθούνται από το διαδίκτυο να πάρουμε θέση.

Προτείνω να δημιουργήσουμε ένα ιστολόγιο που θα συγκεντρώσει τις δικιές μας απόψεις για αυτές τις εκλογές, που θα στηρίξει το διάλογο πάνω στα ζητήματα της προεκλογικής αντζέντας και αν καταστεί δυνατό να καταλήξει σε ένα κοινό μήνυμα που θα διαδοθεί στη blogoσφαιρα.

Ας δώσουμε στον Έλληνα blogger τη θέση που του αξίζει σε αυτές τις εκλογές !

Υ.Γ. Όσοι συνbloggers συμφωνούν ας αποστείλουν e-mail. Προσκαλώ όλους όσους διαβάζουν αυτό το ιστολόγιο και συμφωνούν ή διαφωνούν με τα γραφόμενα.

ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ !

Η κυβέρνηση με 165 βουλευτές και τη μεγαλύτερη περίοδο χάριτος που είχε μεταπολιτευτικά κυβερνητική πλειοψηφία, με άφθαρτο πρωθυπουργό και άνεση κινήσεων ζητά σήμερα εκλογές ώστε να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις με 154 βουλευτές, μικρότερη ευχέρεια κινήσεων, περιορισμένο χρόνο και τους δελφίνους να τρέχουν... αυτά από το θεσμικό πρωθυπουργό.

Στρατός κατοχής σε ανυπότακτη πολιτεία ;

"Το συμπέρασμα είναι πως, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, η νέα Δεξιά δεν έχει πολιτική αυτοπεποίθηση. Η ιδεολογική αυτάρκεια μιας Θάτσερ, ενός Ρήγκαν ή ενός Κολ ανήκουν στο παρελθόν. Τα δεξιά κόμματα της εποχής μας νιώθουν λίγο σαν στρατός κατοχής σε ανυπότακτη χώρα. Αν και αυτό τα οδηγεί σε ακραίες ή στρεβλές πολιτικές συμπεριφορές, είναι μια διαπίστωση που δικαιολογεί αισιοδοξία. Αποτελεί ζωντανή απόδειξη ότι οι προοδευτικές αριστερές αξίες έχουν επικρατήσει στην πολιτική. Άρα- παρά τις αποστασίες ή τις συκοφαντίες- είναι αναπόφευκτο ότι θα επανέλθουν και αυτοί που τις εκφράζουν."

Με αυτή την ελπιδοφόρα διαπίστωση καταλήγει το άρθρο του Δ. Μητρόπουλου στα ΝΕΑ του Σαββάτου. Με την πίστη δηλαδή πως η Ευρωπαϊκή κοινωνία είναι διαποτισμένη από αριστερές αξίες και ιδέες, τις οποίες σε μια περίοδο δεξιάς πολιτικής κυριαρχίας δεν αποβάλει και συνεχίζει ενδόμυχα να αναζητεί τρόπους έκφρασης.

Αν η διαπίστωση είναι ορθή και συγχρόνως αποδεχθούμε το αξίωμα πως η πολιτική είναι η τέχνη της επίτευξης πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας σε μια κοινωνία τότε καταλήγουμε στο παράδοξο: η σημερινή κυβερνώσα νέο-δεξιά να έχει επικρατήσει πολιτικά αλλά να μην έχει επιβάλλει μια ουσιαστική ιδεολογική κυριαρχία.

Εξ ου και η αποτυχία της πολιτικής της, στηριζόμενη σε ασθενή ιδεολογήματα (ενίοτε καθαρά επικοινωνιακά κατασκευάσματα) είτε της λαϊκίστικης δεξιάς, είτε της σκληρής και αντιδραστικής δεξιάς, είτε της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και κοινωνικής θεωρίας και δίχως να υπάρχουν οι βάσεις (στήριξη από τον πνευματικό κόσμο, επικοινωνία με τη λαϊκή βάση) δεν καταφέρνει να προτείνει λύσεις αποδεκτές και υλοποιήσιμες. Υπάρχει μια κοινωνία με συγκεκριμένη (αριστερόστροφη) κατεύθυνση που αδυνατεί να εκφρασθεί και μια κυβερνητική πολιτική (δεξιόστροφη) που εκφράζεται αλλά αδυνατεί να επιβληθεί σε βάθος.

Το παράδοξο μοιάζει πολύ καλό για να είναι και αληθινό… ακόμα και αν συμφωνήσουμε πως ζούμε σε μια ευρωπαϊκή πολιτική κοινωνία με βαθειά αριστερές πεποιθήσεις και ιδέες, η ιδεολογική καθαρότητα των πολιτικών λόγων και έργων του κ. Σαρκοζύ στη Γαλλία από τη στιγμή που έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία των Γάλλων γεννά ερωτηματικά για τον τρόπο αντίδρασης μπροστά στη δεξιά επέλαση. Εκτός αν είμαστε όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι, αριστεροί σε κρίση και σκεπτικιστές ως προς τα αποτελέσματα της αριστερής και σοσιολδημοκρατικής πολιτικής και πειραματιζόμαστε με το νεοφιλελευθερισμό της δεξιάς. Ίσως…

Σε κάθε περίπτωση, η κρίση της αριστεράς και του κοινωνικού κράτους οδηγούν σε μια γενικευμένη εντύπωση υποχώρησής της απέναντι στα νέα δεδομένα της εποχής μας, της παγκοσμιοποιημένης και φιλελεύθερης οικονομίας, των hedge funds, της ενεργειακής αστάθειας και της εν γένει διεθνοποίησης των προβλημάτων περιγράφεται με μια «καβαφική παραδοξολογία». Από τη μια, φυλά Θερμοπύλες (αρχές και αξίες του κοινωνικού κράτους και πολιτικές ελευθερίες) και αντιμάχεται κάθε προσπάθεια ενάντια στα κεκτημένα της, αδυνατώντας όμως να επεκτείνει, να προσαρμόσει και να εκσυγχρονίσει τα ιδανικά του κοινωνικού κράτους. Από την άλλη, αδρανεί περιμένοντας τους βαρβάρους (τη Δεξιά εν προκειμένω) να δώσουν τις λύσεις και τις απαντήσεις στις προκλήσεις της νέας εποχής και εκ των υστέρων να συγκρουστεί αντί να προπορευτεί, να κυριαρχήσει πολιτικά και να προωθήσει τις δικιές της λύσεις. Το ζήτημα είναι όταν οι πρώτοι ολοκληρώσουν το (επιεικώς) κακό τους έργο και αναδειχτεί η αναποτελεσματικότητά τους στα μάτια του λαού να μην αναρωτιούνται οι δεύτεροι: « και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; ».

Το στρατηγικό λάθος των Τόρις

Το πολιτικό σκηνικό στη Βρετανία ανατράπηκε ! Οι Νέοι Εργατικοί του Γκόρντον Μπράουν πέρασαν μπροστά στις δημοσκοπήσεις από τους Τόρις του Ντέιβιντ Κάμερον με τη συμπλήρωση 30 ημερών πρωθυπουργίας του πρώτου που μόνο μήνας του μέλιτος δε θα μπορούσε να τον αποκαλέσει κανείς. Το μέλλον των Συντηρητικών μοιάζει ζοφερό με τρεις καταγεγραμμένες ήττες, την τέταρτη να διαφαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα και την πέμπτη να βρίσκεται ήδη στο μαυλό των πλέον αισιόδοξων.

Οι εκλογές είναι προγραμματισμένες για το 2009, όμως ο Κάμερον από την ημέρα της αλλαγής σκυτάλης στην πρωθυπουργία ζητά επίμονα εκλογές προκειμένου να εκμεταλλευθεί το δημοσκοπικό πλεονέκτημα, τις πρόωρες μάλλον θα τις έχει (το Σεπτέμβρη), το πλεονέκτημα όχι. Ο Μπράουν κολύμπησε στα βαθιά και με επιτυχία. Ένα μήνας με τρομοκρατικές απόπειρες, διπλωματική κρίση και πλημμύρες. Όχι μόνο εξέρχεται αλώβητος αλλά και ενισχυμένος. Πρόσφατα στον Τύπο γράφτηκε ότι ο προβληματισμός για τον Βρετανό πρωθυπουργό σε σχέση με τον προκάτοχό του είναι ο εξής: τον Μπλερ όλοι τον άκουγαν αλλά δεν είχε κάτι να πει πια, ο Μπράουν έχει κάτι να πει αλλά ποιος θέλει να τον ακούσει ; Κι όμως θέλουν. Οι Βρετανοί αναζητούν ουσιαστικές διαφορές πολιτικής από τον Μπλερ και τις έχουν, κυρίως στην εξωτερική πολιτική, αλλά και διαφορά ήθους και ύφους πρωθυπουργού και επίσης το έχουν. Ο "χαρισματικά άδειος" (όπως έγραφε ο Μίμης Άνδρουλάκης) Τ. Μπλερ προσέφερε για δέκα χρόνια το τέλειο επικοινωνιακό πρόσωπο των Νέων Εργατικών, έδωσε σάρκα και οστά στην πολιτική του Τρίτου δρόμου. Ταυτίστηκε με επιλογές και στιγματίστηκε από ορισμένες (Ιράκ) και τελικά μισήθηκε περισσότερο από όσο αγαπήθηκε.

Μοιραία, ο επόμενος πρέπει να είναι διαφορετικός και είναι, πιο σεμνός, πιο μετριοπαθής, πιο συγκρατημένος, πιο political correct τύπος, λιγότερο επικοινωνιακός, πιο δουλευταράς, ίσως και πιο δογματικό και απόλυτος και μάλλον πιο ηγέτης. Ο Μπράουν καλύπτει τις τωρινές απαιτήσεις των Βρετανών και δικαιώνεται. Ο Κάμερον χάνει εξίσου μοιραία. Είναι ο νεόκοπος Μπλερ των Τόρις που κατάφερε να ξεπεράσει το πρωτότυπο την εποχή της παρακμής του δεύτερου. Αδυνατεί, όμως, να αντιμετωπίσει τον Μπράουν που δεν είναι Μπλερ και νομοτελειακά σχεδόν βλέπει το άστρο του να σβήνει ταυτόχρονα με το πρωτότυπο. Οι Τόρις φαίνεται πως θα πληρώσουν στις ερχόμενες εκλογές το στρατηγικό λάθος του ηγέτη του.

Για τους πιο αισιόδοξους Εργατικούς με τη νέα τάξη πραγμάτων στη Βρετανική πολιτική σκηνή ανατέλλει το άστρο του Ν. Μίλιμπαντ, 41 ετών, υπουργός εξωτερικών και επίδοξος διάδοχος του νυν ηγέτη των Εργατικών ίσως και πρωθυπουργός. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. όπως λένε και οι Αμερικανοί η εσωτερική πολιτική σε φθείρει, η εξωτερική μπορεί να σε σκοτώσει. Αυτός είναι και ο κίνδυνος για το συμπαθή Μιλιμπαντ. Ως τότε κυρίαρχος θα είναι ο Μπράουν και οι Νέοι Εργατικοί, των οποίων ο άλλοτε αφανής ήρωας, γίνεται πετυχημένος πρωταγωνιστής...

Ας ανοίξουμε τη δικιά μας ατζέντα !

Μέσα στο γενικευμένο κλίμα απογοήτευσης και προβληματισμού για την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και γενικότερα σε ένα πλαίσιο σύγχυσης πολιτικών και ιδεολογιών, πιστεύω πως η δυναμική κοινωνία των ενεργών πολιτών πρέπει και μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η πολιτική απαιτεί ανανέωση ιδεών και αυτή μπορεί να γίνει μόνο από κάτω, όπως λειτουργεί η σωστή δημοκρατία και όχι με επιβολή από πάνω.

Μετά από την εξάμηνη ενασχόλησή μου με τη blogόσφαιρα, πιστεύω ακράδαντα πως είναι ένας χώρος ανοιχτής συμμετοχικής διαβούλευσης μοναδικός, που μπορεί να αξιοποιηθεί στην κατεύθυνση της προώθησης νέων πολιτικών και ιδεών. Για το λόγο αυτό δημιούργησα μετά από πολύ καιρό προβληματισμού ένα wiki, με στόχο τη συνάθροιση σε αυτό προτάσεων, ιδεών και απόψεων και πρωτίστως τη σύνθεση αυτών πάνω στα προβλήματα της σύγχρονης πολιτικής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ένα wiki, που εξ ορισμού είναι μια συμμετοχική ανοιχτή διαδικασία διαβούλευσης ενεργών πολιτών, μπορεί και ελπίζω να συγκεντρώσει και να συνθέσει τις απόψεις μας. Τις απόψεις των προοδευτικών πολιτών του Κέντρου και της Αριστεράς που απογοητευμένοι βλέπουμε καθημερινά την παρακμή της πολιτικής και των κομμάτων, την έλλειψη ιδεών και στοχευμένων απαντήσεων στις προκλήσεις της νέας εποχής. Ένα χώρο διαβούλευσης και συζήτησης και παράλληλα ένα χώρο σύνθεσης πολιτικών απόψεων.

Καλώ σε αυτή την προσπάθεια όσους διαβάζουν τακτικά το blog μου, και κυρίως τους bloggers που διαβάζω τακτικά εγώ και περιλαμβάνονται όλοι στα ενδιαφέροντα links. Ίσως τελικά να μην συμμετάσχει κανείς και η προσπάθεια μου να αποδεικτεί - λόγω και της εποχής που ξεκινά- όνειρο θερινής νυκτός, παρόλα αυτά ελπίζω στη συμμετοχή σας, πιστεύω στη δύναμη των bloggers.

... Όσοι "πιστοί" προσέλθετε στο http://e-politikes.wikispaces.com



ΥΓ/ Επειδή παρακολουθώ την προσπάθειά τους από την αρχή, θέλω για άλλη μια φορά να αναφερθώ στο εξαιρετικό neolaia.gr, στο οποίο μου δόθηκε η δυνατότητα να συμμετέχω με τα post μου, και τώρα ξεκινά και το neiolaiatv. Καλή αρχή παιδιά και από εδώ !

Σημασία δεν έχει πότε, αλλά με ποιο θέμα

Τις τελευταίες εβδομάδες πλανιέται στην πολιτική ατμόσφαιρα ένας άσκοπος προβληματισμός αναφορικά με το χρόνο των εκλογών, ο οποίος γιγαντώνεται με τον καιρό. Κακά τα ψέματα ο χρόνος των εκλογών είναι ένα ήσσονος σημασίας τεχνικό ζήτημα και ψευδές πλεονέκτημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας ιδιαίτερα σε περιόδους μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Πρώτιστο ζήτημα είναι το θέμα των εκλογών, όχι ο λόγος που θα προκηρυχθούν αλλά αυτό που θα κυριαρχήσει στην προεκλογική περίοδο και θα βαρύνει στην κρίση των ψηφοφόρων. Παραδοσιακά κάθε εκλογική μάχη έχει ένα καίριο ζήτημα, ένα διακύβευμα στο οποίο και κρίνεται τελικά η πολιτική μάχη.
Το '74 ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατίας, το '77 η συνέχιση της ομαλότητας, το '81 η Αλλαγή, το '85 η εμπάδωση της αλλαγής και η επέκταση της, το '89 η κάθαρση, το '94 η δικαίωση του Παπανδρέου και η αποδοκίμασια της αντιλαϊκής πολιτικής Μητσοτάκη, το '96 και το 2000 ο εκσυγχρονισμός και το 2004 η νέα διακυβέρνηση και η επανίδρυση.

Το 2007 ποιο θα είναι; Η συνέχεια της νέας διακυβέρνησης, όπως θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς; Ποιο έργο να συνεχιστεί; η τριετής λιτότητα ή τα μεγάλα έργα που δεν εκπονήθηκαν; οι άδικες και αναποτελεσματικές φοροαπαλλαγές ή μη-μεταρρύθμιση της υγείας; η μη-μεταρρύθμιση της παιδείας και οι επικοινωνιακές συγκρούσεις στην ανώτατη εκπαίδευση; η απουσία εξωτερικής πολιτικής ή η αντιδραστική πολιτική των σωμάτων ασφαλείας; η μη-επανίδρυση ή τα σκάνδαλα των ομολόγων; Από όποια πλευρά και να το δει κανείς η ΝΔ δεν έχει να υπερασπιστεί κάτι ώστε να προβάλλει τη συνέχεια του ως ανάγκη επανεκλογής της. Αντίθετα, η βαθειά κρίση που διέρχεται ο τόπος τα τρία τελευταία χρόνια επεκτάθηκε και ανάγκη για τομές και αλλαγές έγινε περισσότερο απαιτητική από ποτέ.

Αυτή είναι και η βασική τακτική αδυναμία της κυβερνητικής παράταξης μπροστά στις κάλπες. Δεν μπορεί να επιβάλλει πολιτικό διακύβευμα, ενώ θέματα και προβλήματα υπάρχουν, ενώ την πολιτική ηγεμονία την κατέχει αδιαμφισβήτητα. Διακύβευμα όμως πολιτικοκοινωνικό υπάρχει σήμερα για τους ίδιους τους πολίτες;

Φυσικά και υπάρχει. Η πολλαπλότητα όμως των προβλημάτων, η σύγχυση των πολιτικών ιδεολογιών και ο κάλπικος ριζοσπαστισμός δημιουργούν ένα απροσδιόριστο κλίμα ευρείας σύγχυσης και προβληματισμού. Η Ελληνική πολιτεία διανύει μια κρίσιμη φάση "μεγάλης παρακμής" *, όπου η πολιτεία δεν είναι κυβερνήσιμη, η σχέση κράτους-πολίτη διέρχεται κρίση, οι θεσμοί αμφισβητούνται έντονα και πανταχόθεν, η αξιοπιστία του δικαστή έχει χαθεί, η πολιτική ιδιωτικοποιείται, τα ΜΜΕ αποκτούν ρόλο διαφορετικό από αυτό που τους αντιστοιχεί...

Συνδυαστικά με αυτά υπάρχει η κρίση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και της ίδιας της ένωσης που σε μια εποχή διεθνοποίησης των προβλημάτων και διάνοιξης των οριζόντων φαντάζει πιο αναποτελεσματική από ποτέ.

Το θέμα λοιπόν που θα παρουσιαστεί ως η λύδια λίθος της επόμενης διακυβέρνησης μπορεί να μην υπάρχει εμφανώς, για δύο λόγους, γιατί τα προβλήματα είναι παντού και η ελπίδα (όραμα) πουθενά.

Μπορούν οι εκλογές να προσφέρουν λύση στη βαθειά κρίση της Ελληνικής κοινωνίας; Όχι, τουλάχιστον άμεσα. Η ΝΔ δεν μπορεί να υποστεί μετάλλαξη και το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα μπορέσει να κυβερνήσει αποτελεσματικά. Το ΚΚΕ έχει διαλέξει τη στείρα άρνηση, ο ΣΥΝ κερδίζει έδαφος στην Αριστερά πρωταγωνιστώντας στην αντίδραση και όχι στην πολιτική δράση, το ΛΑΟΣ λειτουργεί ως το τελευταίο καταφύγιο των απογοητευμένων.

Μόνο αν αυτές οι εκλογές σταθούν αφετηρία της μεταβολής του πολιτικού status quo, που θα προκαλέσει ανανέωση και σε πρόσωπα και σε ιδέες και θα θέσει τις βάσεις για ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, οι οποίες θα επιδιώξουν τομές και αλλαγές με περισσότερη δημοκρατία και όχι με αντιδραστική πολιτική. Και αυτή η ελπίδα μπορεί να βρεθεί μόνο στην Κέντροαριστερα, στην ανάδειξη εκεί ενός ενιαίου προοδευτικού φορέα.

" Όπως έχουν τα πράγματα, η δύναμη που μπορεί να σπάσει την ακινησία, να καταπολεμήσει την αδιαφορία και να δώσει καινούργια έμπνευση και πίστη σ' ένα μεγάλο σχέδιο για την ελληνική αναγέννηση και τη συμβολή της πατρίδας μας στην εποποιία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η Κεντροαριστερά: η συνάντηση κυρίως του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, πάνω στη βάση ενός προγράμματος επεξεργασμένου, σε ανοιχτή διαβούλευση με την κοινωνία, ανοιχτή σε όλους τους πολίτες ", όπως λέει στο βιβλίο η ξεχωριστή και σεβαστή φωνή της Αριστεράς ο Λεωνίδας Κύρκος. Και αν κάτι τέτοιο δε μπορεί να συμβεί πριν τις εκλογές, ίσως αυτές σταθούν η αφετηρία αλλαγών και διεργασιών στον προοδευτικό χώρο και έτσι φανεί μια λύση στο αδιέξοδο...


* όπως περιγράφει ο Δ. Τσάτσος στο βιβλίο του η "Μεγάλη παρακμή"

Όταν χαθεί το μέτρο…

Μέσα σε μία εβδομάδα η πολιτικοί μας γύρισαν χρόνια πίσω….

Επιστρέψαμε σε ένα ξεχασμένο επίπεδο πολιτικής ζωής, χυδαιότητας και λαϊκισμού…

Ζούμε πάλι σε ένα κλίμα πολιτικά μολυσμένο από αλλεπάλληλα σκάνδαλα και λαϊκίστικες πρακτικές που επιδιώκουν να τα συμψηφίσουν και να τα αποσιωπήσουν, ενισχύοντας την αποστροφή του λαού απέναντι στους πολιτικούς και την ήδη εκτεταμένη δυσπιστία ότι το υπάρχον πολιτικό status quo μπορεί να δώσει λύσεις.

Ο πρωθυπουργός ανακαλύπτει μπαγιάτικα σκάνδαλα συγγενών τεχνοκρατών-μεσαίων στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να απαντήσει στο τρομακτικό ζήτημα των ομολόγων και να ξεφύγει από την τραγική οικολογική καταστροφή της Πάρνηθας… στυγνός λαϊκισμός, πολιτικός αμοραλισμός… η αρχή του εξευτελισμού της πολιτικής… όταν υπάρχουν ευθύνες τις αναλαμβάνουμε δεν σφυρίζουμε αδιάφορα και δεν επιδιώκουμε συμψηφισμούς…

Ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μεταχειρίζεται εδώ και πολύ καιρό ένα υβριστικό λεξιλόγιο αναφερόμενος στην κυβέρνηση, που ακόμα και αν δικαιολογείται από τις περιστάσεις και τα πεπραγμένα της τελευταίας απαξιώνει επιπρόσθετα την πολιτική, βλάπτει και επισκιάζει κάθε ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον και τις επενδύσεις των ταμείων… και πάλι μια μορφή λαϊκισμού εξίσου επικίνδυνη όταν οδηγεί στη δίχως μέτρο υιοθέτηση απλών καταγγελιών, όταν στηρίζεται σε «εύπεπτα» και «ανούσια» συνθήματα

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ χαρακτηρίζει «νονό» τον πρωθυπουργό… ακραίο όσο και δικαιολογημένο όταν επί τρία χρόνια ο τελευταίος λειτουργεί εξαφανισμένος αποφεύγοντας κάθε κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ο πρωθυπουργός θυσίασε την πολιτική νομιμοποιήση στην πολιτική νομιμότητα για χάρη επικοινωνιακών = μικροκομματικών σκοπών. Ξέχασε ότι η κυβέρνηση κατακτά την πολιτική νομιμότητα με την εκλογή της, πρέπει όμως να επιδιώκει και να έχει την διαρκή πολιτική νομιμοποίηση από το λαό και αυτό να το πετυχαίνει μέσω του κοινοβουλίου. Επιδίωξε να αφήσει την εκτελεστική εξουσία των υπουργών να καταπατήσει το κοινοβούλιο και να το μετατρέψει σε ένα θέατρο πολιτικού διαλόγου με τον ίδιο απόντα. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ έπαιξε και αυτός με τα όρια και ίσως έχασε το μέτρο στις εκφράσεις του…

Το κλίμα είναι νοσηρό, προκαλεί αποστροφή, εντείνει την απογοήτευση, ενισχύει την απαισιοδοξία, μειώνει την εμπιστοσύνη, αυξάνει την αδιαφορία… το κλίμα διαμορφώνεται και από τις λέξεις και από τις πράξεις των πολιτικών… και στα δύο έχασαν το μέτρο, ξεπέρασαν τα όρια, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα….

Πολιτική σημαίνει αναγνώριση των ηθικών ορίων, τα ξεπεράσατε κύριοι όλοι μαζί, εκτεθήκατε ανεπανόρθωτα και εσείς και όλοι εμείς που πιστεύουμε στην πολιτική, που πιστεύουμε ότι η πολιτική μπορεί να δώσει λύσεις και πασχίζουμε να το αποδείξουμε στους συμπολίτες μας….

Οργισμένος e-politis… απογοητευμένος Έλληνας πολίτης…

Από το κράτος δικαίου στο αστυνομικό (κ΄ ανεπαρκές) κράτος

Το τελευταίο σύμπτωμα αστυνομικής βίας ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής απέναντι και στον νυν υπουργό δημόσιας τάξης και στην κυβέρνηση που αποδέχεται και συγκαλύπτει αυτή την πολιτική καταστολής , γιγάντωσης του αστυνομικού κράτους και απροκάλυπτης κομματικοποιήσης των σωμάτων ασφαλείας.

Μία σύγκριση της κατάστασης πριν και μετά από το 2004 είναι ενδεικτική.

Η μεγαλύτερη θεσμική επιτυχία της εκσυγχρονιστικής διακυβέρνησης ήταν η συνταγματική αναθεώρηση 2001 που επιδίωξε και ως ένα βαθμό πέτυχε την εμπέδωση ενός ουσιαστικού κράτους δικαίου, μέσω των ανεξάρτητων αρχών, προστατεύοντας τα ατομικά δικαιώματα και επιδιώκοντας σταθερά μια κοινωνία ενεργών και ελεύθερων πολιτών. Η επιτυχία αυτή συνδυάστηκε με την εξάρθρωση της 17Ν, τρία χρόνια μετά δίχως να θίγονται τα ατομικά δικαιώματα και αναδεικνύοντας την αποτελεσματική λειτουργία της αστυνομίας όταν δεν κηδεμονεύεται απροκάλυπτα από κόμματα, όταν η αξιοκρατία και το δημόσιο συμφέρον υπερισχύουν του κομματικού.

Πέντε χρόνια αργότερα, οι ανεξάρτητες αρχές περιορίζονται με συντονισμένη κυβερνητική προσπάθεια, τα ατομικά δικαιώματα παρακάμπτονται, π.χ. Πακιστανοί και υποκλοπές, η αστυνομία είναι πλήρως αναποτελεσματική, απολύτως κομματικοποιημένη, π.χ. αντιτρομοκρατική, όργανο καταστολής ενάντια σε αθώους διαδηλωτές, π.χ. φοιτητικές διαδηλώσεις, πεδίο εκτόνωσης ακραίων στοιχείων, π.χ. αστυνομική βία.

Από την εμπέδωση του κράτους δικαίου και της κοινωνίας της ασφάλειας στην ταχεία αποδόμηση του πρώτου και την σταδιακή εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, ανίκανου να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα, ικανού μόνο να καταστείλει τη λαϊκή αντίδραση.

Η σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση της ΝΔ, η παράταξη του μεσαίου χώρου έχει οδηγήσει τη χώρα πολλά βήματα πίσω σε αυτό τον τομέα και η πρακτική της συνιστά μια αφόρητη πρόκληση στη δημοκρατική ηθική, στη λογική του κράτους δικαίου, της ευνομούμενης πολιτείας που ξέρει να συμπεριφέρεται στους εγκληματίες και να αντιμετωπίζει το έγκλημα χωρίς να παρακωλύει τις προσωπικές ελευθερίες, χωρίς να θίγει δικαιώματα.

Τηλεθέαση και δημοκρατία... το δέντρο και το δάσος

Ξέσπασε εκ νέου μεγάλη και διακαναλική συζήτηση για το γνωστό θέμα των τηλεμετρήσεων, την αξιοπιστία τους και την επίδρασή τους στον πολιτικό-τηλεοπτικό διάλογο. Τελευταία εκδοχή του ζητήματος είναι πως δεν αποτελεί μόνο θέμα της αγοράς αλλά και της δημοκρατίας...

Υπερβολές, έχω να σχολιάσω...

Καταρχήν, βασική μου αρχή είναι πως η τηλεθέαση δεν ταυτίζεται επ' ουδενί με την "ψήφο" του τηελεθεατή, με τη θετική αποδοχή δηλαδή αυτού που παρακολουθεί, γεγονός που συστηματικά αγνοούμε. Η τηλεθέαση καταγράφει ενδιαφέρον, είτε θετικό, είτε αρνητικό. Και το ενδιαφέρον είναι πολύ εύκολο να το προκαλέσεις είτε προβάλλοντας τα πιο απλά, όπως η ανθρώπινη βλακεία, οι ανθρώπινες σχέσεις, ένας καβγάς, είτε επιστρατεύοντας τα πιο σύνθετα θεάματα, όπως το ακραίο, το εκκεντρικό, το περίεργο. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσοι βλέπουν ένα τηλεοπτικό προϊόν γιατί το επιδοκιμάζουν και πόσοι γιατί το κατακρίνουν ;

Οι μετρήσεις είναι θέμα καθαρά της αγοράς και σε καμία περίτπωση της δημοκρατίας. Η διεξαγωγή του πολιτικού διαλόγου από τηλεοράσεως, προκαλεί εκ της φύσεως του μέσου την ανάγκη του εντυπωσιασμού, τον πειρασμό να εντυπωσιάσεις καλύτερα, λόγω της κυριαρχίας της εικόνας, όχι των μετρήσεων.
Η εικόνα μετέβαλλε αποφασιστικά τον πολιτικό διάλογο και μπορεί να ασελγεί στο σώμα της δημοκρατίας, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται. Τα μηχανάκια από την άλλη δεν καταγράφουν παρά το αυτονόητο, ότι ο καβγάς, η φασαρία, ο τσαμπουκάς, η ακρότητα προκαλούν ενδιαφέρον, προσοχή ενδιαφέρον όχι επιδοκιμασία.

Πρώτα, λοιπόν, οι πολιτικοί οφείλουν να κάνουν μια γενναία αυτοκριτική για τον τρόπο που διαχειρίζονται την εικόνη-τηλεόραση και να καταλήξουν από κοινού σε έναν κώδικα συμπεριφοράς τους στον δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο, που θα διαφυλλάτει και το δικό τους κύρος και το κύρος της δημοκρατίας και της τηλεόρασης.

Έπειτα, οι δημοσιογράφοι έχουν χρέος απέναντι στη δουλειά τους να τη διαφυλλάξουν και να θέσουν όρους και στην έρευνα τους και στην διεύθυνση του διαλόγου και στην επιλογή των καλεσμένων και σε όλα. Και για το ρόλο του δημοσιογράφου, παραθέτω τα λόγια του Έντουαρντ Μόροου, πριν αρκετά χρόνια, όπως παρουσίαζονται την εξαιρετική ταινία "Καληνύχτα και Καλή τύχη", (από χθεσινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας)

«Η ιστορία μας είναι αυτό που κάνουμε. Αν υπάρξουν ιστορικοί σε 50 ή 100 χρόνια κι αν υπάρχουν αρχεία από εκπομπές των τριών δικτύων, θα βρουν καταγραμμένα μαυρόασπρα ή έγχρωμα στοιχεία παρακμής, φυγής και απομόνωσης από τις πραγματικότητες του κόσμου που ζούμε. Είμαστε τώρα εύποροι, παχείς, άνετοι και μακάριοι. Εχουμε έμφυτη αλλεργία σε δυσάρεστα ή ενοχλητικά νέα. Τα μαζικά μέσα μας αυτό αντανακλούν. Κι αν δεν αναγνωρίσουμε ότι η τηλεόραση χρησιμοποιείται κυρίως για να μας εξαπατά και να μας αποπροσανατολίζει, τότε η τηλεόραση, οι παραγωγοί, οι θεατές και οι εργάτες της ίσως δουν, πολύ αργά, μια ολότελα διαφορετική εικόνα...».

Αν θέλουμε κάτι να μας απασχολεί ουσιαστικά για την εποχή μας αυτό μπορεί να είναι η κυριαρχία του marketing, της εικόνας, της διαφήμισης, της αγοράς που διαμορφώνει πρότυπα, που διαπαιδαγωγεί και όχι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να διερευνά το περιβάλλον στο οποίο απευθύνεται. Αν θες να σταματήσεις τον πόλεμο, δεν καταστρέφεις τα όπλα (γιατί εν τέλει δε μπορείς), βοηθάς για την ειρήνη.

Είναι άδικο να χάνουμε με τόση ευκολία το δέντρο πίσω από το δάσος σε ένα τόσο σημαντικό θέμα.

Kαι η άλλη άποψη...

Μια διαφορετιή άποψη για το Σκοπιανό εκφράζει στο σημερινό άρθρο του στην "Καθημενρινή" ο δημοσιογράφος Α. Παπαχελάς. Μια άποψη που σίγουρα θα προκαλέσει εντάσεις σε εθνικιστικούς κύκλους. Προσωπικά συμφωνώ στα μισά από όσα αναφέρει το άρθρο και συγκεκριμένα στο ότι η υπόθεση της ονομασίας έχει εξελιχθεί σε μία χαμένη υπόθεση, ότι τα Σκόπια δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση εθνικό κίνδυνο, αντίθετα με τη συμβολή μας μπορούν να είναι σταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή.

Επίσης, συμφωνώ πως ο διπλωματικός χειρισμός ήταν εσφαλμένος και με έντονο συναισθηματισμό (ίσως γιατί καλούμασταν να υπερσπιστούμε την αλήθεια έναντι στο ψέμα), πως το ζήτημα διογκόθηκε από τα ΜΜΕ και κυρίως πως βασικό εθνικό μας πρόβλημα είναι και πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με τα ελληνοτουρκικά και κυρίως με τον Αλβανικό εθνικισμό που επικίνδυνα αναπτύσσεται και διαθνή στηρίγματα βρίσκει.

Για να ασχοληθεί η εξωτερική μας πολιτική με αυτά τα σοβαρά και επείγοντα πρέπει άμεσα να λύσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Και εδώ διαφωνώ με το άρθρο που αφήνει να εννοηθεί πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχθούμε την υπάρχουσα κατάσταση. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διπλωματικά μέσα για να πετύχουμε έναν ανεκτό συμβιβασμό, πρέπει να δώσουμε αυτή τη διπλωματική μάχη, ακόμα και αν είναι χαμένη, συνειδητοποιώντας τα λάθη μας και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Έπειτα να ξεκινήσουμε τον αγώνα που δεν έχουμε χάσει, αυτόν της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας και της κατάρριψης της Σκοπιανής προπαγάνδας. Όχι για εθνικιστικούς λόγους, αλλά γιατί έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε την αλήθεια.

Αυτό, δηλαδή, που απαιτείται είναι η εδώ και τώρα λύση για να προχωρήσουμε με τα σοβαρά και επείγοντα, είτε αυτά είναι τα ελληνοτουρικά (που εξελίσσονται σε διηνεκές πρόβλημα), είτε αυτά είναι η "Μεγάλη Αλβανία" που ως ιδέα εξελίσσεται επικίνδυνα και προβάλλεται έντονα διεθνώς αποκτώντας δυστυχώς σε στηρίγματα.

H δημοκρατία σε κρίση ;

Μια συνολική κριτική στο βιβλίο του πρώην Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη επιχειρεί ο Μ. Παπαγιαννάκης στα σημερινά "ΝΕΑ", θα τη βρείτε εδώ.
Μεταξύ άλλων θέτει το ζήτημα της πολυσυλλεκτικότητας των κομμάτων, της πορείας της Ε.Ε. και των ΜΜΕ.
Σε αδρές γραμμές συμφωνώ με τις ιδέες του, όποιος θέλει ας γράψει την άποψη του για το εν λόγω άρθρο και ας ανοίξουμε ένα σχετικό διάλογο.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΧΑΘΗΚΕ ?

Φως στην άκρη του τούνελ των εκλογών, με τον εθνικό λόγο να βρέθηκε... η ονομασία των Σκοπίων. Πρωτοφανές, γιατί το μόνο που θα επιβεβαιώσει η κυβέρνηση σε αυτό το θέμα είναι η παταγώδη αποτυχία της στην εξωτερική πολιτική.
Επί ημερών της αναγνώρισαν οι ΗΠΑ τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα, επί ημερών τους δόθηκε η τελευταία δέσμευση πως θα ασκηθεί veto για την ένταξη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και τώρα οι υποσχέσεις δεν μπορούν να τηρηθούν. Οι πιέσεις είναι πολλές και η κυβέρνηση δεν αντέχει, επιθυμεί νέα λαϊκή εντολή, γιατί άραγε ; Δεν ισχύει ακόμα η απόφαση του συμβουλίου των αρχηγών των κομμάτων από το 1993 ; Δε στηρίζει απόλυτα η κοινή γνώμη αυτή την απόφαση ; Τι διαφορετικό θα έχει μια νέα κυβέρνηση να πράξει στο θέμα ; Και αν μιλάμε για οδυνηρό συμβιβασμό πως περιμένει να πετύχει την επανεκλογή της η κυβέρνηση με μια τέτοια λύση στον ορίζοντα ;

Δεκαπέντε χρονιά μετά κανείς δε ξέχασε το όνομα, όπως μας υποσχέθηκε ο τότε πρωθυπουργός. Για όλους τους Έλληνες είναι μια πληγή η ονομασία του κράτους των Σκοπίων, όχι για εθνικιστικούς λόγους, που καθόλου δεν ενστερνίζομαι, αλλά γιατι αποτελεί μια εξώφθαλμη και πρωτοφανή καπηλεία της ιστορικής αλήθειας, αποτελεί ένα φριχτό ψέμα πάνω στο οποίο οι Σλάβοι των Σκοπίων θέλουν να οικοδομήσουν το έθνος τους. Είναι αν θέλετε λογική η ανάγκη τους, όχι όμως και θεμιτό ότι γίνεται σε βάρος ένος άλλου λαού.

Τα δεκαπέντε χρόνια αδράνειας στο θέμα μας στοίχισαν, ενδεχομένως μας έκαναν να χάσουμε το παιχνίδι, τουλάχιστον στο ζήτημα του ονόματος. Αν ευσταθούν τα λεγόμενα των προηγούμενων κυβερνήσεων για διαπραγματεύσεις που είχαν αίσια έκβαση αλλά διακόπηκαν από τον εμφύλιο στη γείτονα χώρα, τότε μάλλον είμαστε και άτυχοι. Αν πάλι υπήρξε μια λογική συμβιβαστική λύση που η κυβέρνηση Σημίτη φοβήθηκε να προχωρήσει για λόγους πολιτικού κόστους, τότε ήταν ένα μεγάλο λάθος.

Σε κάθε περίπτωση όλο αυτό το διάστημα πέρασε σε βάρος μας και όχι υπέρ μας. 119 χώρες του ΟΗΕ (μεταξύ αυτών Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ) αναγνώρισαν τα Σκόπια ως "Μακεδονία". Παντού διεθνώς αποκαλούνται έτσι, μόνο εμείς τηρούμε τα προσχήματα.

Το χειρότερο είναι ότι αποκτά διεθνώς ερείσματα και η Σκοπιανή προπαγάνδα, ενώ παράλληλα χάνεται εκείνη η γενιά ανθρώπων, κυρίως Ευρωπαίοι, που διαθέτοντας ευρύτερες γνώσεις γελούσαν και μόνο στο άκουσμα των ανυπόστατων ισχυρισμών των γειτόνων. Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε ένα δικό μας αγώνα για την αποκατάσταση της αλήθειας διεθνώς, αυτό το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμα.

Η επιμονή των ΗΠΑ για ένταξη στο ΝΑΤΟ με το όνομα "Μακεδονία", πολύ φοβάμαι πως θα μας οδηγήσει σε έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Για τα προσχήματα και μόνο ίσως ασκηθεί veto... όμως οι πιέσεις θα είναι κάτι παραπάνω από αφόρητες και αμφιβάλλω αν η κυβέρνηση πριν ή μετά από εκλογές θα αντέξει. Αν λάβει δε κάποιος υπόψη του την εκλογική βάση της ΝΔ, μάλλον αυτό το γεγονός θα είναι και αρχή του τέλους της πολιτικής της κυριαρχίας, με ισχνή πλειοψηφία και πεντακομματική βουλή και με προσπάθεια για λύση του ασφαλιστικού το μέλλον της είναι κάτι παραπάνω από ζοφερό.

Άσχετα όμως με τις πολιτικές επιπτώσεις του ζητήματος, σημασία έχει η ουσία και ναι μεν τα πράγματα για το όνομα είναι εξαιρετικά δύσκολα, όμως για την αποκατάσταση της αλήθειας διεθνώς, μια "διαρκή μάχη" δηλαδή, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Με την πολτική τους τα Σκόπια το μόνο που επιτυγχάνουν είναι την αμοιβαία καχυποψία της πιο σταθερής και αναπτυγμένης χώρας των Βαλκανίων.

Η αλήθεια έχει σημασία, όχι οι ψευτοεθνικισμοί, αυτήν καλούμαστε να υπερασπιστούμε...

Περί εκλογικών νόμων... και μαγειρεμάτων

Θα ξεκινήσω με κάποιες βασικές διαπιστώσεις:

• 1) δεν υπάρχει το τέλειο εκλογικό σύστημα, εφόσον δεν γνωρίζουμε ακόμη αν η δημοκρατία είναι και το τέλειο πολίτευμα.
  
• 2) αυτό που καλούμαστε να κάνουμε στην περίπτωση του εκλογικού συστήματος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επίλογη του καλύτερου δυνατού με βάση τις δικιές μας ιδέες και προσδοκίες από το δημοκρατικό σύστημα.
  
• 3) τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα δεν έχουν διαχειριστεί κανένα θεμελιώδες ζήτημα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος με πιο επιπόλαιο και καιροσκοπικό τρόπο από ότι έχουν κάνει με τον εκλογικό νόμο.
  
• 4) είναι ιδιαίτερο ζήτημα και απαιτεί μιας ξεκάθαρης απάντησης τι στόχο έχουμε με έναν εκλογικό νόμο, μια ισχυρή και αταλάντευτη κυβέρνηση χωρίς κανέναν περιορισμό πέραν της πατροπαράδοτης εκλογολογίας άνευ λόγου ή την αναλογικότερη δυνατή έκφραση των τάσεων της κοινωνίας στο κοινοβούλιο.

Η συζήτηση αναφορικά με την αλλαγή του εκλογικού νόμου από την κυβέρνηση επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την τρίτη από τις πραπάνω διαπιστώσεις, όπως την επιβεβαιώνει και η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να νομοθετήσει λίγο πριν φύγει από την εξουσία ένα εκλογικό σύστημα που θα δυσχαιράνει το πρώτο κόμμα στις εκλογές, δηλαδή τη ΝΔ (δεν αναφέρομαι στην ουσία του νόμου, αλλά στη λογική που οδήγησε στη ψήφισή του).

Ο σημερινός, λοιπόν, ανεφάρμοστος προς το παρόν νόμος είναι από τους αναλογικότερους που είχαμε ποτέ. Για την ακρίβεια πλησιάζει πάρα πολύ την πρόταση σύσσσωμης της αντιπολίτευσης το 1974 για ένα πάγιο εκλογικό σύστημα.
Το γεγονός αυτό της μεγάλης αναλογικότητάς του δημιουργεί προβλήματα για μια αυτοδύναμη μονοκομματική κυβέρνηση όταν πολλαπλασιάζονται τα κόμματα της Βουλής. Το κρίσιμο για να τον αξιολογήσουμε δεν είναι παρά να αποφασίσουμε τι εμείς θέλουμε να προκύπτει από της εκλογές και ποιο θα είναι το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας.

Αν επιλέξουμε να έχουμε απλά και μόνο μια ισχυρή κυβέρνηση και ένα περιθωριοποιημένο και με λίγα κόμματα κοινοβούλιο, δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε το πλειοψηφικό ή ένα σύστημα ενισχυμένης (υπερ-ενισχυμένης) αναλογικής.

Αν στόχος μας είναι η όσο το δυνατό καλύτερη δυνατή αντιπροσώπευση του λαού στο κοινοβούλιο, με μία στοιχειώδη και επιβεβλημένη ενίσχυση το πρώτου κόμματος, που να το βοηθά οριακά να κυβερνήσει, μπορούμε να αρκεστούμε στο νόμο Σκανδαλίδη, ο οποίος κινείται πάνω σε αυτή τη λογική.

Αν πάλι νομίζουμε πως έτσι θα λύσουμε το βαθύ πολιτικό πρόβλημα, κάνουμε λάθος. Απαιτείται πλήρης αναμόρφωση του εκλογικού συστήματος, του μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας, της συνολικής πολιτειακής λειτουργίας. Έχω αναφερθεί και άλλες φορές σε αλλαγές, τώρα θα παρουσιάσω συγκεκριμένα τις προτάσεις μου, που δεν διεκδικούν πρωτοτυπία (αρκετές προτείνονται από το ΠΑΣΟΚ, βάση μου είναι το μοντέλο της Γερμανίας) πιστεύω όμως ότι εκφράζουν απόλυτα τις θέσεις μου:

• Εφαρμογή του Γερμανικού εκλογικού συστήματος, που είναι απόλυτα αναλογικός. Διαίρεση της χώρας σε 200 μονοεδρικές περιφέρειες, που θα κρίνονται με βάση τη σχετική πλειψηφία. 100 έδρες με ψηφοδέλτια-λίστες, που θα κατανέμονται στις 7 (μετά από σύμπτυξη) περιφέρειες της χώρας (ενδεικτικά: Βόρεια Ελλάδα 24, Κεντρική 15, Δυτική και Ιόνιο 10, Αττική 25, Πελλοπόνησος 10, Κρήτη και Κυκλάδες 8. Αν. Αιγαίο και Δωδεκάνησα 8). Η κατανομή των 100 εδρών θα γίνεται με βάση τη δύναμη των κομμάτων πανελλαδικά.
• Όριο για τα κόμματα το 1 % πανελλαδικά.
• Περιφέρειες με αιρετούς περιφεριάρχες και συμβούλια, τα οποία θα έχουν διευρυμένες εξουσίες και θα ενεργούν ως μίνι-κυβερνήσεις.
• Ασυμβίβαστο υπουργού-βουλευτή. Συγκεκριμένα, όποιος έχει εκλεγεί με λίστα θα δικαιούται να παραιτηθεί για να γίνει υπουργός, όποιος όμως είναι βουλευτής εκλεγμένος σε μονοεδρική δε διαθέτει αυτό το δικαίωμα. Σκοπός είναι τόσο ο πλήρης διαχωρισμός εκτελεστικής νομοθετικής εξουσίας, όσο και η ανεξαρτησία του βουλευτή και η ενίσχυση της θέσης του.
• Για τον ίδιο λόγο αναμόρφωση της κοινοβουλευτικής λειτουργίας για την ανεξαρτησία του βουλευτή και την σταδιακή απελευθέρωσή του από τα δεσμά της κομματικής πειθαρχίας.
• Ορισμός 3 θητειών για όλα τα αξιώματα, πλην του πρωθυπουργικού.
• Υποχρεωτική τετραετής θητεία της κυβέρνησης.
  

Πιστεύω και ελπίζω

σε ένα αναλογικό εκλογικό σύστημα που θα προωθεί τη σύνθεση πολυκομματικών κυβερνήσεων, όχι συγκεντρωτικού αλλά επιτελικού χαρακτήρα.

σε μία πλήρως αποκεντρωμένη διοίκηση

σε μια ισχυρή κοινοβουλευτική δημοκρατία, και όχι σε αυτή του χειροκροτητή βουλευτή, δεσμευμένου από κόμματα, παράγοντες και ρουσφέτια.

στην ανανέωση διαρκώς των στελεχών των κομμάτων.

σε ελεγχόμενους από το ανεξάρτητο κοινοβούλιο υπουργούς.

σε κόμματα με σαφή ιδεολογία και πρόγραμμα, πρόθυμα για διακομματικό διάλογο και συνεργασία και σύνθεση πάνω στα κοινωνικά ζητούμενα.

Κάποτε έρχεται το τέλος...

Θέλοντας να γράψω μια απάντηση στο τελευταίο σχόλιο του degreece στο post για τις Γαλλικές εκλογές σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Τόνυ Μπλαιρ από την πρωθυπουργία της Μ. Βρετανίας, για την κρίση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορώ να συμπυκνώσω τη γνώμη μου σε μία φράση:<< κάποτε τελειώνουν όλα, κάποτε όλες οι πολιτικές χρεοκοπούν, μάλλον εκφυλίζονται, μόνο ορισμένες αξίες παραμένουν σταθερές...>>.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το μεγάλο πλήγμα για την αριστερά ήταν η κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης, το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού. Έκτοτε οι μεγάλες πολιτικές διαφορές-αντιπαραθέσεις με την Δεξιά χάθηκαν, όλα μπήκαν σε μικροδιαφοροποιήσεις, σε επικοινωνιακές λογικές, στη διαχειριστική αντιμετώπιση της εξουσίας.

Τα σοσιαλιστικά κόμματα εξουσίας σε όλη την Ευρώπη απώλεσαν το μεγάλο στήριγμα τους που ακόμη και αν δεν το ακολουθούσαν ως οδηγό, ήταν πάντα εκεί για να υπενθυμίζει σε όλους πως υφίσταται η εναλλακτική πρόταση στον καπιταλισμό(με τα δικά της προβλήματα πάντα). Υπήρχε ένα ζωντανό παράδειγμα κομμουνιστικής πολιτικής που μεγέθυνε τις αντιθέσεις από τη Δεξιά και ωθούσε πάντα τα σοσιαλιστικά αυτά κόμματα εξουσίας να ανακαλύπτουν νέες πολιτικές, νέες προοδευτικές ιδέες.

Με την κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης κατέρρευσε όλο αυτό το σύστημα στην Ευρώπη και ώθησε τα σοσιαλιστικά κόμματα εξουσίας σε μια πιο διαφορετική συμβιβαστική πολιτική.

Τη σοσιαλδημοκρατία του Γερμανού Σρέντερ και κυρίως το Μπλαιρισμό των νέων Εργατικών... ως τον εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη. Οι πολιτικές αυτές ήταν η τελευταία ανάσα της σοσιαλιστικής, σοσιαλδημοκρατικής, κεντροαριστερής (όπως θέλετε πείτε το) πολιτικής στην Ευρώπη. Η πολιτική αυτή σήμερα έχει χρεοκοπήσει, έχει τελειώσει, έχει πεθάνει, ο Τρίτος δρόμος έφθασε σε ένα "αδιέξοδο".
Εξ ου και η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι σε μια βαθειά κρίση...

Σε αυτό το σημείο συμφωνώ με το σχόλιο του degreece, επισημαίνοντας ότι σήμερα αναζητούμε τι έιναι αριστερά...,

ποια είναι η εναλλακτική κεντροαριστερή διακυβέρνηση...

αυτό ίσως κάνουμε καταβάθως και εμείς οι bloggers με πολιτικό ενδιαφέρον, που θεωρούμε πως ανήκουμε σε αυτό το χώρο... ψάχνουμε με τα κείμενά μας να ανακαλύψουμε, να προσδιορίσουμε αυτό που μοιάζει πολύ θολό σήμερα... ποια είναι η εναλλακτική ιδεολογία της σύγχρονης κεντροαριστεράς σε ένα άγριο καπιταλιστικό περιβάλλον...

Το πρώτο βασικό λάθος που κάνουμε είναι ότι προσπαθούμε να ορίσουμε την σημερινή Αριστερά με βάση τη σημερινή μεταμφιεσμένη ακροδεξιά που κυριαρχεί και κυβερνά...

Συμφωνώ εξάλλου απόλυτα με το σημερινό σχετικό άρθρο του Π. Τσίμα στα Νέα (έχω αναφερθεί πάλι σε άρθρα του ίδιου δημοσιογράφου, πέραν του ότι εκτιμώ τη δουλειά του, οι απόψεις μου συμπίπτουν πολλές φορές με αυτές που διατυπώνει)

Προσωπική μου γνώμη είναι τέλος, πως οι όροι της Δεξιάς και της Αριστεράς δεν έχουν χρεοκοπήσει, δεν αναφέρονται δίχως νόημα και ουσία. Απλά πρέπει πρώτα να καταλάβουμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και το γεγονός πως οι πολιτικές διαφορές έχουν αλλάξει επίπεδο, είναι πια "πολυεπίπεδες", "πολυδιάστατες".

Αυτό που έχουμε όμως πρώτα να κάνουμε είναι να κατάλαβουμε ποια είναι η εναλλακτική σημερινή Αριστερα, η διαφορετική κυβερνητική πρόταση της Κεντροαριστεράς. Και όταν το αντιληφθούμε τότε οι διαφορές με τη Δεξιά θα είναι οφθαλμοφανείς.

Το μανιφέστο του Γιώργου Παπανδρέου (όπως υπάρχει παρακάτω) είναι πολύ καλό σαν ιδέα και αντίληψη για τον κόσμο σήμερα και ίσως θα ήταν μια καλή αφετηρία για αυτήν την αναζήτηση, απέχει όμως πολύ ακόμα να συμπληρωθεί και να γίνει μια εναλλακτική, διαφορετική ιδεολογία και χρειάζεται εξειδίκευση σε μέτρα και "εργαλεία πολιτικής" για να ολοκληρωθεί.

"...Διαμορφώνονται σήμερα, νέες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του προοδευτικού και του συντηρητικού.

Η συντήρηση, στην παγκόσμια αλλά και στην εθνική οικονομία κάνει τους ισχυρούς πιο ισχυρούς και τους αδύναμους πιο αδύναμους. Αντίθετα, η πρόοδος, θέλει να διασφαλίζει την σιγουριά και την ενδυνάμωση όλων των πολιτών.

Οι συντηρητικοί μιλούν για φόβο. Εμείς μιλάμε για ασφάλεια.

Εκείνοι μιλούν για τείχη. Εμείς για γέφυρες.

Εκείνοι μιλούν για σύγκρουση. Εμείς για διάλογο.

Εκείνοι μιλούν για προληπτικούς πολέμους. Εμείς μιλάμε για προληπτική διπλωματία.

Εκείνοι μιλούν μόνο για ελεύθερη αγορά. Εμείς για ελεύθερους πολίτες.

Εκείνοι μιλούν για καλά ή κακά έθνη για καλούς ή κακούς ανθρώπους. Εμείς, αντίθετα, μιλάμε για καλές ή κακές πολιτικές.

Εκείνοι μιλούν για τον πόλεμο στην τρομοκρατία. Εμείς αντιτασσόμαστε στον τρόμο της βίας, από πού και εάν προέρχεται.

Εκείνοι μιλούν για την προσαρμογή του κόσμου στην παγκοσμιοποίηση. Εμείς θέλουμε να προσαρμόσουμε την παγκοσμιοποίηση στις ανάγκες του ανθρώπου και της βιώσιμης ανάπτυξης.

Εκείνοι μιλούν για ένα πιο μικρό κράτος αλλά εννοούν ένα κράτος που ευνοεί τους λίγους. Εμείς μιλάμε για ένα διαφορετικό κράτος που θέλει να δώσει εξουσία στους περισσότερους, να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας.

Όταν μιλούν για τη λέξη «ηγεσία» εννοούν εξουσία. Όταν εμείς μιλάμε για τη λέξη «ηγεσία» εννοούμε εμπιστοσύνη.

Όταν αυτοί μιλούν για περιβάλλον το βλέπουν ως εμπόδιο στην ανάπτυξη. Όταν εμείς μιλούμε για περιβάλλον το βλέπουμε ως συγκριτικό πλεονέκτημα για μια εναλλακτική ανάπτυξη.

Όταν αυτοί μιλούν για πνευματικά δικαιώματα εννοούν την ιδιωτικοποίησή τους. Όταν εμείς μιλούμε για πνευματικά δικαιώματα μιλούμε για την καταξίωσή τους, ως κοινό πλούτο της ανθρωπότητας.

Όταν αυτοί μιλούν για Θεό πιστεύουν ότι έχουν μια αποκλειστική σχέση μαζί του. Όταν εμείς μιλάμε για Θεό αναφερόμαστε σε κάθε τύπο θρησκευτικού αισθήματος όπου κι αν υπάρχει στον κόσμο.

Αυτές είναι οι νέες διαχωριστικές γραμμές που διαμορφώνονται στις κοινωνίες μας, θα έλεγα σε όλο τον κόσμο, σε κάθε πολιτισμό..."

Υ.Γ. έχω και εγώ ανάλογη αίσθηση με αυτή του γνωστού-αγνώστου για το blogging και την εξέλιξή του, νομίζω όμως πως όποιος πραγματικά πιστεύει πως με τη δημοσιοποίηση των ιδεών του κερδίζει έστω και ελάχιστο η πολυφωνία, η δημοκρατία και η ελευθερία λόγου και οι προτάσεις του μπορούν να κερδίσουν το δικό τους "χώρο" πάνω στο "άγονο έδαφος" της πολιτικής σκέψης σήμερα και να κινητοποιήσουν τον πολιτικό διάλογο και προβληματισμό πρέπει να συνεχίσει.

Συνεχίζω το blogging όχι μόνο από προσωπικό εγωισμό, να εκτεθούν και να κερδίσουν οπαδούς οι απόψεις ή να αυξήσω τους αναγνώστες μου, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύω πως το διαδύκτιο σήμερα, είναι και πρέπει να παλέψουμε για να είναι το πιο δημοκρατικό και ελεύθερο μέρος για τη διακίνηση ιδεών και αντιλήψεων. Γιαυτό και με χαρά δέχθηκα να συμμετάσχω στον πολιτικό διάλογο του neolaia.gr και παρακινώ και άλλους bloggers, κυρίως νέους να κάνουν το ίδιο.

H Θάτσερ στη Γαλλία άργησε 20 χρόνια...

Εναλλακτικός τίτλος: Πανευρωπαϊκή ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και της Αριστεράς

Η καθαρή νίκη του Νικολά Σαρκοζί, είναι ένα ιστορικό γεγονός. Συμβολίζει την επικράτηση και πολιτική κυριαρχία της ακροδεξιάς ρητορικής, της λογικής της σύγκρουσης και της καταστολής, του ξενοφοβισμού και του άκρατου οικονομικού νεοφιλελευθερισμού σε μια ανοικτή χώρα με προοδευτικό πνεύμα και έμφαση στο κοινωνικό κράτος.

Το έργο παίχτηκε σε δύο πράξεις, η πρώτη με την επιτυχία του Λεπέν το 2002, και η δεύτερη την 6η Μαϊου 2007.

Ο αρσενικός Θάτσερ και το αγγλοσαξωνικό πρότυπό της με περίβλημα από ολίγο μπλερισμό ανέλαβε τα ηνία της Γαλλίας για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Οι επιπτώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα είναι ορατές και με σιγουριά θα οδηγήσουν σε ένα ντόμινο αντιδράσεων σε όλες τις άλλες χώρες.

Αυτό για το οποίο ο Σαρκοζί είναι άξιος συγχαρητηρίων και παράλληλα το πλέον ανησυχητικό για όλους τους προοδευτικούς είναι η καθαρότητα του λόγου του.
Δήλωσε με ευθύτητα δεξιός, ρατσιστής, φιλοαμερικανός, νεοφιλελεύθερος, υπέρ της κοινωνικής σύγκρουσης και των λογικών της καταστολής.
Και κέρδισε ως τέτοιος.

Η Γαλλική κοινωνία επιβεβαίωσε το δεξιό μετασχηματισμό της. Για να είμαστε ακριβείς επιβεβαίωσε την πανευρωπαϊκή κοινωνική μετατόπιση προς τα δεξιά.
Παντού οι Ευρωπαίοι αποδοκιμάζουν τη σοσιαλδημοκρατία, της καταλογίζουν λάθη και παραλείψεις σε συνδυασμό με ρηχό και θολό λόγο και σύγκληση με τη δεξιά.

Το περίεργο και συνάμα θετικό είναι πως καταδικάζουν και την έλλειψη ουσιαστικού διαφορετικού πολιτικού ιδεολογικού στίγματος της σύγχρονης Αριστεράς και Καντροαριστεράς. Επιλέγουν μία καθαρή δεξιά φωνή-πολιτική ζητώντας όμως και έναν καθαρό Αριστερό λόγο και όραμα. Αυτή είναι και η μεγάλη ελπίδα που απομένει στην καταρακωμμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία (εδώ ο σοσιαλισμός χάνει ακόμα και πολιτικά επιτυχημένος) σύντομα Μ. Βρετανία έχουν υποδεχθεί το συντηρητισμό.
Η Ιταλία έχει Κεντροαριστερή κυβέρνηση αλλά τόσο ασταθή...
Η Ισπανία έχει το μοναδικό σοβαρό σοσιαλιστή ηγέτη που μπορεί να παραδειγματίσει τους ομοϊδεάτες του.